წერილები - აღსდექ ლაზარე - oldorthodox

ლია რუსიაშვილი

აღსდექ ლაზარე!

I, II

წინამდებარე წერილი გახლავთ ერთი ოჯახის ძველმართლმადიდებლობაში მოსვლის ისტორია; ეს არის მათი თვალით დანახული ძველმართლმადიდებლობა, ამ სარწმუნოებასთან დაკავშირებული მოვლენები და პიროვნებები. წერილი მით არის საინტერესო, რომ მისი ავტორი, ქ-ნი ლია რუსიაშვილი, ამჟამად ოფიციალური, ე. წ. "მართლმადიდებელი" ეკლესიის წევრია. ძველმართლმადიდებლობა მან და მისმა ოჯახმა დატოვეს აწ გარდაცვლილი ეპისკოპოსის, იონას (ერისკაცობაში მ. ჩახავას) ხიბლში ჩავარდნისა და იმ სამწუხარო მოვლენების გამო, რაც დეტალურად არის გაშუქებული არქიეპისკოპოს პავლეს ნაშრომში: "გავამარჯვებინოთ სიყვარულს".

სამწუხაროდ, დღეისთვის, ქ-ნმა ლ. რუსიაშვილმა და მისმა ოჯახმა უგულებელჰყვეს ის კრიტერიუმები, რომლებმაც თავის დროზე მათ ჭეშმარიტი, ძველმართლმადიდებლური ეკლესია აპოვნინა.

წერილში დეტალურად არის აღწერილი ძველმართლმადიდებლური ეკლესიის საქართველოში აღდგენის ზოგიერთი მხარე, რითაც წერილი ისტორიულ ღირებულებასაც იძენს. წერილი დაწერილია სადად და გასაგებად, ქ-ნ ლიასთვის დამახასიათებელი ოსტატურობითა და მხატვრულობით, რის გამოც ის ერთი ამოსუნთქვით იკითხება.

პირველად ამ ადამიანის შესახებ შევიტყვე მეუღლისაგან, ეს იყო 1988 წელს. მითხრა, რომ უახლოეს დღეებში გასაცნობად უნდა წავეყვანე ერთ პიროვნებასთან, რომელიც ახლო მომავალში ქრისტეანულ კაცობრიობას აუწყებდა...

- მაინც რას? - ვკითხე ღიმილით, - მოსალოდნელ წარღვნას? თუ დედამიწის მთვარესთან შეჯახებას?

- უფრო მნიშვნელოვანს! - მომიგო მან.

მხრები ავიჩეჩე. ბევრი მქონდა წაკითხული მავან-მავანზე, რომელთაგან ზოგი ნათელმხილველობას იჩემებდა, ზოგიც - განსაკუთრებულ მისიას. ეს პიროვნებაც ერთ-ერთ მათგანათ მივიჩნიე და გადაწყვეტილი მქონდა, გამომეაშკარავებინა იგი, რათა, ჩემი რწმენით, მეუღლე მეხსნა სექტის კლანჭებიდან.

ის დღეც დადგა. ჩვენ დილით წავედით და იქ, სადაც ამოვყავი თავი, საკმაოდ ბევრი ადამიანი დამხვდა. ინტერესით ვათვალიერებდი ყოველ მათგანს. მამაკაცებს წვერი ჰქონდათ, ხოლო ქალებს თავზე მანდილი ეხურათ. რატომღაც გამახსენდა ჩვენი ტაძრების კედლებზე გამოსახული წინაპრები. ჯერჯერობით ის პიროვნება ოთახში არ იყო, მაგრამ უეცრად ირგვლივ ფუსფუსი ატყდა და ოთახში ქარიშხალივიდ შემოიჭრა იგი - იოანე!

სიტყვა "ქარიშხალივით" ოდნავ გაზვიდებასაც არ შეიცავს, რადგან... გამოხედვაში და მოძრაობაში არაჩვეულებრივი ძალის ენერგია იგრძნობოდა, ის ყველგან ასწრებდა მისვლას, მოკითხვას, შეგულიანებას, დამოძღვრას და აი, ჩვენთანაც მოვიდა. გამაოცა ამ მაღალი და მოხდენილი გარეგნობის ადამიანის იერ-სახემ: ცისფერი კეთილშობილი თვალები და თეთრი წვერი ჰქონდა, რაც შთამბეჭდავ ფერებს ქმნიდა.

- როგორ ბრძანდებით ? - შეკითხვა ისე უშუალოდ იყო დასმული, თითქოსდა საუკუნის ნაცნობები ვიყავით.

"ნუთუ ამ ნათელი მზერისა და ღიმილისა ადამიანი თვითმარქვიაა?" - გამიელვა.

დაძაბული ვუსმენდი მის ლაპარაკს.

- "ქვეყნიერება გაწარმართებულია!" - ამბობდა იოანე - ადამიანებს დაკარგული აქვთ ნათლობის ბეჭედი. თქვენ ყველანი მოუნათლავები ხართ!"

- მე მონათლული ვარ! - ავღშფოთდი.

- გახსოვს თქვენი ნათლობა? - მკითხა ღიმილით.

- დიახ, ნათლად მახსოვს!

- მაინც როგორ მოგნათლეს? წყალპკურებით თუ წყალში ჩაძირვით?

- წყალპკურებით!

- ჰოდა, მოტყუებული ხართ, შვილო!

- მითხრა გულისტკივილით, - როგორც მოინათლა ჩვენი უფალი, იესუ ქრისტე, ისე უნდა ვინათლებოდეთ ჩვენც, ანუ წყალში სამჯერ შთაფლვლით. სხვა დანარჩენი ეშმაკის მიერ დადგმული სპექტაკლია!

პირდაღებული ვუსმენდი. ნუთუ ასე უმოწყალოდ მომატყუეს?! არადა მაცხოვარი მართლაც მდინარეში მოინათლა, იქ "სადაც ბევრი წყლები იყო"... ხომ შეეძლო იოანე ნათლისმცემელს წყლის თავზე დასხმით მოენათლა უფალი? მაგრამ არა, ასე არ მოქცეულა, მაშასადამე, ამ საკითხზე სერიოზული ფიქრი იყო საჭირო!

შინაგანად ვიგრძენი, რომ იოანეს წუხილი მართალი წუხილი იყო. ისიც აღვითქვი, რომ იგი ძლიერ განსხვავდებოდა ყველა იმათგან, ვისაც ვიცნობდი. რით? განსხვავდებოდა ძლიერი შინაგანი სიმართლით, სრულიად ხალასი, წმიდა სული გამოსჭვიოდა მისი თვალებიდან.

- ჩვენ შევქმნით გაზეთს, საიდანაც ერს ვაუწყებთ ყოველივეს - თქვა იოანემ, - გაზეთს ვუწოდებთ "ღვთიურ გზას".

- მერედა, დაგანებებთ ხელისუფლება და ეკლესია მათი მამხილებელი გზის შექმნას? - ვკითხე.

- შვილო, მათ არც ჭეშმარიტი ეკლესიის დაფუძნება ენდომებათ, მაგრამ უფლის ნებას სად წაუვლენ? ღმერთი გაზეთსაც მოგვცემს და ეკლესიასაც აგვაშენებინებს, ხოლო მათ ვინც ყურად არ იღებს გაფრთხილებას, საკუთარი თვალით ნახავ, რა რისხვას მოუვლენს უფალი!

- "საიდან ასეთი რწმენა?" - გამიელვა. ეს რწმენა არ ჰგავდა იმ ადამიანის დაჟინებას, რომელსაც რაღაც დაუსახავს მიზნად და გადაწყვეტილი აქვს, რადაც არ უნდა დაუჯდეს, მიაღწიოს თავისია. ეს რწმენა უფრო მეტს შეიცავდა, უფრო იდუმალს და ამოუცნობს.

შეხვედრა დამთავრდა და მე ყურებჩამოყრილი დავბრუნდი სახლში, როგორი ამბავია? ქრისტიანი მეგონა თავი თურმე წარმართად მიცხოვრია! არ ვიცოდი, რა მეშველა ამ მოულოდნელად თავს დატეხილი სატკივარისთვის, მით უმეტეს, რომ საქართველოში არავინ მეგულებოდა შთაფვლით მონათლული, არც მღვდელი და არც ერისკაცი! მალე მეგობრები მესტუმრენ და გამიკვირდა, როცა მათი აზრი ამ საკითხზე სრულიად განსხვავებული აღმოჩნდა, მეტიც, თავგამოდებით შეეცადნენ, საჩქაროდ "ამოვეთრიე ჭაობიდან".

- მაინც რატომ ენდობი მურთაზ ჩახავას (იოანეს საერო სახელი - ლ.რ.) სიტყვებს? - ქაქანებდნენ ისინი, - ჩვენს შენს მიმართ ნაკლები სიყვარული და სიმართლე გაგვაჩნია? ჰოდა, ჩვენ, შენს მეგობრებს გვერწმუნე, განა ცუდს ვისურვებთ შენთვის?

- მაინც რაში გერწმუნოთ? - ვეკითხებოდი არაქათგამოცლილი.

- იმაში, რომ შესაძლოა მურთაზ ჩახავამ გამოუსწორებელ შეცდომაში შეგიყვანოთ! მაინც რომელ საბუთებზე დაყრდნობით ამტკიცებს, რომ ეკლესიები ერესშია? ანდა საიდან იცის, რომ ნათლობა მარტო შთაფლვით უნდა აღსრულდეს?!

- მაშ როგორ უნდა აღსრულდეს ნათლობა?

- შთაფვლითაც და დასხმითაც! ორივე ფორმაა მისაღები! ჩვენ თეოლოგიაში მეტნაკლებად ჩახედული ხალხი ვართ და გვენდე!

- კი მაგრამ, ღმერთი ხომ ერთარსებაა? - ვკითხე მათ.

- ჭეშმარიტად! - მომიგეს.

- თუ ერთარსებაა, რანაირად შეიძლება მისი ბეჭედი, ანუ ნათლობა იყოს ორგვარი?!

ამაზე ჩემი მეგობრებიც შეფიქრიანდნენ და დავა ურთიერთობაში განაგრძეს. მე კი უფრო გამიღრმავდა ეჭვები იმის შესახებ, რომ საცოდავ კაცობრიობას მართლაც იტყუებდნენ "სიბნელის ოკეანის" სიღრმეში...

- "ეკლესიები ერესშია! კაცობრიობა გაწარმართებულია და მისი გზა დაღუპვისაკენ მიემართება!" - რაოდენ მენიშნებოდა იოანეს სიტყვები, როდესაც თვალს მოვკრავდი ხოლმე ეკლესიის ეზოში მღვდლებს, რომლებიც სიგარეტს აბოლებდნენ. ხოლო ანაფორის ქვემოთ ჯინსის შარვლები და მოდური ბოტასები მოუჩანდათ. მართლაც საეჭვო იყო ამგვარ ღვთისმსახურთაგან ეკლესიის სიწმინდის დაცვა. იქნებ სხვაგან, საზღვარგარეთ იყო შენარჩუნებული ეკლესიის ქრისტეანული სახე? თითქოს და ამ კითხვის საპასუხოდ მომხვდა ხელში გურამ ფანჯიკიძის წიგნი - "იქ, სადაც ცხოვრობდნენ ადამ და ევა". აი, რას წერს იგი, როგორც თვითმხილველი, ინგლისურ ეკლესიაზე: "ინგლისის ეკლესიებში შეგიძლიათ დალიოთ თურქული ყავა, ეკლესიებს აქვთ საკუთარი კალათბურთის მოედნები, ჩოგბურთის კორტები, კროკეტისა და გოლფის სათამაშო მინდვრები. ბევრგან წირვა-ლოცვა ჯაზის აკომპანიმენტის თანხლებით ტარდება, ხოლო ხშირად წირვა-ლოცვის ცეკვები (!) იმართება. აქ შეგიძლიათ იცეკვოთ ყველაზე თანამედროვე ცეკვები "ბოსა-ნოვა" და "ტვისტი"".

მკითხველი დამეთანხმება, რომ ზემოთაღნიშნული სურათი არის დღევანდელი მსოფლიო ეკლესიის სატანური შარჟი! რაც შეეხება ქართველ ერს, მისთვის დიდი შეღავათი არ უნდა იყოს ის რომ ქართულ ეკლესიებში არ ცეკვავენ ულტრათანამედროვე ცეკვებს და არ თამაშობენ გოლფს და კრიკეტს. არანაკლებ შემზარავია ის ბრალდებანი (ცხადია, ფაქტებით დასაბუთებადნი), რომლებიც წაუყენა იოანემ დღევანდელ ქართულ ეკლესიის იერსახეს:

1. მოქმედი ეკლესიები ქცეულია სარკოფაგებად. იატაკზე ახატავენ ჯვრებს.

2. ტაძრები გადაღებილია თანამედროვე პორნოგრაფიული მხატვრობით.

3. მოქმედ ეკლესიებში ზოგან ფუნქციონირებს ტუალეტები.

4. მარხვის დღეებში რთავენ ქორწინების უფლებას.

5. ნათლობისას ცოლ-ქმარს მირონით ამოყვრებენ ერთმანეთთან.

6. ქართველი მოძღვარნი რესტორნებში დაბრძანდებიან და ტკბებიან ვარიეტეს მოცეკვავე ქალთა ხელოვნებით.

7. წვეულებებში ყანწით სვამენ ღვინოს, თამადობენ მარხვების დროსაც.

8. მართავენ მუშტიკრივს, ბილწსიტყვაობენ სატრაპეზოშიც კი. ეწევიან აზარტულ თამაშს. მრავლად არიან მხილებულნი უზნეო ყოფის გამო.

9. ამ ბოლო დროს ძალიან არიან გატაცებულნი საფეხბურთო ხელოვნებით. ზოგი ლატარიებმაც მიიზიდა, არცთუ ტყუილად, მანქანებიც კი მოიგეს.

10. აკურთხებენ ფეხბურთს და არაფერს ეკითხებიან ღმერთს. იხდიან პარაკლისებს, რათა ჩვენმა გუნდმა დიდი ანგარიშით მოუგოს მოწინააღმდეგეს (თუმცა მსგავსი არაფერი ხდება).

11. უყვართ დოღი, ერთობიან ცხენთა სირბილით.

12. არანაკლებ პატივს სცემენ ხელოვნებას, მოსწონთ ჯამბაზთა ოხუნჯობანი.

13. თეატრის სცენაზე ბალერინების ოსტატობოთ იხიბლებიან, საფასურად მათ ხატებს ჩუქნიან.

14. ეკლესიის ეზოებში მიმოფანტულია კერპები. ზოგ კერპს წმიდა გიორგის სახელიც კი შეარქვეს.

15. არის შემთხვევები მიცვალებულთა "ზიარებისა" და ტანსაცმლის მეშვეობით მათი მონათვლისა.

16. მრისხანებისას ხელი აღუმართავთ მორჩილებზე.

17. ეპისკოპოსთა სადგომში ქალები მსახურობენ.

18. მღვდელმსახურებს ბინებში ძაღლები ჰყავთ.

19. ქართველი "მართლმადიდებელი" მოძღვარნი არ ერიდებიან ურთიერთობას მწვალებლებთანაც კი, მათთან სწირავენ და იყოფენ ტრაპეზს.

20. ეპისკოპოს დართეს ცოლის ყოლის ნება.

21. საეკლესიო მსახურნი სამოქალაქო საქმეებით იტვირთავენ თავს.

გასაგებია, რა გრძნობებს გამოიწვევდა ყოველ საღად მოაზროვნე ადამიანში ამგვარად დამახინჯებული ეკლესია და მისი მსახურები. გახედვაც აღარ მინდა შერყვნილი ტაძრებისაკენ. – "არსებობს კი დედამიწის ზურგზე წმიდა ეკლესია, რომელსაც არ შეურყევია იერსახე და წესჩვეულებები?" - ვეკითხებოდი იოანეს.

- სატანა ქრისტეს ეკლესიას ვერასოდეს დაამხობს! - მიპასუხა მან, - დღესდღეობით არსებობს ერთადერთი ჭეშმარიტი ეკლესია, რომელმაც შეინარჩუნა წმიდა იერსახე და წესჩვეულებანი. იგი სლავური ძველმართლმადიდებლური ეკლესიაა! მხოლოდ მას ძალუძს დღესდღეობით ქრისტეანთა დაბადება, ანუ ნათლობის საიდუმლოს აღსრულება, რადგან მას შემდეგ, რაც XI საუკუნეში ბერძენთაგან (ნუ დაგავიწყდებათ, რომ საბერძნეთი მაშინ მეორე სულიერი რომი გახლდათ! - ლ. რ.) მიიღო მართლმადიდებლობა, არასდროს არ დამორჩილებია არავის რეფორმას და უცვლელად შეინარჩუნა საიდუმლოთა აღსრულების ყოველი წესი. ამის გამო სლავ ძველმართლმადიდებლებს გააჩნიათ ჭეშმარიტი ქიროტონია (ხელდასხმა) და შეუძლიათ ნათლობის საიდუმლოს აღსრულება.

თუ როგორ მიაგნო იოანემ ამ ეკლესიას, ეს სტატიის ბოლოსაა ახსნილი. მე კი უდიდესი მოწიწების გრძნობა გამიჩნდა სლავი ძველმართლმადიდებლების მიმართ. როგორი ამბავია, წყვდიადში ჩაფლულ დედამიწაზე, სადაც ჯიუტად ციმციმებს სინათლე და ამ სინათლეს ერთგულად დარაჯობენ ადამიანები, სწორედ ისინი შეიმოსნენ ჩემს თვალში იდუმალი, ღვთაებრივი ფერებით და რაოდენ დიდი იყო სიხარული, როდესაც ერთ დღეს გვაუწყეს, რომ სლავი ძველმართლმადიდებელი ღვთისმსახურები ჩამოდიოდნენ საქართველოში ნათლობის საიდუმლოს აღსასრულებლად!

და, აი ჩამობრძანდნენ კიდევაც! იოანეს სტუმართმოყვარე სახლი ლამპარივით კაშკაშებდა. შორი გზიდან, პერმიდან ჩამოსულ სტუმრებს სიყვარულით ხვდებოდნენ ქართველი მოსანათლები. ნოემბრის პირველი დღეები იდგა. მე დღე-დღზე ველოდებოდი მესამე ბავშვს. იმედი მქონდა, რომ ასეთ სარისკო მდგომარეობაში ნათლობას მომცემდნენ.

ცხადია, მირჩევდნენ კიდეც, რომ თავი შემეკავებინა ამჯერად და დავლოდებოდი შესაფერის დროს. მაგრამ, როგორც იტყვიან, მშობიარეს ცალი ფეხი სამარეში უდგას და მეც შეშფოთებული ვიყავი რაიმე არ დამმართვნოდა და უნათლავად არ წავსულიყავი ამ ქვეყნიდან. ამიტომ ერთ საღამოს მე და ჩემი მეუღლე იოანეს სახლს მივადექით. როგორც ყოველთვის, სიხარულით შეგვეგებნენ და შეგვიძღვნენ მამა ნიკანორთან. მამა ნიკანორი ისვენებდა. ის იყო გამხდარი, საშუალო სიმაღლისა და მკაცრი იერის ღვთისმსახური. მის სახეზე ღიმილი იშვიათად გაიელვებდა, ხოლო თვალები ცივად შემოგვცქეროდნენ. შემდგომ ვიგრძენი, რომ გული უაღრესად თბილი და კეთილშობილი ჰქონდა.

- ნათლობის მიღება გვსურს. - შევბედეთ ღვთისმსახურს სალმის შემდეგ.

მან ყურადღებით შეგვათვალიერა და დაბალი, წამღერებული ხმით მეორე დღისათვის დაგვიბარა, თან გვითხრა, რა მოგვემზადებინა ნათლობისათვის. გაოგნებული ვიყავი ბედის ასეთი შემოტრიალებით. საერთოდ კი გამოირკვა, რომ პირველები ჩვენ ვინათლებოდით, თანაც დანიშნულ დღეს ქრისტეს ბეჭედს იღებდა მარტოდენ ჩვენი ოჯახი (შემდგომ დღეებში მამა ნიკანორი ჯგუფ-ჯგუფად ნათლავდა ხალხს). გათენდა ხუთი ნოემბრის დილა, ექვს საათზე უკვე იოანს სახლში ვიყავი. დაიწყო ნათლობის რიტუალი. როდესაც წყალში შთაფვლის აღსრულების დრო მოვიდა, ეზოში ჩავედით. მალე გამოჩნდნენ მამა ნიკანორი, იოანე და რამდენიმე ადამიანი. მანქანები საგურამოსკენ დაიძრა. შემოდგომის დიდებული დღე იღვიძებდა. მალე ავედით მდინარე თეძამის ხეობაში და შერჩეულ ადგილას დავბანაკდით. ხეობა ათასფერად ლოცულობდა. წამოიჭრა საკითხი იმის შესახებ, რომ მდინარის სიღრმე არ იყო საკმარისი შთაფვლითი ნათლობის აღსასრულებლად. ჩემი მეუღლე შევიდა ყინულივით ცივ მდინარეში და ხელით შეუდგა ფსკერის ამოღრმავებას. მას სხვებიც შეეშველნენ და უკვე შეიძლებოდა მდინარეში გვერდებამდე შესვლა. მე ძლივს დავდიოდი და ამიტომ მეგონა მამა ნიკანორი დამაცდიდა, ფსიქოლოგიურად მომამზადებდა და ჯერ ჩემს ქმარ-შვილს მონათლავდა, მაგრამ ნურას უკაცრავად, პირველად სწორედ მე გამომიძახა! რას ვიზამდი, მოვემზადე და ზეწარწამოსხმული გავემართე ნათლიის თანხლებით მდინარისაკენ. სანამ დანიშნულ ადგილას მივაღწევდი, პატარა შენაკადი უნდა გადამელახა. ჩავყევი თუ არა წყალში ფეხი, დამდუღრებულივით ამოვსხლტი უკან, იმდენად ცივი იყო წყალი!... ამ დროს იოანეს ომახიანი შეძახილი მომესმა:

- "შვილო, წარმოიდგინე, რომ გამძვინვარებული მტრის ურდო მოგდევს უკან და საცაა წამოგეწევა! ხომ დგაფუნით შევარდებოდი ამ წყალში და სიცივესაც ვეღარ იგრძნობდი? ასევე მოგდევს ახლა სატანა, რომ ნათლობაში ხელი შეგიშალოს! აბა, შენ იცი, როგორ აჯობებ მას!".

მართლაც, როგორც კი მამა ნიკანორმა მანიშნა, ისე შევიჭერი წყალში, თოთქოს გაავებული მტრის ურდო მომდევდა. სლავი ღვთისმსახური შემაღლებულ ფიცარნაგზე იდგა და ვერცხლისფერი სამოსი მზეზე უბრწყინავდა. ყინულივით ცივმა წყალმა სუნთქვა შემიკრა, მაგრამ მამა ნიკანორმა გონს მოსვლა არ მაცალა, ძლიერი ხელით სამჯერ შთაფვლით დამატრიალა წყალქვეშ მამის, ძისა და სულიწმიდის სახელით, რომელსაც ზარივით მაღალი ხმით ამბობდა და ბოლოს გალურჯებული, მაგრამ ბედნიერი ამოვედი წყლიდან. ყველა მილოცავდა, მათ შორის მამა ნიკანორიც, რომლის მკაცრ და ცივ თვალებშიც პირველად დავიჭირე სითბო და ცრემლი. ამის შემდგომ ბავშვები და მეუღლეც მოინათლნენ და იქვე, გაშლილ ხეობაში აღსრულდა მირონცხება. ასე მეგონა, რომ ანგელოზთა ჟრიამული ისმოდა ციდან - გამოწვეული ქრისტეანთა დაბადებით!

მეორე დღეს კი ჯვარი დაგვწერეს. ჯვრისწერა იოანეს სახლში აღსრულდა. ოთახი სავსე იყო პერმიდან და ფოთიდან ჩამოსული მღვდელმსახურებით და ამდენად, ეს რიტუალიც განსხვავებული დიდებულებითა და ზეიმით ჩატარდა. საოცარ განცდებს ბადებდა მკაცრი იერის ღვთისმსახურთა ერთობლივი გალობანი. მათ შორის გამოირჩეოდა მამა თევდორე (შემდგომში ფოთის ეპისკოპოსი), თეთრი, ქათქათა წვერით და პატარა მავედრებელი ფიგურით. იგი მაცხოვრის ხატის წინ იდგა და ლოცვისას ცრემლებად იღვრებოდა. ყველანი იმ დღესვე გაემგზავრნენ და ამის მერე ნათლობას და ჯვრისწერას მარტო მამა ნიკანორი და მისი ძმა აღასრულებდნენ. ცხადია, ჩვენი სულიერად დაბადების და ჯვრისწერის ულამაზესი დღესასწაული იოანეს მეუღლის, მიმზიდველი, კეთილშობილი ქალისა და ბრწყინვალე დიასახლისის - გულიკო დეიდას მიერ მომზადებული დიდებული სუფრით დასრულდა...

ამის შემდგომ ამინდი ისე აირია, რომ შიშით მივდიოდი თეძამის ხეობაში, სადაც მრევლის დანარჩენი წევრები ინათლებოდნენ. თოვლნარევი ქარიშხალი ისეთი სიძლიერის იყო, რომ მანქანა ზანზარებდა. უკვე ადრე ღამდებოდა. მიუხედავად იმისა, რომ ნათლობის რიტუალი დილით იწყებოდა, ღამე მაინც მოგვისწრებდა ხოლმე და მეც გაოგნებული შევცქეროდი მისტიკურ სურათს:

- ქარი ღმუილით დაძრწის ხეობაში, თოვლი სილის გაწვნასავით ხვდება კაცს სახეში, ხეები იდრიკება და ლაწალუწი გააქვთ. ირგვლივ უკუნი სიბნელეა და ამ დროს, მინდვრის ნაპირას, მანქანების ფარების შუქზე ვერცხლისფრად ელავს მღვდლის მოსასხამი, ხოლო თხელ ზეწარში გახვეული ადამიანები... უცხო პირს რომ გამოევლო ამ დროს შორიახლოს და ეს უცნაური, იდუმალი და ამაღლებული სურათი ეხილა, ალბათ ჰალუცინაციად ჩაგვთვლიდა, არადა ფაქტი იყო, რომ ამ ყინვაში, ქარიშხალსა და სიბნელეში ინათლებოდა ყველა ასაკის ადამიანი, მოხუცი, ახალგაზრდა, ბავშვი! თვით მამა ნიკანორმა, რომლის გმირობაც არანაკლებ განსაცვიფრებელი იყო (მარტო ის რად ღირს, რომ თითქმის ორი კვირის განმავლობაში დილიდან საღამომდე მშიერი, განუწყვეტელად მლოცველი, გამთოშავ წყალში ერთიანად ამოლუმპული, შეუდრეკლად ნათლავდა ხალხს!). თვით მამა ნიკანორს ერთი ჯგუფის ნათლობის დასასრულს ცრემლი მოერია და აღტაცების ტირილისგან ხმა აუკანკალდა! სლავი მღვდელი განცვიფრებული იყო ქართველი ადამიანების თავგანწირული მონდომებით - მიეღოთ ქრისტეს ბეჭედი! იქნებ მაშინ გახდა მისთვის ნათელი თუ რატომ ხვდა წილად საქართველო ქრისტეს დედას!...

და, რა თქმა უნდა, მთელი ამ საკვირველი დღეების სულისჩამდგმელი იოანე, განუშორებლივ მის გვერდით იყო. იოანეს ომახიანი, გამამხნევებელი შეძახილები ყველგან ისმოდა. გაწუწული, გათოშილი და თმაწვერდათოვლილი, უზარმაზარი ჩექმებით დააბიჯებდა ატალახებულ ბილიკზე და უმალ იქ აღმოჩნდებოდა ხოლმე, სადაც საჭირო იყო. მიკვირდა, რომ მის შემართებას და მგზნებარებას წამითაც ვერ აცხრობდა ის ქანცგამწყვეტი შრომა, რაც სჭირდებოდა ამდენი ხალხის მომსახურებას. იოანე ყოველი ქრისტიანის დაბადებას ბავშვური სიხარულით ეგებებოდა, ხოლო ნათლობის რიტუალის დასრულებას ყოველთვის აღნიშნავდა ხოლმე ლამაზი, თბილი სუფრით, დალოცვით და მამა ნიკანორისადმი უსაზღვრო მადლიერებით. უკვირდა, როგორ უძლებს ეს სუსტი აღნაგობის კაცი ასეთ დატვირთვასო... დილით, უთენია, მშიერმწყურვალი იწყებს ლოცვებს და პირველად მხოლოდ ღამის თორმეტ ან პირველ საათზე იღებს საზრდოსო. მამა ნიკანორი კი აუღელვებლად იჯდა ამ დროს სუფრასთან და ისეთი იერი ჰქონდა, თითქოს ეს აჟიოტაჟი მას სრულიად არ ეხებოდა!

არ შემიძლია ამ საოცარ ადამიანთან დაკავშირებით არ გავიხსენო ერთი ეპიზოდი. როგორც ავღნიშნე, დღე-დღეზე ბავშვს ველოდებოდი. რაკი ძალიან მინდოდა ამ დიდი მოვლენების უშუალო მონაწილე ვყოფილიყავი, ამიტომ ვისარგებლე ჩემი მდგომარეობით და მეუღლეს ვთხოვე მარტო არ დავეტოვებინე, ანუ თან წავეყვანე იქ, სადაც საჭირო იყო მისი ყოფნა, თიქმის არც ერთი დღე არ გამომიტოვებია და ყოჩაღად ვატარებდი მათელ დღეებს მანქანაში. ერთ საღამოს მამა ნიკანორი მიგვყავდა იოანეს სახლში. უცებ მანქანამ ჩვენს შესახვევში აუხვია და მალე ჩვენი სადარბაზოს წინ გაჩერდა. მეუღლემ ამიხსნა, რომ მამაომ მხოლოდ ახლა მოიცალა ჩვენი ბინის განსაწმენდელი ლოცვების ჩასატარებლად და ამ საღამოს ჩვენი სტუმარიაო. თავზარდაცემული წამით გონს ვერ მოვედი.

"რა ვქნა, წუხანდელი ბორშჩი მაქვს მარტო! - ჩუმად ვუთხარი მეუღლეს. – "რატომ ადრე არ გამაფხთხილე? ასეთ ძვირფას სტუმარს ბორშჩით გავუმასპინძლდე?"

"ხომ გითხარი, თვითონაც არ იცოდა როდის მოიცლიდა-მეთქი!" - გამიმეორა მან და ჩვენ ღიმილით გავუძეხით სახლისკენ მამა ნიკანორს. ჩემს სიცოცხლეში არ დამავიწყდება ის წუთები! გონება ელვისებურად მუშაობდა, მაინც რა შეიძლება უცებ მოვასწრო?" - ვფიქრობდი - "ხაჭაპური"? ყველი რომ არ მაქვს? იქნებ მეზობელს ვესესხო? ორი კვერცხი უნდა მქონდეს, ცოტა კარაქიც... იქნებ ორცხობილა მოვასწრო... პური? ღმერთო ჩემო, ერთი კვირის პური მაქვს, მგონი დაობებულია! მაღაზიაც არ მუშაობს! პურსაც მეზობელს გამოვართმევ!" მაგრამ მთელ ამ ჩემს გეგმებს ცივი წყალი გადაასხა მეუღლემ: წარმარეთბის საჭმელ-სასმელს ვერ შევთავაზებთ და ჩვენთანაც არ მიირთმევსო. ისღა მოვახერხე, რომ ბორშჩი შემოვდგი გასაცხელებლად და ორცხობილაზე ზრუნვას შევუდექი. ამ დროს მამა ნიკანორის ხმამ თავისკენ მომიხმო. უნდა გამომეღო ყოველი კარადა, უჯრა, რაც კი ბინაში არსებობდა. ასე რომ, ჩანჩალით დავყვებოდი ღვთისმსახურს და ვუღებდი ათასნაირ გასაღებებით კარადებს, უჯრებს, მეუღლე ტახტების მძიმე სახურავებს სწევდა, ხოლო მამა ნიკანორი სასხურებლით დაუზარელად ასხურებდა ყველგან ნაკურთხ წყალს. საკმაო ხანს გაგრძელდა ბინის განწმენდის პროცედურა. რაიმეს გამოცხობაზე ფიქრიც ზედმეტი იყო! ერთადერთი იმედი მრჩებოდა, იქნებ თავად ეთქვა მამა ნიკანორს უარი ჩვენს მიწვევაზე, მით უმეტეს, რომ შინ გულიკო დეიდას მომზადებული გემრიელი ვახშამი ელოდა, ძველმართლმადიდებელი ქრისტეანი კი დღეში მხოლოდ ორჯერ იღებს საზრდელს!... ჰოდა, ბოდიშის მოხდით მივიწვიე მამა ნიკანორი სუფრასთან: - "მომიტევეთ, რომ მარტოდენ ბორშჩი მაქვს, არ ვიცოდი, თქვენისთნა ძვირფასი სტუმარი თუ ეწვეოდა ჩვენს პატარა ბუდეს-მეთქი!"

არასოდეს დამავიწყდება, რა თავმდაბლობით და მორჩილებით იჯდა მამა ნოკანორი ჩვენს მწირ, ღარიბულ სუფრასთან და სიამოვნებით შეექცეოდა საზრდელს. ერთ თეფშ წვნიანს და ხმელ პურს! ეს იყო საოცარი, გულისამაჩუყებელი სურათი! ვფიქრობდი, ნუთუ ოდესმე ვნახავ შორეულ ტაიგას და იმ პატარა, ზღაპრულ სოფელს, სადაც მამა ნიკანორისთანა საკვირველი ადამიანები ცხოვრობენ-მეთქი? ვთხოვე, საგანგებოდ მობრძანებულიყო ამ დღეებში ჩვენთან... მაგრამ არამცთუ ღირსეული მასპინძლობა შევძელი, არამედ მამა ნიკანორის გაცილებასაც ვერ დავესწარი, რადგან ვაჟი შემეძინა და იმითღა დავიშოშმინე სინდისი, რომ გამგზავრების წინ სამშობიაროდან გავუგზავნე ჩემი ნაქარგი ხელსახოცი...

ასე შეიქმნა პირველი ქრისტეანული მრევლი საქართველოში!

დიახ, თუკი ბოლო საუკუნის მანძილზე წყალპკურებითი ნათლობით "ბადებდნენ" ქრისტეანეთ, მაშინ გასაგებია, რომ შთაფლვლითი, ანუ ჭეშმარიტი ნათლობით დაბადებული ქრისტეანები პირველ ჭეშმარიტ ქრისტეანულ მრევლად აღიქმებოდნენ ღვთის თვალში!

ამ დროისათვის უკვე განგაშებდა პირველი (ისევ პირველი!) ქრისტეანული გაზეთი - "ღვთიური გზა", რომლის დამარსებელიც, ცხადია იოანე იყო. მან სასწაულებრივ შეძლო გაზეთის გამოცემა უსახსრობისა და უნდობლობის პირობებში. ქართველი საზოგადოების დიდი ნაწილი შეფიქრიანების ნაცვლად ლამის გაამძვინვარა იოანეს მოწოდებამ:

- "ყურადღება! მოუნათლავი განწირულია!

ყველა არასათანადოდ ნათელღებული უნათლავი რჩება! "ვინც არ დაიბადება წყლისა და სულისა, ვერ შევა ღმრთის სასუფეველში!" (ქრისტე). კაცობრიობა იღუპება, ადამიანები ცხოვრობენ სიკვდილისთვის, დარღვეულია ნათლობის 50-ე კანონი!

არ არსებობს ნათლობა? არ არსებობს რჯულიერი მღვდლობა..."

საქართველოში ისე შემოიჭრნენ და დაფუძნდნენ სექტანტები, ქრთულ ეკლესიას ხმაც არ გაუღია. კარგა ხანია ისმის კრიშნაიდების დოლების ბრაგუნი თბილისის ქუჩებში. გაჩნდნენ თუ არ საქართველოში ორთოდოქსები, ე.ი. ჭეშმარიტი მართლმადიდებლები, უმალ აგვიმხედრდნენ: რაშია საქმე, რამ აღგაშფოთათ? იქნებ მართლმადიდებლობას არა ვქადაგებთ და თქვენ გიპყრიათ იგი? გეკითხებით, არსებობს ეროვნული მართლმადიდებლობა თუ მართლმადიდებლობა ყველა ერისთვის ერთია? რუსული მართლმადიდებლობა კი არ მოგვიტანია საქართველოში, არამედ დევნილი რუსების მიერ შენარჩუნებული. არა გნებავთ? ღმერთს ნებავს, რადგან მან იცის, როგორ გაცოცხლდება "ლაზარე" იმ ძირძველი მართლმადიდებლობის დაბრუნებით.

- დაიჯერეთ, თუ რამ სავნებელი გვჭირს, ერეტიკოსი ბერძნებისგან, ლათინელებისგან, რუსი ნიკონიანელებისგან გვჭირს. მათ სტამბებში დაბეჭდილმა ქართულმა საეკლესიო წიგნებმა მოკლეს ნინოსა და დავითის მართლმადიდებლური ეკლესია".

უკვე ავღნიშნეთ, რომ საქართველოში შეიქმნა პირველი ქრისტეანული მრევლი. მაგრამ იგი არ იყო საკმარისი "ლაზარეს" გასაცოცხლებლად. საჭირო იყო დაფუძნებულიყო ნინოს და დავითისეული ჭეშმარიტი ეკლესია და აღვლენილიყო მართალ ღვთისმსახურთა წირვა-ლოცვანი! ამისათვის უწინარესად ხელდასხმის ძალაუფლება უნდა მიეღო საქართველოს.

მაგრამ ვინ იქნებოდა იგი, ვინც წაიღებდა ამ ძალაუფლებას და ანთებულ ლამპარს ჩამოიტანდა საქართველოში?

იოანეს აშფოთებდა თავისი შერყეული ჯანმრთელობა. ყველას მოეხსენება, რაოდენ არაადამიანურ სულიერ და ფიზიკურ ძალისხმევას მოითხოვს ღვთისმსახურის ცხოვრება. ამიტომ იოანე ელოდა ახალგაზრდა, ძლიერი ადამიანის გამოჩენას, რომელიც იტვირთებდა ღვთიური ლამპრის ჩამოტანას საქართველოში.

მაგრამ უფალს სხვაგვარად ნებავდა...

ერთ დღეს მოულოდნელად პერმში იძახებენ თავად იოანეს.

იგი გუმანობს ღვთის ბრძანებას და მეუღლის თანხმობის გამოთხოვის შემდეგ სასწრაფოდ მიემგზავრება პერმში.

იქ ირკვევა, რომ მეუფე ლეონტის, ერთადერთ ჭეშმარიტ ეპისკოპოსს დედამიწაზე, რომელსაც გააჩნია ხელდასხმის ძალაუფლება - სწადია ღვთისმშობლის წილხვდომილ ქვეყანაშიც გაბრწყინდეს ღვთიური საკურთხეველი და რაკი თავისი ღრმა მოხუცებულობა და ხშირი ავადმყოფობა აფიქრებს, გადაწყვეტს მისცეს ხელდასხმა იოანეს, მაგრამ მეუფე ლეონტი იოანეს ხელდასხმას აძლევს მარტოოდენ მღვდლობაზე. მას ეწინააღმდეგებიან შვილები და ღვთისმსახურნი და ეუბნებიან, რომ სჯობს სამივე ჩინის გავლით მისცეს იოანეს ეპისკოპოსობა, რადგან თუ მეუფე ლეონტი უცაბედად გარდაიცვლება, ეს იმას ნიშნავს, რომ მღვდლების დაბადება შეწყდება.

- მე არ ვაპირებ სიკვდილს, - აცხადებს მეუფე ლეონტი და იოანეს ეკითხება - თანახმა ხარ მოგვიანებით მოგცე ეპისკოპოსობა?

მეუფე ლეონტი ამ შეკითხვას სამჯერ უმეორებს იოანეს და სამჯერვე ერთ პასუხს იღებს:

- იყოს ღვთის ნებისამებრ!

იოანეს ამ დროს უკვე მიღებული აქვს მღვდლის ჩინი. იგი ემშვიდობება მეუფე ლეონტის და მიემართება სასტუმროში, რათა გამგზავრების თადარიგი დაიჭიროს. დილით, უთენია კი.... მორბის გაფითრებული მაცნე და ეუბნება, რომ მეუფე ლეონტი კვდება!!!

სოფელი ვანკოვო, სადაც ეს მოვლენები ვითარდება, პერმიდან სამასი კილომეტრის მოშორებითაა. ტაიგის სიღრმეში არსებული ეს სოფელი ზამთრობით ყინვისა და თოვლის საბურველშია გახვეული. იოანეს სახლიდან მეუფე ლეონტის სახლამდე სამასი მეტრი მაინცაა. თვალ წინ მიდგას, როგორ მიარღვევს ზარდაცემული იოანე წელამდე თოვლს, რათა მომაკვდავ მეუფეს მიუსწროს. და ის ერთიანად გაწითლებული და გახვითქული შეიჭრება ოთახში და რას ხედავს: - მეუფე ლეონტი უძრავად წევს საწოლში, ქუთუთუებს არ ანძრევს, ირგვლივ გულხელდაკრეფილინი დგანან მისი სულიერი და ხორციელი შვილები, მღვდლები, დიაკვნები, ახლო ნათესავები. იოანე შემოსვლისთანავე გადაიწერს პირჯვარს, შემდეგ ხატისკენ შებრუნდება და სამ მეტანიას (თაყვანს) შეასრულებს, ამის მერე "აქა მშვიდობაო!" იტყვის და მომაკვდავ მეუფეს დააცქერდება. "რა დროის სიკვდილია მეუფეო! - ეუბნება - ანტიქრისტეს უნდა შევებრძოლოთ!" მეუფე ლეონტის სახე უძრავი და გაქვავებულია, ქუთუთუებსაც კი ვერ ატოკებს! იოანე ემზადება ლოცვისთვის და ითხოვს ხატის წინ აუნთონ სამი სანთელი. მეუფის უფროსი ვაჟიშვილიც იოანესთან ერთად ინებებს ლოცვას. იოანე ემორჩილება მის სურვილს და სლავურად იწყებს ლოცვების კითხვას. გარკვეული ხნის შემდეგ მეუფის უფროსი ვაჟი მოულოდნელად ჩამოშორდება და გადის ოთახიდან. იოანე, როგორც კი მარტო იგრძნობს თავს, იმწამსვე მშობლიურ ენაზე იწყებს ლოცვას. და ეს ლოცვა საკვირველი ძალისაა! იგი დააეცემა მუხლებზე და ცრემლების ღვრაში განბანილი შეღაღადებს ღვთისმშობელს - "ყოვლადწმიდაო ღვთისმშობელო, ნუთუ ხუთი ათასი კილომეტრი იმისთვის გამოვიარე, რომ საქართველომ ვეღარ მიიღოს ხელდასხმის ძალაუფლება? ნუთუ დასრულდა ყველაფერი? გვიშველე ღვთისმშობელო! გულმხურვალედ გთხოვ შენი მონა იოანე, რომ აი ახლავე ეს მომაკვდავი კაცი ჩიტივით წამოაფრინო!" დაასრულებს და როგორც კი გამოერკვევა, იგრძნობს, რომ ყველანი მას მისჩერებიან. - ხოლო მეუფე ლეონტი...

მეუფე ლეონტი კი უეცრად საწოლიდან წამოხტება!

ესაა იოანეს პირველი ხილული სასწაული!

გაშეშებული, ენაჩავარდნილი ხალხის წინ მეუფე ლეონტი ჯარისკაცული ნაბიჯებით დადის და ომახიანად სჭექს:

- Иоанн, я жив, здоров!

ამის მერე მეუფე ლეონტი მტკიცედ ეუბნება მღვდლებს:

- Приготовте, завтра он будет епископ!

ყველასათვის აშკარა ხდება ღვთის ნება...

მეორე დღეს აღსრულდება იოანეს კურთხევა ეპისკოპოსად. ამ საოცარ დღეს როდისმე თავად აგვიღწერს, მე კი ერთ ეპიზოდზე გავამახვილებ მკითხველის ყურადღებას: ეპისკოპოსად კურთხევის დასასრულს მეუფე ლეონტი იოანეს აწვდის კვერთხს და ეუბნება:

- მე შენ გაძლევ ქრისტეს კვერთხს!

და ამას ისეთი სიმძაფრითა და ძალმოსილებით ამბობს, რომ იგრძნობა იმ წამს როგორ გადააწოდა ღვთიური ლამპარი რუსეთმა საქართველოს!!! მეუფე ლეონტი ტირის. ტირის იოანეც. უკვე ხელდასხმამიღებულს უამრავი ხალხი შეძახილებით ეგეგება. ეკლესია გაჩირაღდნებულია, ხოლო ხალხი ფეხქვეშ უფენს სამოსელს. მეუფე ლეონტი დუმს. ირგვლივ ხმაური და მღელვარებაა. მიემართებიან ამ მოვლენის აღსანიშნავად ტრაპეზზე. იმ სიტყვების შემდგომ - "მე შენ გაძლევ ქრისტეს კვერთხს!" მეუფე ლეონტი მხოლოდ ტრაპეზზე იღებს პირველად ხმას და სიტყვები, რომელსაც წარმოთქვამს ესაა":

- წმიდაო მეუფე იონა!...

ასე მოევლინა საქართველოს პირველი ჭეშმარიტი ეპისკოპოსი, რომელსაც სლავებისგან განსხვავებით, ზარ-ზეიმით არ შეჰგებებია ქართველი ერი. იდგა 1991 წელი. თებერვალი. ეპისკოპოსად კურთხევის შემდგომ მეუფე იონა სხვა სახლში გადადის, რადგან კანონი უკრძალავს ეპისკოპოს ცოლთან ერთად ერთ ჭერქვეშ ცხოვრებას. დღედაღამ ეუფლებოდა ღვთისმსახურებას და ასწორებდა შერყვნილ ლოცვებს, ამზადებდა წიგნს - "რა უნდა ვაკეთოთ" და იბრძოდა ეკლესიის ასაშენებლად და მალე, სულ მალე მოიჭრა 1994 წელიც.

წელი, რომელიც უდიდესი მნიშვნელობის ჟამად იწინასწარმეტყველა იოანე-ზოსიმემ და რომლის არსიც გაშიფრა თავის დროზე იოანემ

მაინც რა ხდება ამ 1994 წლის არეალში?

მოვლენების უფრო ნათლად აღსათქმელად გავაკეთებ მცირე ექსკურსს: როგორც ცნობილია, XVIIს-დან რუსული ეკლესია გაიყო ორად: რეფორმატორულ-ნიკონიანურ ეკლესიად და ძველმართლმადიდებლურ ეკლესიად, რომელმაც შეინარჩუნა ძველი სწავლებანი და არ მიიღო თავის წიაღში არანაირი ცვლილებანი. შეიძლება ითქვას, რომ ძველმართლმადიდებლური სლავური ეკლესია არქიეპისკოპოს გენადიმდე (სხვათა შორის, მას ხელდასხმა მეუფე ლეონტიმ მისცა!) იყო მართალი და შეურყვნელი, მაგრამ არქიეპისკოპოს გენადის მეოხებით იგი თანდათან დაემსგავსა ნიკონიანურს. ყოველივე დასრულდა იმით, რომ მოსკოვის ეპისკოპოსმა ფლაბიანემ და პერმის ეპისკოპოსმა ლეონტიმ ამხილეს მისი ერეტიკული ცდომილებები. ამხილეს არა მხოლოდ საეკლესიო კრებაზე, არამედ ოფიციალურად, საკავშირო მაშტაბით! ამის შემდეგ კი გაემიჯნენ. მათ გვერდით იყო ერისკაცი იოანეც.

გამიჯვნის შემდეგ მოსკოვის ეპისკოპოსი და პერმის ეპისკოპოსი მეუფე გენადის აღარ ემორჩილებიან. მეუფე ფლაბიანე ჩამოდის საქართველოში (ეს ხდება 1988 წელს) და აპირებს აქ დაფუძნებას, რასაც აგრეთვე მთელი ძალისხმევით ცდილობს იოანე. მაგრამ ჩანს ღმერთს არ ნებავდა, რომ რუსი ეპისკოპოსი ჰყოლოდა საქართველოს. მეუფე ფლაბიანე მიემგზავრება მოსკოვში, რათა პირადი საქმეები მოაწესრიგოს და პირობას დებს, რომ მალე დაბრუნდება თბილისში. მაგრამ ის აღარ დაბრუნებულა. სამაგიეროდ მიდის მეუფე ლეონტისთან პერმში, დააფიცებს, რომ არ ჰკითხოს თუ რატომ ბრუნდება ისევ ერეტიკოს გენადისთან, მაგრამ დასძენს: "იცოდეთ, სიმართლე თქვენთან არის!"

ამის შემდეგ გადაეხვევა და სამუდამუთ ემშვიდობება. რჩება მარტოოდენ მეუფე ლეონტი, რომელი რამდენიმე წელს მყარად დგას თავის პოზიციაზე, მაგრამ მისცემს რა იოანეს ეპისკოპოსობას, ამის შემდგომ მალე გენადი მას მისატყუებელ ანკესს გადაუგდებს, კერძოდ კონსტანტინეპოლის ორგზისი კრების 13-ე კანონს, სადაც წერია, რომ მღვდელმსახურს საეკლესიო კრების გარეშე გამოყოფის უფლება არა აქვს! მეუფე ლეონტიც ბრუნდება გენადის ერეტიკულ ეკლესიაში, რის შემდეგაც მას აუკრძალავენ ეპისკოპოსობას, ხოლო მამა ნიკანორს - მღვდლობას და ისინიც დაემორჩილებიან ამ განჩინებას... (მეუფე იონა ამაოდ აფრთხილებს მეუფე ლეონტის, არ წამოეგოს სატყუარას). ამის შემდეგ მეუფე იონა გენადის "სატყუარას" უპირისპირებს კონსტანტინეპოლის ორგზისი კრების 15-ე კანონს, სადაც ბალსამონის განმარტების მიხედვით აძლევს პასუხს:

- "თუ კი ვინმე განემიჯნება თავის არქიეპისკოპოსს სღვთისმოსაო მიზეზით, ერესის გულისთვის, რატომ უნდა იყოს, ამისთვის დასჯილი?"

ამაზე მოწინააღმდეგე დუმდება! მეუფე ლეონტი კი უკვე დაყენებულია! შესაბამისად, რუსეთი, როგორც მესამე სულიერი რომი ამთავრებს თავის ისტორიას!

საქართველოს მართლმადიდებლური ეკლესია ხდება ავტოკეფალური და ამრიგად, მსოფლიო საქრისტეანოს ცენტრი რუსეთიდან ღვთისმშობლის წილხვედრ ქვეყანაში გადაინაცვლებს!

საქართველო ხდება მეოთხე სულიერი რომი!!!

გილოცავ ჩემო სულიერად, ზნეობრივად და ეკონომიურად გაპარტახებულ ქვეყანავ, ამ ღვთაებრივ მისიას!

კიდევ რა ხდება 1994 წელს?

იწყება ძველმართლმადიდებლური ჭეშმარიტი ეკლესიის მშენებლობა, ყოველი წესის და რიგის, ზედმიწევნითი დაცვით!

და აუწყა კიდევაც წიგნით - "რა უნდა ვაკეთოთ!"

დიახ, გაწარმართება, სიბნელის საუკუნეში შეცურება აუწყა მსოფლიოს! და გადარჩენის ბილიკებიც უჩვენა!

დედა-ღვთისმშობლის წილხვდომილი საქართველოს მისია უკვე აშკარა გახდა...

მაინც რატომ უნდა სლავური მართლმადიდებლობა იოანე-იონას?

ეს კითხვა ისევ და ისევ გაისმის და მეჭველთ ვთხოვ ამჯერად საბოლოოდ მოისმინონ განმარტება და შემდგომ სურვილისამებრ დალიონ წყალი არჩეული ჭიქიდან: ასეთია პასუხი ძველმართლმადიდებელი ეპისკოპოსისა.

- ჭა შეიძლება მრავალი იყოს, მაგრამ მხოლოდ ჭკვიანმა კაცმა იცის, რომელი ჭიდან დაილევა წყალი. ჩვენ იმ ჭის წყალს დავეწაფეთ, რომლიდანაც ეკადრებოდა საზრიან ქართველს დარწყულება, რამეთუ კარგათ ვიცით: ეკლესია, რომელიც რჯულისმიერი სამოციქულო ნათლობის დამრღვევია ერეტიკულია. ეკლესია, რომელიც კათოლიკური და, სექტანტური ეკლესიებიდან კურთხევისა და მოწყალების მიმღებია, ერეტიკულია (ხაზგასმა ჩემიია - ლ.რ.).

ამდენად არჩევანში არ მოვტყუებულვარ, როცა სულის გადასარჩენად სლავურ ძველმართლმადიდებლობას მოვეჭიდე".

ასე და ამგვარად, თქვენს წინაშეა თვითმხილველისა და თვით დამკვირვებლის მიერ გადმოცემული ამბავი ქართველი ძველმართლმადიდებლური ეკლესიისა.

მაშ გამოფხიზლდი, საქართველოვ! "ლაზარეს გაცოცხლების" ჟამი მომდგარია! როდესაც სრულიად საქართველო შეიმოსება ქრისტეანული სამოსელით და განიწმინდება ერესისგან დაუძლურებული ეკლესიები, კვლავ დაივანებს მათში სულიწმინდის მადლი, მაშინ აღსრულდება ღვთიური ბრძანება:

- "აღსდექ, ლაზარე!"

________________________

პირველი ნაწილის დასასრული. ნაწილი მეორე