კითხვა-პასუხი - არის თუ არა მსახიობობა ცოდვა - oldorthodox

საღვთისმეტყველო დისპუტი ფორუმ www.church.ge-ზე

ძველმართლმადიდებლებსა და გაბატონებული ეკლესიის მიმდევრებს შორის

არის თუ არა მსახიობობა ცოდვა?

"როცა უსჯულოს ვეტყვი: სიკვდილით მოკვდები-მეთქი, შენ კი არ გააფრთხილებ მას და არაფერს ეტყვი უსჯულოს ბოროტი გზიდან ჩამოსაშორებლად, რომ გადარჩეს, მოკვდება უსჯულო იგი თავის უკეთურებაში და მის სისხლს შენ მოგკითხავ.

ხოლო თუ შენ გააფრთხილებ უსჯულოს და არ მოიქცევა თავისი უსჯულოებისაგან და ბოროტი გზიდან, თავის უსჯულოებაში მოკვდება, შენ კი გადარჩენილი გყავს შენი თავი".

ეზეკიელი 3:18-19

ამ რამოდენიმე ხნის წინათ, ინტერნეტში, ვებ-ფორუმების მეშვეობით გაიმართა დისპუტი ძველმართლმადიდებელ ქრისტეანებსა და ოფიციალური ეკლესიის წევრებს შორის. ძველმართლმადიდებელთა მხრიდან დისპუტში მონაწილეობის მიზანი იყო სწორი და მართებული ინფორმაციის მიწოდება, როგორც ძველმართლმადიდებლობაზე (ზოგადად), ასევე კონკრეტულ საეკლესიო საკითხებზეც.

როგორც მოსალოდნელი იყო, ჩვენს ამ მცდელობას ობიექტურად განგვემარტა მთელი რიგი სადავო საკითხები ოფიციალურ, ე. წ. "მართლმადიდებელ" ეკლესიასა და ძველმართლმადიდებელთა შორის, მოჰყვა საკმაოდ მძაფრი რეაქცია გაბატონებული ეკლესიის ადეპტთა მხრიდან. დისპუტის პროცესში გამოიკვეთა საეკლესიო ფორუმების საერთო სტრატეგია, - ყოველგვარი საშუალებით ობსტრუქცია მოუწყონ იმ პირებს, რომლებიც ცდილობენ ამხილონ ოფიციალურ ეკლესიაში არსებულ დარღვევები და გადახრები.

იმისათვის, რათა ფართო საზოგადოებისთვის მისაწვდომი ყოფილიყო სხვადასხვა ფორუმში გამართული პოლემიკის მთელი შინაარსი და დახატულიყო ის სურათი, რაც ამ ფორუმებზე გამართული დისპუტით გამოიკვეთა, ჩვენი საიტის ადმინისტრაციამ გადაწყვიტა თავი მოეყარა ყველა ამ მასალისთვის და თემატური სახით შეეთავაზებინა ობიექტური მკითხველისთვის, რათა მან თავად განსაჯოს ვინ ვინ არის და რას ესწრაფვის.

დისპუტი ძირითადად წარმოებდა ფორუმებზე: www.church.ge; www.forum.archangels.ge და www.iveria-tv.ge/forum

ფორუმში, ძველმართლმადიდებელთა მხრიდან, მონაწილეობდა ორი პიროვნება: "ძველმართლმადიდებელი" (ფორუმზე chruc. ge) (ხოლო ფორუმებზე: forum.archangels.ge და iveria.tv.ge "odlbeliever"-ის ფსევდონიმით) და "Netvorc"-ი.

ოფიციალური ეკლესიის მხარდამჭერთა მხრიდან კი ძველმართლმადიდებელთა წინააღმდეგ გამოდიოდა მრავალი ადამიანი, რომელთა ნიკებს (ფსევდონიმებს) მკითხველი იხილავს თვით დისპუტის მასალებში, სადაც ფრჩხილებში მითითებულია ის ფორუმი, სადაც გაიმართა კონკრეტული დიალოგი და რომელშიც მონაწილეობდა კონკრეტული ფსევდონიმით გამომავალი ძველმართლმადიდებელთა ესა თუ ის ოპონენტი.

ოპონენტთა სტილსა და ლექსიკას ვტოვებთ ხელუხლებლად, ხოლო ჩვენი მხრიდან მონაწილეთა ტექსტებში შეგვაქვს უმნიშვნელო შესწორებები, რომლებიც არ არღვევენ დისპუტის შინაარსს. ძირითადად ტექსტები დავტოვეთ უცვლელად და არ მოვაცილეთ მას იმ დაძაბული ტონი, რომელიც ხშირად გააჩნდათ მოპაექრე მხარეებს, რათა მკითხველმა მთელი სიმძაფრით შეიგრძნოს მოცემულ საკითხებზე მოდავეთა განწყობა, განსახილველი საკითხებისადმი მიმართება და ის კრიტერიუმები, რითაც ისინი საკითხთა განხილვისას სარგებლობდნენ. ტექსტების განხილვისას მკითხველს ვთხოვთ გაითვალისწინოს, რომ დიალოგები ხშირად სწარმოებდა ონლაინ რეჟიმში, მოუმზადებლად, რის გამოც ორივე მხრიდან ბევრია გრამატიკული შეცდომები.

ცხადია, დისპუტები ინტერნეტ სივრცესა თუ პირდაპირ შეხვედრებზე, შესაძლოა მომავალშიც გაიმართოს, მაგრამ, ვფიქრობთ, რომ მომავალი დისპუტებისთვის ამ დიალოგებმა უკვე ჩაყარეს საფუძველი. არის თუ არა შესაძლებელი საუბრის გაგრძელება ამ ორ მხარეს შორის ამას მომავალი გვიჩვენებს. იმედს ვიტოვებთ, რომ ეს პირველი ეტაპი, რომელიც საკმაოდ დაძაბულად წარიმართა, გარკვეულწილად საფუძველს ჩაუყრის უფრო კონსტრუქციულ და მშვიდ დიალოგს.

დიალოგის მასალები საკმაოდ ვრცელია (აქ თანამიმდევრობით და თემატური შეთავსებით არის განთავსებული ზემოთდასახელებულ სამ ფორუმზე გამართული პოლემიკა), ამიტომაც, მკითხველს რომ გაუადვილდეს მხარეების ამოცნობა, შავი ფერის შრიფტით განვათავსეთ ძველმართლმადიდებელთა პასუხები, მოცისფრო შრიფტით ჩვენი ოპონენტების შრიფტი, ხოლო მოწითალო შრიფტით ის ციტატებია აღნიშნული, რომელთაც თავიანთ პასუხებში იყენებდნენ პოლემისტები

newbie (ფორუმი church.ge) - ვფიქრობ მსახიობობა უდიდესი ნიჭია, მაგრამ ცოდვა შეიძლება იყოს როლი რომელსაც მსახიობი თამაშობს, ანუ თუ მისი შესრულებული გმირი ჩააფიქრებს ადამიანს, სურვილს, სიყვარულს გაუჩენს მაღალი ღირებულებების, ან შეიძლება ღვთის მიმართ სწრაფვას, ხელოვნების სიყვარულს, ან სულაც ისტორიულ პერსონაჟს განასახიერებს და უფრო ახლოს დაგვანახებს , შეგვაყვარებს მას, ეთს, მოკლედ მაღალ სულიერ საფუხურზე თუ აიყვანს ადამიანს მგონი ღვთისთვის მოსაწონი და სათნოა, მაგრამ თუ მისი როლი კაცთმოძულე, მრუშულ, ეთს ფიქრებს დაუდებს დასაბამს ვფიქრობ ასეთი როლი ცოდვაა , ანუ ვიზიარებ წმ მამებს, მგონი უარყოფითი დამოკიდებულება სწორედ ასეთი მსახიობობის მიმართ გამოთქვეს... , წმ იოანე ოქროპირის ქადაგებაში ამ თემაზე, გამოკვეთილია რომ სწორედ ასეთი ხასიათის სანახაობას გმობს, წარმართული, ან აღვირახსნილობის ელემენტებით, ან წირვის დროს გამართული... ასევე წმ თეოფანე ამბობს რომ ეკლესია უმაღლესი საფეხურია ღმერთთან , ანგელოზებთან ყველაზე ახლო ურთიერთობის საშუალება, და ასეცაა, - თუ ადამიანი უფალთან მისვლას მხოლოდ სანახაობების გზით ცდილობს- რა თქმა უნდა ეს ვერ იქნება ცხონების გზა...

ნუ მოკლედ ასე ვფიქრობ, მაგრამ არ ვიზიარებ არგუმენტს, რომ რადგან ეკლესია აზიარებს მსახიობს, ეთს ე.ი. საქციელია მოსაწონი , ანუ რიგ საკითხებში რომელსაც ეკლესია ქადაგებს და ჩვენ არ ვიზიარებთ - ჩვენ ვიცით და ეკლესიამ არა, იმიტომ რომ ჩვენ წმ მამები გვიჭირავს ხელში, საკითხებში რომელსაც ვეთანხმებით პირიქით, მათ იციან და ჩვენ არა... ასევე ვფიქრობ ვეცადოთ ჩვენი პოზცია დავაფიქსიროთ ძალადობის გარეშე.

კანონისტი - VI მსოფლიო კრების 51-ე კანონით აიკრძალა სამი რამ:

1. სახუმარო სანახაობები

2. სამხეცე სანახაობები

3. მგოსანთა როკვა

პირველის აკრძალვის საფუძველია ის, რომ უსაგნო სიცილი და ხარხარი ასუსტებს ქრისტიანის გონებას (ათენური სინტაგმის განმარტება).

მეორის აკრძალვის საფუძველია ის საშინელებანი, რაც ხდებოდა ასეთ სანახაობებზე (მხეცების მიერ ადამიანების დაგლეჯა).

მესამის აკრძალვის საფუძველია ის ვნებიანი გრძნობები, რაც შეიძლება გამოიწვიოს ამგვარმა ცეკვა-როკვამ.

რაც შეეხება კართაგენის 63-ე (და აგრეთვე 45-ე) კანონს, ეპ. ნიკოდიმი ბრძანებს, რომ აკრძალვა ეხება V-VI მსოფლიო კრების 24-ე და 51-ე კანონებით აკრძალულ შემთხვევებს.

ამდენად, შეგვიძლია დავასკვნათ, რომ აკრძალვა ეხება იმ შემთხვევებს, რაც V-VI კრების 51-ე კანონშია აღნიშნული.

ძველმართლმადიდებელი - ხოლო, სხვა შემთხვევებში ნებადართულია? მაგალითად, თქვენის აზრით არ შეიძლება იყო (და სამართლიანადაც) მასხარა, მკვლელი და მროკავი, ხოლო იყო მსახიობი, რომელიც თამაშობს ტრაგედიას, ან ჩვეულებრივ დრამას, შეიძლება? ტრაგედიის თამაში გართობა არ არის? თუ ფიქრობთ რომ არა, მაშინ ისმინეთ რას ბრძანებს იოანე ზონარა VI მსოფლიო კრების 51-ე კანონის განმარტებაში: "სცენა არის პირმოთნეობა და თვალთმაქცობა, ამიტომაც, იმ ადამიანებს, რომლებიც პირმოთნეობენ და თვალთმაქცობენ, ხან მონებს თამაშობენ, ხან ბატონებს, ხან კიდევ მხედართმთავრებსა და ხელმძღვანელებს, სცენაზე მოთამაშეებს (ანუ მსახიობებს - ძვმ.) უწოდებენ. ამრიგად, კანონი კრძალავს, როგორც ამ მასხრების წარმოდგენებს, ასევე სცენაზე როკვას (არა აქვს მნიშვნელობა ეს ტვისტი იქნება, ხორუმი თუ ბალეტი - ძვმ.). უხამსი და უწესო ტრიალი ცეკვის დროს, ვინც გინდა ასრულებდეს მას, ქალი თუ კაცი, მაყურებელს თავშეუკავებლობისკენ აქეზებს" (VI მსოფლიო კრების 51-ე კანონი. ზონარა).

წმ. კვიპრიანე კართაგენელი სამსახიობო ხელოვნებას სამარცხვინოს უწოდებდა, თქვენ კი ცდილობთ მოგვცეთ სამსახიობო ხელოვნების "კლასიფიკაცია" დიდი რჯულისკანონის მიხედვით, საიდანაც აკეთებთ მინიშნებას, თითქოსდა ყოველგვარი მსახიობობა როდია პირმოთნეობა და სამარცხვინო.

როდესაც წმ. კვიპრიანეს ჰკითხეს: "დასაშვებია თუ არა, რომ ასეთი ადამიანი თანაეზიაროს მორწმუნეებს?", მან უპასუხა – "მე ვთვლი, რომ ეს შეუსაბამოა სახარებისეულ სწავლებასთან: ეკლესიის სიწმინდისა და ღირსების შელანძღვა ეგზომ სამარცხვინო და საზიზღარი შეხებით დაუშვებელია" (И. Зейпель. "Хозяйственно-Этические взгляды Отцов Церкви"; стр. 168-169)".

ნეტარი ავგუსტინე კი ამბობდა: "ერთი რამ კი ვუწყი, რომ პავლე მოციქული არ ქურდობდა, სახლებს არ ტეხდა, არც ავაზაკი ყოფილა, არც მსახიობი და არც მაჭანკალი, არამედ უცოდველად და პატიოსნად შრომობდა, რათა დაეკმაყოფილებინა ადამიანის საყოფაცხოვრებო მოთხოვნები; ასე მუშაკობენ: მჭედლები, მშენებლები, თერძები, მიწათმოქმედნი და მსგავსნი ამათნი" (იქვე. გვ. 170).

კარგი იქნება, თუ არ დაივიწყებთ ამ ჭეშმარიტებას!

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

კანონისტი - შენი აზრით, რომელი უფრო დიდი ცოდვაა, კაცის მოკვლა თუ მსახიობობა?

ძველმართლმადიდებელი - 1) და რისი თქმა გინდათ ამით? თუკი, თქვენის აზრით, კაცის მოკვლა უფრო მძიმე ცოდვაა, ვიდრე მსახიობობა, ეს უკანასკნელი გამართლებულია? მაშ, ბოზობაც გამართლებული ყოფილა თქვენთვის და ნებისმიერი სხვა ხორციელი მანკიერებაც, რომელიც თავისი სიმძიმით კაცის კვლას ჩამოუვარდება. იქნებ შეცდა ღმერთი სოდომს და გომორს ცეცხლი და გოგირდი რომ აწვიმა?

2) საზოგადოდ კი ყველა ცოდვა წარმწყმედელია თუ ადამიანი მას არ შეინანებს. წმიდა მამათა სწავლებით, სულიერი მკვლელობა ხორციელ მკვლელობაზე უფრო მძიმეა, რადგან ხორციელად მოკლული ადამიანი შესაძლოა ცხონდეს, სულიერად მკვდარს კი სამარადისო წარწყმედა ემუქრება (ცხადია, თუ ფიზიკურმა სიკვდილმა ამ მდგომარეობაში მოუსწრო). მსახიობობაც ასეთ კატეგორიას განეკუთვნება. თუ რატომ, თქვენს და ჩვენს მიერ დამოწმებულ წყაროებშიც ნათლად არის განმარტებული.

კანონისტი - ძველმართლმადიდებელო, დასკვნები ნუ გამოგაქვთ ნაადრევად. კაცის კვლა მსახიობობაზე რომ მძიმეა, ეს ჩემი აზრია მხოლოდ? რატომ გეშინიათ პასუხის? თუ იქნებ თქვენს ,,ეკლესიაში" რამე სხვა წესები გაქვთ და ვერ ამხელთ?

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): "საზოგადოდ კი ყველა ცოდვა წარმწყმედელია თუ ადამიანი მას არ შეინანებს".

ყველა ცოდვა? მაშინ მსუბუქ და სასიკვდინე ცოდვებს შორის ზღვარი აღარ ყოფილა. იმედია, ეს უმეცრებით დაწერეთ და არა იმის გამო, რომ სჯულს უარყოფთ. "ყოველგვარი უსამართლობა ცოდვაა, მაგრამ ყოველი ცოდვა როდია მომაკვდინებელი" (1 ინ. 5:17). მცირე ცოდვები ადამიანს კეთილი საქმეებითაც მიეტევება, რწმენით აღვლენილი ლოცვითაც მიეტევება (იაკ. 5:15), მაშინ, როდესაც არსებობს სასიკვდინე ცოდვების ჩამონათვალი (1 კორ. 6:9-10), რომელიც მხოლოდ აღსარებით და ღრმა სინანულით და ლოცვით განიწმინდება (1 ინ. 5:16).

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): "მსახიობობაც ასეთ კატეგორიას განეკუთვნება. თუ რატომ, თქვენს და ჩვენს მიერ დამოწმებულ წყაროებშიც ნათლად არის განმარტებული".

ვერ გავიგე ზუსტად. ანუ მსახიობობა არის სულიერი მკვლელობა? ვისი სულიერი მკვლელობაა მსახიობობა? საერთოდ, რაიმე კანონიკური განათლება გაქვთ, თუ ისე, საკუთარ აზრებს წერთ აქ?

ძველმართლმადიდებელი - (ციტატა) (კანონისტი): "ყველა ცოდვა? მაშინ მსუბუქ და სასიკვდინე ცოდვებს შორის ზღვარი აღარ ყოფილა. იმედია, ეს უმეცრებით დაწერეთ და არა იმის გამო, რომ სჯულს უარყოფთ.,,ყოველგვარი უსამართლობა ცოდვაა, მაგრამ ყოველი ცოდვა როდია მომაკვდინებელი" (1 ინ. 5:17). აქაც, ისევე როგორც მეზობელ თემაში, არ ეშვებით კიჩს და ქილიკს. რამდენად არის უმეცრება ჩვენს მიერ დაწერილი ან სჯულის უარყოფა ეს თქვენი ეკლესიის ავტორიტეტის, იუსტინე პოპოვიჩის განმარტებიდან იხილეთ (ამჯერად, დროის უქონლობის გამო სხვა განმარტებებს ვერ ვდებ. მაგრამ, ვფიქრობ, იუსტინეს განმარტება სრულიად საკმარისია საკითხის ნათელსაყოფად):

"არსებობს ორი სახის ცოდვა: სასიკვდინე და არა სასიკვდინე. არასასიკვდინე ცოდვა ის არის, რომელსაც ადამიანი შეინანებს. ყოველ ცოდვას ადამიანის სული პატარა სიკვდილამდე მიჰყავს. სინანულით კი კაცი განდევნის ცოდვას საკუთარი თავისგან, განდევნის სიკვდილს და სულს მკვდრეთით აღადგენს. სინანული არის არა მარტო მეორე ნათლობა, არამედ პირველი აღდგომაც, აღდგომა მკვდრეთით. სინანული ანადგურებს სულის სიკვდილს და მარადიულ სიცოცხლეს აზიარებს ადამიანს. ასე რომ, თუ ადამიანმა ჩაიდინა ცოდვა და შეინანა, ის აღსდგება მკვდრეთით, რადგან "მკვდარი იყო და გაცოცხლდა, და დაკარგული იყო და გამოჩნდა" (ლკ. 15:32).

ამგვარად, ყოველი ცოდვა, რომლისთვისაც ადამიანს მოაქვს სინანული, არის არასასიკვდინე ცოდვა, რადგან თუკი "დღეში შვიდჯერაც რომ შეგცოდოს და შვიდჯერვე მოგიბრუნდეს და გითხრას - ვნანობო, მიუტევე" (ლკ. 17:4). და სასიკვდინე ცოდვა - ეს არის ყოველი მოუნანიებელი ცოდვა, და ეს ნიშნავს, რომ ყოველი ცოდვა, რომელშიც ადამიანი ნებაყოფლობით და განუხრელად რჩება, არის სასიკვდინე.

ასეთი ცოდვა იწვევს სულის სიკვდილს, ხოლო სულის სიკვდილი სხვა არაფერია თუ არა მისი განჰყოფა ღმრთისგან, სულის მიერ ღმრთის დაკარგვა, ღმრთის ყოვლადწმიდა ნიჭებისგან და ძალისგან განშორება" (Толкование на 1-е Послание Иоанна Богослова. Архимандрита Иустина Поповича).

(ციტატა) (კანონისტი): "ვერ გავიგე ზუსტად. ანუ მსახიობობა არის სულიერი მკვლელობა? ვისი სულიერი მკვლელობაა მსახიობობა?"

ძველმართლმადიდებელი - მსახიობობა ჭეშმარიტად არის სულიერი სიკვდილი და მკვლელობაც. თვითმკვლელობაა ის მსახიობისთვის, და მკვლელობა მისით მოხიბლულთა და მტკბობელთათვის.

(ციტატა) (კანონისტი): - საერთოდ, რაიმე კანონიკური განათლება გაქვთ, თუ ისე, საკუთარ აზრებს წერთ აქ?

ძველმართლმადიდებელი - თქვენს ამ მორიგ გამოხდომაზე, თქვენი ეკლესიის წმინდანის, ეგნატე ბრიანჩანინოვის სიტყვები გამახსენდა, რომელიც წერს: "ქრისტე უხილავი შეიქმნა იუდეველთათვის და შეუმჩნევლად განეშორა მათ, როდესაც მისი მოკვდინება მოიწადინეს (იხ. იოან. 8:59). ქრისტიანობა უხილავი ხდება ჩვენთვის, გვცილდება ჩვენ, როდესაც ვცდილობთ მოვკლათ იგი ჩვენი გარყვნილი ცხოვრებით, სხვადასხვა ცრუ სწავლებათა მიღებით; როდესაც ვბედავთ, რომ ქრისტიანობა ამსოფლისადმი მსახურებას შევურიოთ".

ხოლო, ჩვენთვისაც და თქვენთვისაც საერთო წმინდანი კვიპრიანე კართაგენელი ბრძანებს: ""თანახმად ორმხრივი სიყვარულისა და შენი თავმდაბლობისა, საჭიროდ ჩაგითვლია ჩემთვის რჩევა გეკითხა, ძვირფასო ძმაო, თუ რას ვფიქრობ მე ერთი მსახიობის თაობაზე, რომელიც იმყოფება რა თქვენს შორის, არ წყვეტს თავის სამარცხვინო ხელოვნებას... შენ მეკითხები: დასაშვებია თუ არა, რომ ასეთი ადამიანი თანაეზიაროს მორწმუნეებს? – მე ვთვლი, რომ ეს შეუსაბამოა სახარებისეულ სწავლებასთან: ეკლესიის სიწმინდისა და ღირსების შელანძღვა ეგზომ სამარცხვინო და საზიზღარი შეხებით დაუშვებელია" (И. Зейпель. "Хозяйственно-Этические взгляды Отцов Церкви"; стр. 169).

თუ თქვენ გეეჭვებათ, რომ მსახიობობა და გასართობი სანახაობები კლავენ ადამიანის სულს; თუ თქვენ გგონიათ, რომ მე აქ საკუთარ აზრებს ვწერ და ასეთი აზრები არავის სმენია მართლმადიდებლურ სივრცეში, თქვენთვის პატივსაცემ მეორე წმინდანსაც (თეოფანე დაყუდებულს) მოუსმინეთ და ამით დავამთავრებ:

"გაიხსენე, რა ემართება სულს თეატრში და წარმოდგენის შემდეგ. თურქებს არა აქვთ თეატრი, ისინი თეატრს ოპიუმით ცვლიან. ოპიუმი და თეატრი ერთი და იგივეა სულისთვის. თეატრი სრულიად არაქრისტიანული მოვლენაა, და გონიერია კაცი, რომელიც იქ არ შედის. თეატრი ჩვენ დასავლეთიდან გადმოვიღეთ, – დასავლეთით გვსჯიდა და კვლავაც დაგვსჯის უფალი, ჩვენ კი ეს ვერ გაგვიცნობიერებია..." (Письма о Христианской жизни; стр. 69).

და კვალად: "თეატრები მთავრობის მიერ დაშვებულია მათთვის, რომელნიც ცხოვნებას არ ეძიებენ... ცხოვნების მოსურნეთათვის არის ეკლესია, სადაც არა წარმოსახვით, არამედ ჭეშმარიტად, უფალი, ანგელოსნი და წმინდანები ურთიერთობენ ჩვენთან, ხოლო ფული, რომელიც თეატრში უნდა დახარჯო, უმჯობესია გაჭირვებულთ დაურიგო..." (იქვე. გვ. 71-72).

ასე, რომ მე წინა პოსტში შემთხვევით როდი გირჩიეთ ნიკის შეცვლა ბ-ნო "კანონისტო".

იქნებ თავი დაანებოთ ჩვენს გაქილიკებას და სხვა, უფრო შესაფერისი ნიკი შეირჩიოთ.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

P. S. "Существует два вида грехов: грех не к смерти и грех к смерти. Грех не к смерти - это тот грех, в котором человек приносит покаяние. Каждый грех приводит душу к маленькой смерти. Покаянием человек изгоняет грех из себя, изгоняет смерть и воскрешает душу из мертвых. Покаяние не есть только второе крещение, но и первое воскресение, воскресение из мертвых. Покаяние уничтожает смерть души, приводя человека к вечной жизни. Так что, если человек совершил грех и приносит покаяние, то он восстает от мертвых, был мертв и ожил, пропадал и нашелся (Лк. 15:32), Таким образом, каждый грех, ради которого человек принес покаяние, есть грех не к смерти, потому что если семь раз в день согрешит против тебя и семь раз в день обратится и скажет: каюсь, - прости ему (Лк. 17:4). И грех к смерти - это каждый нераскаянный грех, и это значит, что каждый грех, в котором остается человек добровольно, благодарно и непреклонно, есть грех к смерти.

Такой грех вызывает смерть души, и смерть души есть ни что иное, как отделение души от Бога, потеря душой Бога и Его всесвятых даров и сил" (Толкование на 1-е Послание Иоанна Богослова. Архимандрита Иустина Поповича).

იხილეთ აგრეთვე ნეტ. თეოფილაქტე ბულგარელის განმარტებაც:

"Вообще он разделяет грех так: всякая неправда есть грех, и один грех к смерти, другой не к смерти. Но о грехе к смерти говорит: пусть не просит, то есть не молится, ибо не будет услышан, потому что просит не на добро. Разумеет того, кто не показывает никакого обращения. Ибо грех к смерти тот и есть только, в котором не приносят раскаяния. Этим грехом недуговал Иуда и подвергся вечной смерти. Злопамятные также грешат к смерти (Пр.12:26) - Праведник указывает ближнему своему путь, а путь нечестивых вводит их в заблуждение. Ибо те, кои помнят зло и не прекращают гнева на ближнего, не обращаются к покаянию, но согрешают непростительно".
კანონისტი - ძველმართლმადიდებელო, დიდი განსხვავებაა განზრახ და უნებლიე კაცის კვლასა და სხვა ცოდვებს შორის (ბასილი დიდის კანონი 8).

P.S. მოწოდებებს თუ არ შეეშვებით, ვინ და რა უნდა მერქვას მე, მივმართავ ადმინისტრაციას, რომ კონსტიტუციური შეთანხმების მე-6 მუხლის მე-6 პუნქტის დარღვევის გამო, საერთოდ გაგიუქმოთ მეტსახელიდან "მართლმადიდებელი" და გიწოდოთ ის რაც რეალურად ბრძანდება თქვენი სექტა.

Funkenstein - ჩემი აზრით პეტრე მამონოვი არის იმ ფაქტის მაჩვენებელი რომ მსახიობი შეძლება იყოს ქრისტიანული ცხოვრების მიმდევარი. უზომოდ დიდ პატივს ვცემ ამ პიროვნებას, შეგიძლიათ უთუბზე დასერჩოდ მისი ვიდეოები და თავად დარწმუნდეთ.

ძველმართლმადიდებელი - ძვირფასო, Funkenstein, ჩვენს მიერ ზემოთ დამოწმებული ციტატები (ბრიანჩანინოვის, თეოფანე დაყუდებულის, წმ. კვიპრიანეს და სხვების) თანაბრად ეხება ყველას... მათ შორის, მამონოვსაც, რაც გინდა კეთილი და "ქრისტიანული" ცხოვრების კაცი იყოს. თუმცა, ცოტა საეჭვოა, მსახიობი იყოს ქრისტიანული ცხოვრების მქონე, ასეთ შემთხვევაში, ის მსახიობი არ იქნებოდა. წმ. პეტრესა და პავლეს განწესებებში, არის ერთი კანონი, სადაც მოციქული კრძალავს მსახიობის ნათლობას და ეკლესიაში შემოშვებას, თუ ის თავს არ დაანებებს თავის სამარცხვინო საქმიანობას.

მსმენია, რომ პირველქრისტეანები თავიან საერთო სასაფლაოზე არ ასაფლავებდნენ მსახიობებს... ისევე, როგორც მოუნათლავებს...

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

Funkenstein - მსახიობობა იმიტომ იყო პირველ საუკუნეებში აკრძალული რომ ძირიტადად ისინი ქრისტიანებზე და ქრისტიანობაზე ღადავით იყვნენ დაკავებულნი, ასევე ხშირი იყო უხამსი სანახაობებიც რაც რასაკვირველია ადამიანის სულიერ წინსვლას უშლის ხელს თორე რატომ უნდა იყოს დასაძრახი ის წარმოდგენა რომელიც ადამიანს ღმერთისკენ მიაქცევს და ანტიქრისტიანულს არაფერს არ შთაუნერგავს არამედ პირიქით. მამაონოვიამბობს რომ მე რომ "ოსტრავი"-ს თამაში შემომტავაზეს, თან წმინდანისო, ცემს მამაოსთან მივედი და ღცევა ვკითხეო, მან კი მითხრა ეს შენი საქმეა, ტან კარგად გამოგდის და მიდი ითამაშე ეს როლიო. აი ეხლა თუ გინდი ესფილმი ავიგოთ რა იკო ამ ფილმში ცუდი, მსახიობები რომ არ არსებონდნენ ამ ფილმს ხომ ვერ გადაიგებდნენ? მოკლედ ასე ცალსახად ხაზის გადასმა ხველაზე და ხველაფერზე არ შეიძლება, კონტექსტიდან ამოგლეჯის პრინციპით არ უნდა განვიხილოთ ესა თუ ის აკრძალვა.

ძველმართლმადიდებელი - ი, ეს არის სწორედ სამსახიობო (თუნდაც თანამედროვე) ხელოვნების მთავარი საცდური. თქვენი ეკლესიის წმინდანები, თეოფანე დაყუდებული და ეგნატე ბრიანჩანინოვი, არ არიან პირველი საუკუნის ქრისტეანები, ისინი იყვნენ 19-ე საუკუნის მოღვაწეები და სრულიად მართებულად აფასებენ სამსახიობო ხელოვნების მავნებლობას.

ღმრთისკენ ადამიანს უნდა მიაქცევდეს ჭეშმარიტი ქადაგება, ეკლესიური ცხოვრება, და არა სამსახიობო ხელოვნება, რომელიც დღეს ყოვლადწმიდა ღვთისმშობელს გათამაშებს და ხვალ ვიღაც მეძავ დედაკაცს... ეს არის უდიდესი მკრეხელობა. თანაც, არსად, წმიდა მამებს, არ დაუკონკრეტებიათ სამსახიობო ხელოვნება როდის შეიძლება იყოს მისაღები და როდის არა. თვით ფორმა ჭეშმარიტების გადმოცემისა არის მიუღებელი; ამგვარი ფორმით მქადაგებლის ცხოვრება და საქმიანობა არის შეუთავსებელი ქრისტეანულ მორალთან; მახსოვს, ერთი მსახიობი ამბობდა ტელევიზიით: დილით მამათმავალს ვთამაშობ და საღამოს მეფესო... აი, ეს არის მსახიობობა; სხვისი და არა საკუთარი ცხოვრების თამაში...

წმინდანები საკუთარი ცხოვრებით გვაძლევდნენ მაგალითს და ადამიანის სულის ცხოვნების საქმეში არასოდეს ჩაუყენებიან რაიმე დამხმარე (თანაც საეჭვო ღირსების მქონე) საშუალებები. ჭეშმარიტ ქრისტეანობას ეს არ სჭირდება... თქვენი ეკლესიის წევრი, აწ გარდაცვლილი გ. გაბაშვილი ("ივერიის გაბრწყინების" რედაქტორი), სრულიად სამართლიანად წერდა:

"სარწმუნოებრივ სფეროში ისეთი მკვეთრად ამსოფლიური ინსტრუმენტით, როგორიცაა სცენური ხელოვნება – სახიობა, არის ზემსოფლიურის გამიწიერება, პროფანაცია. წმ. წერილის ინსცენირება უდავოდ მკრეხელობაა, და, აი, რატომ: ჯერ ერთი ჭეშმარიტი ქრისტიანული სულისკვეთებისათვის ყოველთვის უცხო იყო სცენური ხელოვნება – ქრისტიანობის აპოლოგეტი და ეკლესიის მასწავლებელი ტერტულიანე (IIIს.) გვმოძღვრავს: "თუკი ჩვენ უგულვებელვყოფთ საერო ლიტერატურას, რამეთუ ის ითვლება ღმერთის წინაშე სისულელელდ, ამით საკმარისადაა თქმული სანახაობათა იმ სახეობების შესახებ, რაც საერო ლიტერატურაში იყოფა კომიკურ და ტრაგიკულ წარმოდგენებად" (И. Зейпель. "Хозяйственно-Этические взгляды Отцов Церкви"; стр. 168).

წმ. მღვდელმოწამე კიპრიანე კართაგენელი (IIIს.) ასე მოძღვრავს თავის თანამედროვე ქრისტიანს: "თანახმად ორმხრივი სიყვარულისა და შენი თავმდაბლობისა, საჭიროდ ჩაგითვლია ჩემთვის რჩევა გეკითხა, ძვირფასო ძმაო, თუ რას ვფიქრობ მე ერთი მსახიობის თაობაზე, რომელიც იმყოფება რა თქვენს (ე. ი. მართლმორწმუნეთა - გ.გ.) შორის, არ წყვეტს თავის სამარცხვინო ხელოვნებას... შენ მეკითხები: დასაშვებია თუ არა, რომ ასეთი ადამიანი თანაეზიაროს მორწმუნეებს? – მე ვთვლი, რომ ეს შეუსაბამოა სახარებისეულ სწავლებასთან: ეკლესიის სიწმინდისა და ღირსების შელანძღვა ეგზომ სამარცხვინო და საზიზღარი შეხებით დაუშვებელია" (И. Зейпель. "Хозяйственно-Этические взгляды Отцов Церкви"; стр. 168).

მეორე მიზეზი ის გახლავთ, რომ ბიბლიის ინსცენირებისას ცოდვილი ადამიანები წმიდანებს და თვით ღმერთკაცსაც კი განასახიერებენ: როგორი საქმეა, როდესაც, ვთქვათ, აქტრისა ოლივია ჰასეი, რომელიც თავის აქტიორული ბიოგრაფიის მანძილზე არაერთ ეროტიულ კინოკადრში გამოჩენილა, უეცრად ფრანკო ძეფირელის მხატვრულ ფილმში – "იესო ნაზარეთიდან", ყოვლადწმიდა მარიამის როლში გვევლინება?! – როლში იმისა, ვისაც ღვთისმეტყველება ანგელოსურ იერარქიაზე მაღლა აყენებს და წმ. ეკლესია ასე განადიდებს: "უპატიოსნესსა ქერუბიმთასა და აღმატებით უზესთაესსა სერაფიმთასა, განუხრწნელად მშობელსა სიტყვისა ღვთისასა, მხოლოსა ღმრთისმშობელსა გალობით გადიდებდეთ".

მესამე მიზეზი ფსიქოლოგიური ხასიათისაა: აღნიშნული ტიპის კინოფილმები და სპექტაკლები თავის თავში ფრიად აღლესულ საცდურს შეიცავს – ბევრს შემჩნეული ექნება ასეთი მოვლენა: დავუშვათ ადამიანს არ წუკითხავს რომელიმე წიგნი, მაგალითად – დოსტოევსკის "ძმები კარამაზოვები", მაგრამ უნახავს მისი ეკრანიზაცია; ვთქვათ, ამ კაცს ფილმის ნახვის შემდეგ გაუჩნდა სურვილი ხსენებული წიგნის წაკითხვისა; კითხვის პროცესში იგი ამჩნევს (და მოგეხსენებათ კითხვას, ნებსით თუ უნებლიეთ, თანსდევს წაკითხულის გონებაში წარმოსახვა), რომ კინოფილმში ნანახი სახეებით აზროვნებს – ანუ დიმიტრი კარამაზოვი წარმოუდგება მსახიობ მ. ულიანოვის სახით და ა. შ. ცხადია, "ძმები კარამაზოვების" შემთხვევაში, ეს მოვლენა სულისათვის დიდ საფრთხეს არ უნდა წარმოადგენდეს, მაგრამ სულ სხვაა, როდესაც საქმე ეხება სიწმიდეს – განსაკუთრებული სიფხიზლე მართებს მორწმუნეს, რათა გონება დაიცვას და შეინახოს დაწმენდილი სახით; ყოველ შემთხვევაში წმ. წერილთან (რომლის შემოქმედია სულიწმიდა) დაკავშირებით მაინც, არ უნდა დაუშვას მისი დანაგვიანება არასასურველი შთაბეჭდილებებით..." (გ. გაბაშვილი: "პატრიარქ ილია II-ს სულიერი მოღვაწეობა დიდი სჯულისკანონის ფონზე").

არ შეიძლება არ დავეთანხმოთ ამ სრულიად სამართლიან შენიშვნას.

კანონისტი - ძველმართლმადიდებელო, ძალიან საინტერესო იყო. მომეწონა და დიდი მადლობა. თუმცა ჩემი კითხვა ღიად რჩება - კაცის კვლა უფრო მძიმე ცოდვაა თუ მსახიობობა?

ძველმართლმადიდებელი - იმედია პასუხისგან თავის არიდებად არ ჩამითვლით თუ გიპასუხებთ, რომ მძიმე ცოდვაა კაცის კვლა, ოღონდ მნიშვნელობა არა აქვს ამას ვინ როგორ განახორციელებს - ცივი ან ცხელი იარაღით, თუ სხვა უფრო, "ჰუმანური" საშუალებით? აბორტიც კაცისკვლაა, ევთანაზიაც... მიუხედავად იმისა, რომ თითქოსდა ჰუმანურ მიზანს ისახავს... ერთგან იწამიკითხავს (სამწუხაროდ არ მახსოვს წყარო), რომ ადამიანი დუმილითაც შეიძლება მოკლა.

შესაძლოა, თქვენ, როგორც კანონისტი, ამ შეკითხვას იურიდიული კუთხით სვამთ და თუ ასეა, მაშინ ყოველთვის შეიძლება მკვლელობის მეტ-ნაკლები სისასტიკის იარაღის გამოძებნა და იმისი თქმა, რომ მკვლელობის რომელიღაც სახეობა სხვა სახეობაზე უფრო მძიმეა. მკვლელობაზე ჩვენ მისი საბოლოო, სულიერი შედეგის მიხედვით ვმსჯელობთ და არა სამოქალაქო სისხლის სამართლის კოდექსის ფარგლებში. ეშმაკმა ადამი და ევა სამოთხეში აკრძალული ხის ნაყოფის ჭამით მოკლა; მოკლა სულიერად და დაიმონა. როგორი დანაშაულია?!...

გარდა ამისა, არ მიმაჩნია, რომ ამ კითხვას მხოლოდ პირდაპირი მნიშვნელობით მაძლევდეთ (თქვენი დონის პოლემისტის და განათლების კაცისგან, ეს მეტდ პრიმიტიული მგონია და ვერ ვიჯერებ, რომ მაინცა და მაინც ის გაინტერესებთ, რაც გვესმის თქვენი შეკითხვიდან). და თუ მაინც დაიჩემებთ, რომ ასეა, მაშინ გამოდის რომ მაშაყირებთ. ალბათ მალე შეიძლება ისიც მკითხოთ 2+2 ოთხია თუ არა.

და ბოლოს, თუ ვიტყვით, რომ კაცისკვლა მსახიობობაზე უფრო დიდი ცოდვაა, ამით რა შეღავათი ეძლევა მსახიობობის ცოდვას?

წმიდა მამები ყველა ცოდვის დედად მუცელღმერთობას და ამპარტავნებას მიიჩნევენ, ამდენად, ის ვინც აქეზებს გემოთმოყვარებისკენ, ხორციელი ვნებებისკენ, გარყვნილებისკენ, ის კაცისმკვლელიცაა. მეტ-ნაკლებად, სხვადასხვა ხარისხით ყველა ამდაგვარი ადამიანი კაცისმკვლელია.

damiane80 - (ციტატა) (კანონისტი): "თუმცა ჩემი კითხვა ღიად რჩება - კაცის კვლა უფრო მძიმე ცოდვაა თუ მსახიობობა?" ანუ უკვე დავასკვენით, რომ მსახიობობა ცოდვაა? და ეხლა მხოლოდ მის ხარისხზე ვმსჯელობთ? კითხვას შევაბრუნებ, იგივე ლოგიკით, ფილმის ან სპექტაკლის ნახვაც ცოდვაა?

მოდი შევეცდები საწინააღმდეგო პოზიცია გავაჟღერო, თქვენგან უფრო მეტი არგუმენტი წამოვა:

მსახიობობის ცოდვის დასადასტურებლად აქ მოყვანილი იქნა ასეთი მაგალითი, რომ ადამიანი რომელიც ერთ ფილმში წმინდანს ან თავად მაცხოვარსაც განასახიერებს, სხვა ფილმში შეიძლება ავაზაკის ან მეძავის როლში იყოს, რამაც დიდი ალბათობით გარკვეულწილად შეიძლება დააბრკოლოს ადამიანი. ეს მსჯელობა შეიძლება ლოგიკასთან ახლოს იყოს, თუმცა აქ ჩნდება სხვა შემთხვედრი კითხვები. მაგალითად, როგორ იქნება საკითხი, თუ მსახიობი (რომელმაც ითამაშა რელიგიური შინაარსის ფილმში) არ მონაწილეობს სხვა ისეთ ფილმში, რომელიც დაამცირებდა და შეურაცხყოფდა მანამდე მის მიერ განსახიოერებული პერსონაჟის სახეს; ან/და სხვა მაგალითი, პირი, რომელიც მსახიობია საერთოდ არ მიუღია მონაწილეობა არც რელიგიური შინაარსის და არც ისეთ ეროტიკული და ა.შ ფილმში, რასაც შეეძლო ასე ვთქვათ "კომფლიქტი" გამოეწვია მის მიერ განსახიერებული პერსონაჟებს შორის.

ზემოთმოყვანილი მსჯელობიდან გამომდინარე, ასეთ მსახიობობასაც ცოდვად ვერ ჩავთვლით, რადგან ა) მას არ განუსახიერებია რელიგიური პერსონჟი და ბ) მან მართალია განასახიერა რელიგიური პერსონაჟი, თუმცა იმავდროულად მას არასდროს უთამაშია ასე ვთქვათ უღირს ფილმებში. რაც შეეხება წმინდა მამების განმარტებებეს, ახლა იმის თქმა თუ რას ფიქრობდნენ წმინდა მამები კინოს შესახებ, არასერიოზულია, რადგან კინო მაშინ არ არსებობდა. მართალია თეატრები არსებობდნენ, მაგრამ აქაც მგონი სერიოზული სხვაობაა.აქედან გამომდინარე კითხვაზე, როგორ განვსაზღვროთ არის თუ არა მსახიობობა ცოდვა. ჩემი აზრით აქ უნდა ამოვიდეთ სახარებისეული ოქროს წესიდან: "ხე ნაყოფით იცნობა". არ შეუძლია ცუდ ხეს კარგი ნაყოფის გამოღება და პირიქით, კარგს-ცუდის. ჰოდა ამ ჭრილში, მე პირადად არ მინახავს ადამიანი, რომელზედაც ამ ფილმს უარყოფითი გავლენა მოეხდინოს, ხოლო დადებითი რამდენიც გინდა. ვიცი ასევე ადამიანი, რომელიც სწორედ ოსტრავის ნახვის შემდეგ შეუდგა ეკლესიურ ცხოვრებას , მანამდე თვითრჯულში იყო, თავად იყო საკუთარი თავის მოძღვარიც და მრევლიც. ეს შეიძლება ძალიან გულუბრყვილოდ ჟღერდეს, მაგრამ ასე იყო ფაქტია. იგივე შეიძლება ითქვა ქრისტეს ვნებებზეც, როცა ასეთი მაქსიმალური სიზუსტით გიცხადდება ის ტანჯვა, რაც მაცხოვარმა პირადად შენთვის იტვირთა, შეუძლებელია ამ დროს სინანულის, მადლიერებისა და საკუთარი თავის უღირსობის შეგრძნება არ გაგიჩნდეს. სხვათაშორის ჩემს საახლობლოში ასევე ვიცი, რომ ეს ფილმი ნახა უფროსი თაობის (კომუნიზმის ეპოქაში გაზრდილმა) ადამიანმა და მასზე საოცარი დადებითი გავლენა მოახდინა. და ბოლოს, მე მოსმენილი მაქვს მამა თეოდორეს მოსაზრება ამ საკითხზე და თავისი პირადი დადებითი დამოკიდებულება ამ ფილმის მიმართ, რასაც პირადად მეც ვიზიარებ.

ზემოთმოყვანილი მსჯელობიდან გამომდინარე, მე ვფიქრობ, რომ თავისთავად მსახიობობა არ არის ცოდვა, მეორე საკითხია, რა როლს განასახიერებს (აირჩევს) მსახიობი (ანუ აქაც არჩევანია). შესაბამისად, კონკრეტულ მსახიობს ცოდვად შეიძლება ჩაეთვალოს ის არჩევანი, რომელიც მან გააკეთა უხამსი ფილმის სასარგებლოდ, რომლითაც თავის მხრივ, შეიძლება დაბრკოლდეს ადამიანი.

ეს არის ჩემი მოსაზრება და წავიკითხავ სიამოვნებით თქვენს შენიშვნებს.

ძველმართლმადიდებელი - ქადაგება. ბ-ნო დამიანე, თქვენს პოსტში აქცენტირება გაკეთებულია რელიგიური შინაარსის ფილმებზე და მათ ზეგავლენაზე. მინდა გითხრათ, რომ ეს პირველისგან განსხვავებით, საკითხის მეორე მხარეა (პირველი თვით მსახიობობის ავკარგიანობაა). მხატვრული კინო და თეატრი ქადაგების, კონკრეტული იდეების გავრცელების ერთგვარი ფორმაა, რომელსაც გამომდინარე მსახიობის კარგი თამაშიდან, კარგი რეჟისურიდან, ოპერატორის დინამიური თუ რომანტიკული ხედვიდან და შესაფერისი მუსიკიდან, მრავალი ადამიანის სულის დაპყრობა შეუძლია. ასეთ ნაწარმოებებს ძალუძთ უდიდესი ემოციური დატვირთვა მიაღებინონ მაყურებელს. მაგრამ, სამსახიობო ქადაგების (მოდი ასე ვუწოდოთ კინოს და თეატრს) შინაარსი, რომელიც მეტად მოქმედებს ადამიანის ემოციებზე (ანუ მის მშვინვიერ სფეროზე) ბევრად არის დამოკიდებული იმაზე, თუ ვინ არის (ანუ რომელი აღმსარებლობისაა) მათი ავტორი.

გახსოვთ ალბათ ბაპტისტების მიერ გადაღებული ფილმი "იესო", რომელიც საქართველოს სხვადასხვა კუთხეში საპატრიარქოს ეგიდით ვრცელდებოდა. ან სხვა ფილმები, რომლებიც მაცხოვრის ამქვეყნიური ცხოვრების ამა თუ იმ მომენტს შეხებიან (თუნდაც, თქვენს მიერ ნახსენები მელ გიბსონის "ქრისტეს ვნებები", რომელიც სანახაობრივად საკმაოდ ძლიერ შთაბეჭდილებებს ტოვებს). ამგვარ ფილმებში, სამსახიობო ხელოვნებას რომ არ შევეხოთ, ყოველთვის შეიძლება მწვალებლური მომენტების გამოყოფა, რომელიც უკვე მავნეა მართლმადიდებელი ქრისტეანისთვის და ჭეშმარიტების საზიანოა (გავიხსენოთ, თუნდაც, ფილმები "დოგმა", "და ვინჩის კოდი", "ლეგიონი" და სხვა მრავალი).

პერსპექტივა. ამრიგად, ფაქტია - ფილმებიც ქადაგებენ და ამ მხარესთან ჩვენ ცოდვა-არცოდვის თვალსაზრისით მხოლოდ ნაქადაგევის მიხედვით შეგვიძლია ვიმსჯელოთ და გამომდინარე აქედან მოვიწონოთ ან არ მოვიწონოთ ფილმის შინაარსი. ამ მხრივ შეიძლება ერთგვარი პარალელი გავავლოთ მხატვრულ ლიტერატურასთან. ამ მიმართებით, მათ შორის არ არის განსხვავება.

მხატვრული ნაწარმოების გადმოცემის ფორმა (მნიშვნელობა არა აქვს სამსახიობო სანახაობაა ეს თუ ლიტერატურული ნაწარმოები), ყოველთვის დადებით (პოზიტიურ) პერსპექტივაში წყდება, განსხვავებით რელიგიური ხელოვნებისგან (მაგ. ხატწერა, წმიდა წერილის კანონიკური წიგნები, წმინდანთა ცხოვრება), რომელიც შებრუნებული პერსპექტივის ფორმას იყენებს ქადაგებისთვის. ეს არის არსებითი და მნიშვნელოვანი განსხვავება საერო და სასულიერო (ძირითადად, მართლმადიდებლური) ხელოვნებას შორის (მათთვის ვინც არ იცის რა არის შებრუნებული პერსპექტივა უბრალოდ და გლეხურად განვმარტავ: წარმოიდგინეთ სურათი (ვთქვათ პეიზაჟი), რომელსაც ჰორიზონტი, სიღრმე არა აქვს (დადებით პერსპექტივაში დახატული სურათისგან განსხვავებით), არამედ ყველა ობიექტი ერთ სიბრტყეზეა განლაგებული. უფრო ცხადად, შეგიძლიათ წარმოიდგინოთ პატარა ბავშვის მიერ დახატული პეიზაჟი და დააკვირდეთ, როგორ ხატავენ ბავშვები ბუნებას, ან პორტრეტებს - პატარების ნახატები სწორედ შებრუნებულ, ერთსიბრტყოვან სივრცეშია გადმოცემული). ეს არის მართლმადიდებლური ხატწერის ერთ ერთი უძირითადესი განმასხვავებელი ნიშანი ლათინური, ფერწერული "ხატმწერლობისგან" და საერთოდ, მხატვრული აზროვნების საერო ფორმებისგან.

ასეა, მხატვრულ ლიტერატურაშიც. მხატვრული მოთხრობა ან რომანი გიპყრობს, სიღრმეში გითრევს, თითქოსდა რომანში დატრიალებული მოვლენების მომსწრე და მონაწილეც კი ხდები. საკუთარ თავს წარმოიდგენ იმ სიტუაციასა და ვითარებაში, სადაც მიმდინარეობს მოქმედება. მოკლედ, მთლიანად რომანის პერიპეტიებში ხარ ჩართული. მაგრამ, აბა ერთი წარმოიდგინეთ სახარება და ქრისტეს სახარებისეულად აღწერილი ცხოვრება. სახარების კითხვისას თუ წარმოგიდგენიათ თავი ქრისტეს ადგილას? ან იქნებ ოდესმე, სახარების კითხვისას, გაგჩენიათ აზრი, რომ თქვენ ხართ ღვთისმშობელი და მის მიერ წარმოთქმულ სიტყვებს თქვენ ეუბნებით მაცხოვარს; ან კიდევ პეტრე მოციქული ხართ და თქვენს წარმოსახვაში იმ როლებს განასახირებთ, სახარებაში რომ კითხულობთ? არა? არ გაგჩენიათ ასეთი აზრი? ცხადია! ის არც შეიძლება გაგიჩნდეთ, რადგან სახარების გადმოცემის ფორმაა ისეთი, ამგვარი ოცნებებისგან და წარმოსახვებისგან იცავს ადამიანს. ეს არის სწორედ შებრუნებული პერსპექტივა!

ასკეტიკა. ადამიანის სულიერი ზრდადობის, სულიერი განმტკიცების საქმეში, ქადაგების ფორმის მნიშვნელობა რომ გავიაზროთ, კიდევ უფრო შორს წავიდეთ და შევეხოთ ლოცვას. ანუ ლოცვის პროცესს. ასკეტური ღვთისმეტყველება ლოცვის დროს გვიკრძალავს წარმოსახვას, ანუ რაიმეს, ვთქვათ ჯვარცმის, ან ქრისტეს გარეგნობის, ან რომელიმე სახარებისეული სიუჟეტის, წარმოდგენას. ამგვარ ოცნებებს ადამიანი ხიბლში შეჰყავს და ჭეშმარიტ ლოცვას განაშორებს. აქ არ შემიძლია ამ თემის განვრცობა, ეს ფორუმის პოლემიკის ჩარჩოებში შეუძლებელია, მხოლოდ ერთს ვიტყვი, წარმოიდგინეთ, როგორი იქნება ადამიანის წარმოსახვა და რა შეემთხვევა მის სულს, როდესაც ის კითხულობს მხატვრულ ლიტერატურას და ოცნებებს ეძლევა. ამიტომ, ხომ არ ებრძოდა ეკლესია მხატვრულ ლიტერატურას? თუ არ ვცდები რუსეთში პირველი მხატვრული ნაწარმოები 17-ე საუკუნეში გამოჩნდა. საქართველოში საერო მოტივები სასულიერო ლიტერატურაში უფრო ადრეულ საუკუნეებში ჩნდება. მაგრამ ეს ზომიერი მომენტებია, აგიოგრაფიული ნაწარმოებები მაინც იცავენ იმ წესს, რომელიც ადამიანს წარმოსახვებისა და ოცნებებისგან იცავს, მაგრამ განა ასე ხდება მხატვრულ ნაწარმოებში? მხატვრული ფილმებსა და თეატრალურ წარმოდგენებში ამაზე უარესი ხდება. აქ მიდის პირდაპირი შეტევა ადამიანის წარმოსახვაზე, როდესაც ადამიანის გონებას პირდაპირი გაგებით იპყრობენ ამაო ოცნებები და ეს შეგრძნება მათ დიდი ხნის განმავლობაში დაჰყვება. თუკი მართლმადიდებელი მამები, ადამიანის სულისადმი მავნებლობის გამო ადამიანს უკრძალავენ ე. წ. წარმოსახვით ლოცვას, რამდენად საზიანო და მავნეა წარმოსახვების მთელი კასკადის ყურება, ოღონდ არა საკუთარ თავში, არამედ კინოეკრანზე? ამდენად ასკეტურ-რელიგიური მხარე კინოხელოვნებას არა თუ არ მისცემს დადებით შეფასებას, არამედ ადამიანის სულის უპირველეს დამანგრეველ ძალად, ეშმაკის მანქანებად ჩათვლის.

ზნეობა და კანონიკა. თქვენ ამბობთ, რომ არსებობენ მართლმადიდებლური ფილმებიც, მაგალითად "კუნძული" (Остров), რომელიც ადამიანზე განმასპეტაკებლად მოქმედებს. მე არ დაგიწყებთ დავას, რადგან, როგორც უკვე ვთქვი, როგორც გარკვეული იდეის მატარებელი, ფილმიც, წიგნის მსგავსად, შესაძლოა კაცს დადებითადაც მუხტავდეს. ეს მხატვრული კინემატოგრაფის იდეოლოგიური მხარეა, რომელზეც ორიოდ სიტყვით უკვე ვისაუბრეთ. მაგრამ, საკითხის არსი მარტო იმაში კი არ მდგომარეობს, რომ თეატრისადმი ეკლესიის სიმკაცრე განპირობებულია სცენური წარმოდგენების უზნეობითა და წარმართული შინაარსით. ეკლესია თეატრის მარტო წარმართულ შინაარსს როდი განიკითხავდა, არამედ თვით მსახიობობის პრინციპსაც. წმ. კვიპრიანე კართაგენელი ტრაქტატში "სანახაობათა შესახებ" წერდა: "რა უნდა ითქვას უსარგებლო კომიკურ ძალისხმევაზე, ტრაგიკული სიტყვის უდიდეს განცდებზე და კივილის ნერვულ დაძაბულობაზე? ეს ყველაფერი კერპებსაც რომ არ ეძღვნებოდეს, მაინც არ მართებს ქრისტეანს ამგვარ სანახაობაზე მისვლა და მისი ყურება; რადგან, ამაში პირდაპირი დანაშაულიც რომ არ იყოს, მაშინაც კი სრულიად არასაკადრისია მართლმორწმუნეთათვის ამგვარი ამაობის ყურება" (იხ. Киприан Карфагенский, св. Творения. М.: Паломник, 1999. С. 383).

სამსახიობო ხელოვნებას ეკლესია უძველესი დროიდანვე კრიტიკულად ეკიდებოდა. III და IV საუკუნის წმიდა მამები და საეკლესიო კრებები ერთმნიშვნელოვნად გმობდნენ ადამიანთა მიდრეკილებას თეატრისადმი და გასართობ სანახაობათა ცქერას. გვიანდელ კრებებს ადრინდელ კრებათა ეს დადგენილებები არ გაუუქმებია.

სხვათა შორის, მეექვსე მსოფლიო კრების 62-ე კანონი, უკრძალავს მამაკაცს დედაკაცის ტანისამოსის ჩაცმას, ხოლო დედაკაცს - მამაკაცისას (რაც არცთუ იშვიათია სამსახიობო როლებში), ასევე ნიღბების გამოყენებას: "ატიკური, ჯამბაზური, ან თამაშით გასართობი სამსახიობო ნიღაბი არავინ უნდა აიფაროს (სქოლიო: იგულისხმება სატირული, კომედიური და ტრაგიკული სამსახიობო ხელოვნება). ვინც ზემოთთქმულთაგან რომელიმე საქციელს ჩაიდენს... თუ სასულიერო პირი იყოს, მათ განკვეთას ვბრძანებთ, თუ ერისკაცი - უზიარებელ იყოს" (დიდი სჯულისკანონი. VI მსოფლიო კრების. 62-ე კანონი. "საქართველოს ეკლესიის კალენდარი". 1987 წ. გვ. 332). კანონიკურ განწესებათა ცნობილი კომენტატორი მათე ბლასტარისი განმარტავს, რომ მოცემული განწესება "კრძალავს კომიკური ნიღბების აფარებას ვინმეს დასაცინად, ან ტრაგიკულისა თანაგრძნობისა და ტირილის აღსაძვრელად" (Властарь Матфей. Алфавитная синтагма. М., 1996. С. 208). ლაპარაკია საკუთარ თავზე ისეთი სახის მიღებისა, რომელიც მაყურებელში შესაბამის გრძნობებს გამოიწვევს. და თუკი დავფიქრდებით, შევნიშნავთ, რომ მსახიობისთვის, თვით გრიმი და როლთან შეფარდებული სახის მიმიკა ასევე ერთგვარი ნიღაბია - კომიკური იქნება ის, სატირული თუ ტრაგიკული.

VI მსოფლიო საეკლესიო კრების 51-ე კანონი ბრძანებს: "წმინდა და მსოფლიო კრება გმობს სახუმარო სანახაობას, სანადირო სანახავს და მგოსანთა როკვას". ავტორიტეტული კომენტატორი იოანე ზონარა განმარტავს: "სახარებისეული ცხოვრების სიმკაცრე ითხოვს, რათა მართლმორწმუნენი ცხოვრობდნენ წმინდანთა შესაბამისად და არა თავაშვებულად და გარყვნილად. ამიტომაც, ამ კანონით აკრძალულია ყოველივე, რასაც სულში შემოაქვს გაფანტულობა, აუძლურებს და არყევს მის სიმტკიცეს და იწვევს სიცილისა და ხარხარის მძლავრ აფეთქებას, როგორიცაა კომიკოსთა წარმოდგენები, რომლებიც ზოგჯერ ბაძავენ არაბებს, ზოგჯერ სომხებს, ზოგჯერ მონებს და კიდევ მრავალთ, ლოყაზე მირტყმით წარმოშობენ უჯერო სიცილს და უბრალო და უგულისხმო ადამიანები თითქმის თავდავიწყებამდე მიჰყავთ... იკრძალება აგრევთე სცენაზე ცეკვა". შემდეგ, მსახიობობასთან დაკავშირებით, ზონარას მოჰყავს მნიშვნელოვანი სიტყვები: "ხოლო სცენა არის პირმოთნეობა და თვალთმაქცობა, ამიტომაც ადამიანებს, რომლებიც პირმოთნეობენ და ხან მონებს თამაშობენ, ხან ბატონებს, ხან კიდევ მხედართმთავრებსა და მმართველებს, მსახიობებს უწოდებენ. ამრიგად, კანონი კრძალავს როგორც ამ კომიკოსთა წარმოდგენებს, ასევე სცენაზე ცეკვას" (Правила Святых Вселенских Соборов с толкованиями. М., 2000. С. 452).

მათე ბლასტარისი თითქმის იგივეს ბრძანებს: "კომიკოსებს კანონი იმათ უწოდებს, რომლებიც მავანის ხმებსა და ჩვევებს ბაძავენ და მაყურებელში თავშეუკავებელ სიცილს იწვევენ... ხოლო სცენა არის პირმოთნეობა და თვალთმაქცობა; ადამიანებს, რომლებიც პირმოთნეობენ და ხან მონებს თამაშობენ, ხან ბატონებს, ხან კიდევ მხედართმთავრებსა და მმართველებს, მსახიობებს უწოდებენ" (Властарь Матфей. Алфавитная синтагма. С. 266 – 267).

ამრიგად, ძველი საეკლესიო კანონები გმობენ ემოციებისა და გრძნობების გამოხატვის არტისტულ მეთოდს (ნათქვამია: კრება კრძალავს ნიღბებს "თანაგრძნობისა და ტირილის გამოსაწვევად"; განკიცხულნი არიან ისინი, "რომლებიც მავანის ხმებსა და ჩვევებს ბაძავენ და მაყურებელში თავშეუკავებელ სიცილს იწვევენ..."); გმობენ ასევე თვით სამსახიობო პრინციპს ხან ერთი როლი ითამაშო, ხან მეორე ("ხან მონა, ხან ბატონი..."); და ბოლოს თეატრალური სცენა იწოდება "პირმოთნეობად და თვალთმაქცობად".

მოსკოვის საპატრიარქოს მღვდელ-მსახიობი (ამგვარ კურიოზსაც მოვესწარით), ივანე ოხლობისტინი (იხ. ქვემოთ სურათები) თავისი სამსახიობო ხელოვნების შესახებ ერთ ერთ ინტერვიუში აცხადებდა: "ჩემს ცხოვრებში ეს ორი შემადგენელი ნაწილი განცალკევებულია ერთმანეთისგან. როდესაც მე ვარ ტაძარში, სულიერი მდგომარეობა მიპყრობს და მაიძულებს ვიმოქმედო კანონების შესაბამისად, ხოლო გადასაღებ მოედანზე ვცდილობ ვიაზროვნო და ვიმოქმედო როგორც კინემატოგრაფიის სახელმწიფო ინსტიტუტის კურსდამთავრებულმა" (Аргументы и Факты, № 47, 18.11.08). მაგრამ, ქრისტემ ბრძანა: "არავის ძალუძს ორი ბატონის მონობა: რადგან ან ერთს შეიყვარებს და მეორეს შეიძულებს, ან კიდევ ერთს შეითვისებს და მეორეს შეიზიზღებს. ვერ შესძლებთ ღმერთსაც ემონოთ და მამონასაც" (მათე 6:24). არჩევანის გარდაუვალობა ცხადია, როგორც მღვდლის, ასევე პროფესიონალი მსახიობისთვის. სცენარის შესწავლა, რეპეტიციები, გადაღებები, როლში შესვლა, მასობრივ საინფორმაციო საშუალებებით გამოსვლა გადაღებულ ფილმთან დაკავშირებით - ეს ყოველივე აღვსებულია არა იმ სულით, რომელიც უნდა გააჩნდეს მართლმადიდებელ ქრისტეანს.

ილუზია. საქმე იმაშია, რომ ყოველგვარი სამსახიობო როლი არის სხვისი ცხოვრების გათამაშება, სხვისი სახის მიღება (აქედან ხომ არ მოდის სიტყვა "სახიობა"?), ფსიქოლოგიის აღქმა, ქცევის მანერები, პერსონაჟის პიროვნული თავისებურებები, იმ სახის შექმნა, რომელიც თვითონ მსახიობისთვის დამახასიათებელი არ არის და ამიტომაც, რეალური ცხოვრებიდან ილუზორულ ცხოვრებაში გადანაცვლებაა (თუ რომანის მწერალი მოქმედებს მხოლოდ თავისი წარმოსახვით და ეს ყოველივე წიგნის ფურცლებზე გადააქვს, მსახიობი მთელი თავისი არსით სხვა პერსონაჟად გარდაისახება და მთლიანად, ფსიქოლოგიურად ერწყმის როლს). მსახიობი არ არის გმირი, ის მხოლოდ ჩანს ასეთად, ის არც წმინდანია, არამედ თამაშობს წმინდანს და ამ გარდასახვაში არსებობს სულისთვის საზიანო საფრთხე, რომელიც ყოველი ადამიანში უბრალოებასა და სიწრფელეს არის მოწყურებული.

ადამიანი მოწოდებულია იმისკენ, რომ სულის განწმენდის გზით გათავისუფლდეს ყოველი ცოდვილი მიდრეკილებებისგან და თავის თავში გამოავლინოს ხატი ღმრთისა, მაშინ როდესაც, მსახიობი თამაშის დროს მოირგებს სხვა სულის ნიღაბს. ამას ემატება ისიც, რომ ნებისმიერი სპექტაკლი ან სათამაშო ფილმი არის მხატვრული გამონაგონი და მსახიობი აკეთებს ამ გამოგონილი პერსონაჟის, ან გმირის, ან კიდევ ბოროტმოქმედის იმიტაციას. ის ერწყმის ამ როლს, გადის სინამდვილიდან და ქმნის ერთგვარ სიცრუეს, უფრო ზუსტად ილუზიას, რომელსაც მაყურებელიც ეზიარება.

"შეხედე საკუთარ თავს, - ამბობდა წმ. იოანე ოქროპირი, - როგორი ხარ შენ ეკლესიიდან დაბრუნების შემდეგ და როგორი, - თეატრიდან გამოსვლისას; შეადარე ეს ორი დღე ერთმანეთს და არ დაგჭირდება ჩვენი განმარტება" (Иоанн Златоуст, свт. Полное собрание творений. Т. 4. Кн. 2. М.: «Златоуст», 1995. С. 857).

სურათებზე: მოსკოვის საპატრიარქოს "მღვდელი" და მსახიობი ივანე ოხლობისტინი

damiane80 - ზემოთ შენ ბევრი რამე თქვი, ზოგს ვეთანხმები ზოგს არა მაგრამ მათზე კომენტარი მგონი უსარგებლოა, მხოლოდ აქ მოყვანილ ფრაზასთან გამოვხატავ ჩემს მოსაზრებას. (ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): "შეხედე საკუთარ თავს, - ამბობდა წმ. იოანე ოქროპირი, - როგორი ხარ შენ ეკლესიიდან დაბრუნების შემდეგ და როგორი, - თეატრიდან გამოსვლისას; შეადარე ეს ორი დღე ერთმანეთს და არ დაგჭირდება ჩვენი განმარტება" (Иоанн Златоуст, свт. Полное собрание творений. Т. 4. Кн. 2. М.: «Златоуст», 1995. С. 857)".

წმ. იოანე ოქროპირის ეს ფრაზაც ადასტურებს, რომ მსახიობობაზე (ფილმზე ან სპექტაკლზე) წარმოდგენა რომ შეგექმნას, უნდა გამოიკვლიოს რა შედეგი გამოიღო მან შენში. თუ შედეგი ნოლია (მინუსებზე) რომ არაფერი ვთქვათ, ესე იგი დრო უქმად დაგიკარგავს. მაგრამ მე როგორც ზემოთ ვახსენე, ყველა ფილმზე ამას ვერ ვიტყვით. არის ფილმები და საკმაოდ ბერვრი, რომელსაც უეჭველია დადებითი გავლენა აქვს ადამიანზე და არა მხოლოდ რელიგიური ხასიათის ფირმები. მაგალითად, ავიღოთ სიტყვაზე "ჯარისკაცის მამა" - ეხლა თქვენი აზრით სერგო ზაქარიაძეს ამ როლის თამაში ცოდვად შეერაცხება??? ან ჩვენ ცოდვად გვეთვლება მისი ყურება?
პლიუს ზემოთ ნახსენები იყო, რომ მსახიობი იტყუება და მაყტურებელი თავს უტყუებს და სხვ. ალბათ გაგონილი გექნებათ, თუ როგორ ემზადებოდნენ ნამდვილი მსახიობები როლისათვის. ისინი მტელი არსებით ითავისებდნენ გმირს. მისი ცხოვრებით ცხოვრობთ მისი ტკივილი ტკიოდათ და სიხარული უხაროდათ და ეს ყველაფერი სწორედ იმისათვის, რომ ადგილი არ ჰქონოდა ტამაშს, სიყალბეს, არამედ ყოფილიყო გადმოცემული გრძნობა რეალუირი. იგივე შეიძლება იტქვას სერგო ზაქარიაზის ზემოთნახსენებ როლზე.

ზემოთქმულიდან გამომდინარე, მე ვფიქრობ, არ შეიძლება აპრიორი იმის თქმა, რომ მსახიობობა არის ცოდვა, როგორც ვთქვი, თუ ასეთ დაშვებას გავაკეტებთ, მაშინ ფილმის ყურებაც ცოდვა გამოდის. მსახიობის პროფესიაში, ისე როგორც ნებისმიერ საქმეში არის არჩევანი და მსახიობის პირადი დამოკიდებულება როლისადმი. ჩემი აზრით, მსახიობი, რომელიც კეთილსინდისიერად და პროფესიულად ასრულებს თავის საქმეს, იტავისებს როლს და იმავდროულად მონაწილებს ისეთ ზნეობრივი ხასიათის ფილმებში, რომელიც არ დააბრკოლებს მნახველს - თავის ამ საქმიანობით არათუ ცოდვას ჩადის, არამედ პირიქით, კეთილსინდისიერად ასრულებს იმას, რისი ტალანტიც ღმერთს მისთვის მიუცია.

ძველმართლმადიდებელი - (ციტატა) (damiane80): "ზემოთ შენ ბევრი რამე თქვი, ზოგს ვეთანხმები ზოგს არა მაგრამ მათზე კომენტარი მგონი უსარგებლოა, მხოლოდ აქ მოყვანილ ფრაზასთან გამოვხატავ ჩემს მოსაზრებას".

ფაქტია, ჩვენ განსხვავებული დამოკიდებულება გვაქვს ამ საკითხისადმი (და არა მარტო ამ საკითხისადმი), რაც ჩვენი ეკლესიის სულიერი ცხოვრებიდან გამომდინარეობს. ყველამ კარგად ვიცით, რომ თქვენი ეკლესია პრაქიკულად გაამსოფლურების გზას ადგას. პატრიარქი წერს ოპერებს, დადის კონცერტებზე, ესწრება მოდების ჩვენებას (საპატრიარქოში) და ა. შ. ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს. ამიტომაც, მისი ეკლესიის რიგით წევრებს არა მართლმადიდებლური პოზიციის დაჭერა, არამედ პატრიარქის და სხვა სასულიერო პირთა ქმედებების ადვოკატობა უწევთ. არ მინდა ეს ელემენტარულად მარტივი საკითხი დაუსრულებელი დავის საგნად გადავაქციო (ყოველ შემთხვევაში, ჩემი მხრიდან, მართალია მოკლედ, მაგრამ მგონი სავსებით გასაგებად და ნათლად იყო წარმოჩენილი სამსახიობო ხელოვნების მავნებლობა. ახლა კი ზოგიერთ ციტატას რაც შეეხება:

(ციტატა) (damiane80): "წმ. იოანე ოქროპირის ეს ფრაზაც ადასტურებს, რომ მსახიობობაზე (ფილმზე ან სპექტაკლზე) წარმოდგენა რომ შეგექმნას, უნდა გამოიკვლიოს რა შედეგი გამოიღო მან შენში. თუ შედეგი ნოლია (მინუსებზე) რომ არაფერი ვთქვათ, ესე იგი დრო უქმად დაგიკარგავს. მაგრამ მე როგორც ზემოთ ვახსენე, ყველა ფილმზე ამას ვერ ვიტყვით. არის ფილმები და საკმაოდ ბერვრი, რომელსაც უეჭველია დადებითი გავლენა აქვს ადამიანზე და არა მხოლოდ რელიგიური ხასიათის ფირმები."

ძველმართლმადიდებელი - წმ. იოანე ოქროპირის ფრაზა არანაირად არ ადასტურებს თქვენს მიერ გაკეთებულ დასკვნას. არა მგონია არ გესმოდეთ, რომ წმ. ოქროპირი სამსახიობო ხელოვნებაზე მარტო ამ ფრაზებით არ შემოიფარგლებოდა. უკეთურება იქნება წმიდა მამას მივაწეროთ ისეთი აზრი, რომ თუ კარგი განწყობა დაგეუფლა ნანახი სპექტაკლიდან ან რაიმე სანახაობიდან ის კეთილია და სამსახიობო სანახაობები მათი შინაარსის მიხედვით უნდა განვსაჯოთ.

(ციტატა) (damiane80): "არის ფილმები და საკმაოდ ბერვრი, რომელსაც უეჭველია დადებითი გავლენა აქვს ადამიანზე და არა მხოლოდ რელიგიური ხასიათის ფირმები".

ძველმართლმადიდებელი - ჩვენ მგონი ზოგადად სამსახიობო ხელოვნებაზე ვლაპარაკობთ და არა მარტო ერთი ფილმისგან მიღებულ განცდაზე.

(ციტატა) (damiane80): "მაგალითად ავიღოთ სიტყვაზე "ჯარისკაცის მამა" - ეხლა თქვენი აზრით სერგო ზაქარიაძეს ამ როლის თამაში ცოდვად შეერაცხება??? ან ჩვენ ცოდვად გვეთვლება მისი ყურება?"

ძველმართლმადიდებელი - სერგო ზაქარიაძეს ბევრი სხვა როლიც აქვს ნათამაშევი, რაც სრულიად შეესატყვისება რჯულის კომენტატორთა მიერ დახასიათებულ სამსახიობო ხელოვნებას, რომ ის არის პირმოთნეობა და თვალთმაქცობა. სერგო ზაქარიაძე და სხვა ცნობილი მსახიობები სწორედაც რომ კარგად თამაშობენ... ხან ჯარისკაცის მამას, ხან ბაყბაყ დევებს და ხან კიდევ ვის... განა ამ ხელოვნებაზე არ ლაპრაკობს დიდი სჯულისკანონი?

(ციტატა) (damiane80): "ჩვენ ცოდვად გვეთვლება მისი ყურება?"

ძველმართლმადიდებელი - ყურება არ არის სამსახიობო ხელოვნება. გააჩნია ვინ რა მიზნით უყურებს ამა თუ იმ ფილმს ან სპექტაკლს (მე ზემოთ ვთქვი, რომ ფილმებს გააჩნიათ იდეოლოგიური დატვირთვა) და როგორც ზოგჯერ საჭიროა წაიკითხო მწვალებელ ავტორთა ნაწერები, რათა ჯეროვანი პასუხი გასცე მათ იდეოლოგიას, ზოგიერთი ფილმის ყურებაც საჭიროა, რათა საზოგადოება გაარკვიო მის სიავკარგეში (მაგალითისითვის გაგახსენებთ აჟიოტაჯს, რომელიც გამოიწვია "და ვინჩის კოდმა").

(ციტატა) (damiane80): "პლიუს ზემოთ ნახსენები იყო, რომ მსახიობი იტყუება და მაყტურებელი თავს უტყუებს და სხვ. ალბათ გაგონილი გექნებათ, თუ როგორ ემზადებოდნენ ნამდვილი მსახიობები როლისათვის. ისინი მტელი არსებით ითავისებდნენ გმირს. მისი ცხოვრებით ცხოვრობთ მისი ტკივილი ტკიოდათ და სიხარული უხაროდათ და ეს ყველაფერი სწორედ იმისათვის, რომ ადგილი არ ჰქონოდა ტამაშს, სიყალბეს, არამედ ყოფილიყო გადმოცემული გრძნობა რეალუირი. იგივე შეიძლება იტქვას სერგო ზაქარიაზის ზემოთნახსენებ როლზე".

ძველმართლმადიდებელი - ჩვენ ვლპარაკობდით არა მსახიობის პირად პასუხისმგებლობაზე საკუთარი პროფესიის მიმართ, არამედ მის სიავკარგეზე. ისიც კი აღვნიშნეთ, რომ სწორედ ასეთი გარდასახვა, როლში შეჭრა და მისთანანი არის კიდევაც მავნე მსახიობის სულისთვის... და გამომდინარე აქედან, ასეთი პროფესია არ შეიძლება საცდურს არ შეიცავდეს... მსახიობობა, უბრალოდ რომ ვთქვათ, არის გართობა...

საქართველოს ეკლესია იყო დრო (თუ არ ვცდები არჩილ მეფის დროს) ხალხურ მუსიკას ებრძოდა, რადგან მიაჩნდა, რომ მართლმადიდებელი ქრისტეანისთვის გართობა და დროს ტარება სულის წარწყმედის ტოლფასია. რაღა უნდა ვთქვათ გართობის ისეთ დახვეწილ ფორმაზე, როგორიც მსახიობობაა...

(ციტატა) (damiane80): "ზემოთქმულიდან გამომდინარე, მე ვფიქრობ, არ შეიძლება აპრიორი იმის თქმა, რომ მსახიობობა არის ცოდვა, როგორც ვთქვი, თუ ასეთ დაშვებას გავაკეტებთ, მაშინ ფილმის ყურებაც ცოდვა გამოდის".

ძველმართლმადიდებელი - მსახიობობა ცოდვაა, ის არანაირად არ რგებს ადამიანის სულს, მეტიც ვნებს. ამიტომაც არის ის ცოდვა. ხოლო ყურებაზე უკვე მოგახსენეთ.

(ციტატა) (damiane80): "ჩემი აზრით, მსახიობი, რომელიც კეთილსინდისიერად და პროფესიულად ასრულებს თავის საქმეს, იტავისებს როლს და იმავდროულად მონაწილებს ისეთ ზნეობრივი ხასიათის ფილმებში, რომელიც არ დააბრკოლებს მნახველს - თავის ამ საქმიანობით არათუ ცოდვას ჩადის, არამედ პირიქით, კეთილსინდისიერად ასრულებს იმას, რისი ტალანტიც ღმერთს მისთვის მიუცია".

ძველმართლმადიდებელი - კიდევ ერთხელ აღვნიშნავ, რომ ჩვენ ვსაუბრობთ პროფესიაზე, და არა ამ პროფესიის ადამიანის საკუთარი საქმიანობისადმი დამოკიდებულებაზე. მართლმადიდებლობაში არ არსებობს თუნდაც ერთი წმიდა მამა, რომელიც მსახიობობას აქებდეს. ჩვენთვის ეს სრულიად საკმარისია იმისთვის, რომ უკიდურეს შემთხვევაში, მისი ქება და დაცვა მაინც არ დავიწყოთ. თქვენი საქმისა კი თქვენ იცით.

damiane80 – (ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): "ფაქტია, ჩვენ განსხვავებული დამოკიდებულება გვაქვს ამ საკითხისადმი (და არა მარტო ამ საკითხისადმი), რაც ჩვენი ეკლესიის სულიერი ცხოვრებიდან გამომდინარეობს. ყველამ კარგად ვიცით, რომ თქვენი ეკლესია პრაქიკულად გაამსოფლურების გზას ადგას. პატრიარქი წერს ოპერებს, დადის კონცერტებზე, ესწრება მოდების ჩვენებას (საპატრიარქოში) და ა. შ. ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს. ამიტომაც, მისი ეკლესიის რიგით წევრებს არა მართლმადიდებლური პოზიციის დაჭერა, არამედ პატრიარქის და სხვა სასულიერო პირთა ქმედებების ადვოკატობა უწევთ".

ზედმეტები ხო არ მოგდის?!, ჩემი კერძო აზრის გამო მთელი ეკლესიის ლანძღვაზე რომ გადადიხარ თან შემდეგი სიტყვებით "ყველამ კარგად ვიცით" - "ყველაში" ვის გულისხმობ თუ კაცი ხარ მითხარი ერთი?

საქართველო მართლმადიდებლურ ეკლესიას ჩემი ადვოკატობა ნამდვილად არ სჭირდება, მით უფრო თქვენთან. რაც შეეხება ოპერების და საგალობლების წერას - ეს ცოდვაა შენი აზრით? და მოსმენილი თუ გაქვს საერთოდ?, "დადის კონცერტებზე" - იუმორინაზე ნახე სადმე?, ბოლოს მოდების ჩვენებას ისე ამბობ, თითქოს მოკლე კაბებისა და ბიკინების ჩვენება ყოფილიყოს საპატრიარქოში, როგორც მახსოვს ეროვნული სამოსის თანამედროვე ვარიანტის ჩვენება იყო. მოკლედ როგორც ყოველთვის კონტექსტიდან ამოგლეჯილი ფრაზები ...

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): ფაქტია, ჩვენ განსხვავებული დამოკიდებულება გვაქვს ამ საკითხისადმი (და არა მარტო ამ საკითხისადმი).

damiane80 – მადლობა ღმერთს რომ ასეა, მით უფრო ზემოთნათქვამის გათვალისწინებით.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): არა მგონია არ გესმოდეთ, რომ წმ. ოქროპირი სამსახიობო ხელოვნებაზე მარტო ამ ფრაზებით არ შემოიფარგლებოდა. უკეთურება იქნება წმიდა მამას მივაწეროთ ისეთი აზრი, რომ თუ კარგი განწყობა დაგეუფლა ნანახი სპექტაკლიდან ან რაიმე სანახაობიდან ის კეთილია და სამსახიობო სანახაობები მათი შინაარსის მიხედვით უნდა განვსაჯოთ.

damiane80 - ჯერ ერთი, რომ შენ სხვა ფრაზები არ მოგიტანია, რაც მოიტანე ის ვახსენე, თუ რამე სხვა ფრაზა არის და ამით არ არის შემოფარგლული ახსენე ისიც, ჰაერზე ნუ საუბრობ, მეორეც, შენ მგონი არა მარტო წმინდა წერილს კითხულობ როგორც გაწყობს, არამედ ნებისმიერი სხვა პირის უბრალო ნათქვამსაც ისე იგებ, როგორც გინდა და შემდეგ საკუთარი კომენტარებს აკეთებ. ეს აზროვნებს სერიოზულ პრობლემაზე მიუთითებს. აი ამის მაგალითი: შენ ამბობ:

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი):უკეთურება იქნება წმიდა მამას მივაწეროთ ისეთი აზრი, რომ თუ კარგი განწყობა დაგეუფლა ნანახი სპექტაკლიდან ან რაიმე სანახაობიდან ის კეთილია და სამსახიობო სანახაობები მათი შინაარსის მიხედვით უნდა განვსაჯოთ.

damiane80 - სად ნახე, რომ წმინდა იოანე ოქროპირს მივაწერე რაიმე. ზემოთ მოყვანილი იყო მხოლოდ ჩემი შეხედულება (მოსაზრება) წმინდა მამის კონკრეტულ სიტყვებზე, თუ როგორ ვგებულობ (ან შეიძლება გავიგო) ეს სიტყვები მე, დღეს 21-ე საუკუნეში, პრაქტიკულ ცხოვრებაში. შეიძლება ჩემი მოსაზრება არასწორი იყოს, მაგრამ ნამდვილად არ ვახვებ ამ მოსაზრებას სხვას და მით უფრო არ მივაწერ ამ აზრებს წმინდა მამას (ღმერთმა დამიფაროს). ასე რომ მოგიწოდებ წაიკითხო ის რაც წერია და არა ის რაც შენ გინდა რომ ეწეროს. რაც შეეხება მსახიობობას, აქაც ბევრი დაშტაბმული ფრაზები გაქვს, ყველას არ შევეხები, უბრალოდ ერთს კითხვას დაგისვამ, მაგალითისთვის, რადგან ეს ფილმი ზემოთ ნახსენები იყო: სერგო ზაქარიძის ჯარისკაცის მამა - კონკრეტულად ამ ფილმში ნათამაშები როლი ან იგივე ოსტარვში "სტარეცის" როლი კონკრეტულად - ამ მსახიობებს ცოდვად შეერაცხებათ შენი აზრით თუ არა? მარტივად კი თუ არა? სხვა ფილმებს და სპექტაკლებს გთხოვ არ შეეხო.

ძველმართლმადიდებელი - (ციტატა) (damiane80) : ზედმეტები ხო არ მოგდის?!, ჩემი კერძო აზრის გამო მთელი ეკლესიის ლანძღვაზე რომ გადადიხარ თან შემდეგი სიტყვებით "ყველამ კარგად ვიცით" - "ყველაში" ვის გულისხმობ თუ კაცი ხარ მითხარი ერთი?

ჩანს ჩემს ბოლო პოსტს ძალიან გაუღიზიანებიხართ. არადა, გასაღიზიანებელი და სალანძღავი არაფერი დამიწერია. შევეცდები ვაჩვენო.

"ყველაში" ვგულისხმობ ყველა იმ ადამიანს, ვინც ოდნავ მაინც არის ჩახედული საეკლესიო კანონიკაში.

(ციტატა) (damiane80) - ჩემი კერძო აზრის გამო მთელი ეკლესიის ლანძღვაზე გადადიხარ.

ძველმართლმადიდებელი - ასე რომ იყოს მაშინ, თქვენ მე კი არა, საკუთარ ეკლესიას უნდა დაპირისპირებოდით. თქვენი ნათქვამიდან გამოდის, რომ თქვენი ეკლესიისგან განსხვავებით, სხვა აზრი გაგაჩნიათ და ამ შემთხვევაში კერძო აზრს გამოთქვამთ. ე. ი. მე და თქვენს ეკლესიას ერთი და იგივე მიდგომა გვქონია მოცემული საკითხისადმი და თქვენ, რატომღაც მე მედავებით. ძალიან სასაცილოა!

მაგრამ, საქმეც იმაშია, რომ ეს არ არის მხოლოდ თქვენი კერძო აზრი, მთელი თქვენი ეკლესია გაამსოფლიურების გზას რომ ადგას, რაც ეტყობა მისი სასულიერო და საერო პირების ცხოვრებას და სამსახიობო ხელოვნებისა და გართობებისადმი მათ დამოგიტებულებას. მოგვიტევეთ, მაგრამ, სხვაგვარად ვერ აღვიქვამთ ფაქტებს, როდესაც უმაღლესი სასულიერო პირი აკურთხებს ოლიმპიადაზე მიმავალ სპორტსმენებს და "უკეთ რომ იასპარეზონ" სანთლებსა და ნაკურთხ წყალსაც ატანს.

აკურთხებს მომღერლებს, რომლებიც შემდეგ ტელეინტერვიუებში მადლობას უძღვნიან პატრიარქს "კურთხევისთვის" და იმედოვნებენ, რომ ეს დაეხმარება მათ გამარჯვებაში.

პატრიარქის დაბადების დღე ოპერის თეატრში აღნიშნეს (ეს გაამსოფლიურების კიდევ ერთი ნიშანია. ქრისტეანობაში დაბადების დღის გადახდა ტრადიციაში არ არის (იხდიან ანგელოზის დღეს) და ისიც ოპერის თეატრში, სამსახიობო და გასართობი ხელოვნების მუშაკთა მონაწილეობით). ამ ღონისძიებამდე, ერთ ერთი ტელევიზიით გამოვიდა ახალგაზრდა ოპერის მომღერალი ქალი (სამწუხაროდ სახელი არ მახსოვს), რომელიც სახეგაბადრული და გახარებული ამბობდა, რომ შეხვდა პატრიარქს, რომელმაც მოისმინა მისი ხელოვნება და უთხრა: "დიდი მომავალი გაქვსო". რა მომავალი შეიძლება ჰქონდეს ოპერის მომღერალს დიდ სჯულისკანონში ნახეთ. ხოლო, უნდა აძლევდეს თუ არა პატრიარქი მსახიობებს, მოცეკვავეებსა და მომღერლებს ასეთ რჩევებს, თუ სჯულისკანონი არ გაქვთ, თქვენს მიერ ნაქებ "ოსტროვს" მაინც უყურეთ, სადაც, იდეური თვალსაზრისით (ჩვენ ხომ მსახიობობაზე ვლაპარაკობთ და არა იდეებზე), სავსებით სწორად არის ნაჩვენები, რომ ამსოფლიურობით გატაცებული ადამიანი თავს ვერ იცხოვნებს (თვით "ოსტროვს" ცოტა ქვემოთ შევეხები).

გავიხსენოთ, როგორ უწევდა კურირებას ბაპტისტების მიერ გადაღებულ ფილმს "იესოს" თქვენი საპატრიარქო (სხვათა შორის, ამ ფილმის ბოლოში მისი ბაპტისტი ავტორები მიმართავენ მაყურებელს და ერთობლივი ლოცვისკენ მოუწოდებენ. კინოთეატრებში, სადაც ამ ფილმს უყურებნდნენ, ხალხი დგებოდა ფეხზე და ბაპტისტურ ლოცვას უერთდებოდა). ამასთან დაკავშირებით "ივერიის გაბრწყინების" რედაქტორი, აწ გარდაცვლილი გ. გაბაშვილი წერდა: "არანაკლები "ღვაწლი" პატრიარქ ილია II-ს ეკლესიის სეკულარიზაციის, გაამსოფლიურების საქმეშიც მიუძღვის; აი, ერთი სახასიათო მაგალითი: "... აღსანიშნავია, რომ (მხატვრული ფილმი) "იესო" საბჭოთა კავშირში პირველად აქ, ჩვენს სამშობლოში ჩამოიტანეს. ამ პროექტის განხორციელებაში დიდი როლი შეასრულა საქართველოს საპატრიარქომ, რომელმაც დააფინანსა იგი" ("ნატვრისთვალი", #2, დეკემბერი, 1989წ.)..." (გ. გაბაშვილი. პატრიარქ ილია II-ს სულიერი მოღვაწეობა დიდი სჯულისკანონის ფონზე).

მახსოვს კინოთეატრ "ამირანში" გამართულ პრეს-კონფერენცია, რომელიც ფილმ "ქრისტეს ვნებების" პრემიერის წინ მოეწყო. პრეს-კონფერენციაში, რამოდენიმე ადამიანი მონაწილეობდა, მათ შორი დამამახსოვრდა მალხაზ სონღულაშვილი (ბიაპტისტების ლიდერი) და თქვენი საპატრიარქოს წარმომადგენელი (თუ არ ვცდები ეს იყო ვინმე "მამა" ბოტკოველი).

მაგალითების ჩამოთვლა შორს წაგვიყვანს. ვფიქრობ, ესეც საკმარისია. და ალბათ გასაგებიც უნდა იყოს, რომ ეს ფაქტები ყველამ იცის. თქვენ თუ არ იცოდით, დღეიდან გეცოდინებათ.

(ციტატა) (damiane80) - საქართველო მართლმადიდებლურ ეკლესიას ჩემი ადვოკატობა ნამდვილად არ სჭირდება, მით უფრო თქვენთან.

ძველმართლმადიდებელი - პირადად თქვენი ადვოკატობა სჭირდება თუ არა თქვენს ეკლესიას, ეს მისი გადასაწყვეტია, მაგრამ ზოგადად, ადვოკატობა რომ სჭირდება ეს ფაქტია და საპოლემიკო სარბიელზე მრავალი ამგვარი "ადვოკატია" გამოსული საპატრიარქოს დასაცავად. რაც შემეხება მე, ჩანს, თქვენ ასე ჩემი პიროვნების დაკნინების მიზნით წერთ. თუ არ სჭირდება ადვოკატობა და თანაც პოლემიკაში ჩვენთან, მაშინ რად იცავთ და რად ადვოკატობთ?
(ციტატა) (damiane80) - რაც შეეხება ოპერების და საგალობლების წერას - ეს ცოდვაა შენი აზრით?

ძველმართლმადიდებელი - ეს არის სწორედ გაამსოფლიურება! ამაზე არ ვლაპარაკობთ ახლა? რომელი წმიდა მამის მიბაძვით ისწავლა თქვენმა მოძღვარმა ოპერების წერა? ან მის მიერ დაწერილი საგალობლების ოპერის თეატრებში გაჟღერება? საგალობლების წერა ცოდვა არ არის, საგალობლებს მრავალი წმიდა მამა წერდა და ჩვენს მას ეკლესიაში ვგალობთ. თქვენი პატრიარქი კი საგალობლებს წერს ოპერაში სამღერად. მგონი უნდა შეგეძლოთ განსხვავების დანახვა.

(ციტატა) (damiane80) - და მოსმენილი თუ გაქვს საერთოდ?

ძველმართლმადიდებელი - არა, მოსმენილი არ მაქვს, მაგრამ დარწმუნებული ვარ, გაამსოფილურებულ პატრიარქს არ შეუძლია ისეთი სულის განმწმენდელი საგალობლების დაწერა, როგორიც შეეძლოთ იოანე დამასკელს, ანდრია კრიტელს და სხვებს, რადგან ისინი ჯერ ასკეტური ცხოვრების გზას გადიოდნენ, რომ თავიანთი ვნებები დაეთრგუნათ და შემდეგ, საგალობელთა წერის ნიჭი რომ ებოძათ, გაამდიდრეს ეკლესია საკუთარი შემოქმედებით (იგივე ითქმის ხატწერაზეც); და ებოძათ ისეთი ნიჭი, მორწმუნე ადამიანს რომ გამოადგება, თორემ საგალობლებს (უფრო სწორედ სიმღერებს) ერეტიკოსებიც წერენ.

(ციტატა) (damiane80) - "დადის კონცერტებზე" - იუმორინაზე ნახე სადმე?

ძველმართლმადიდებელი - თქვენს შემეცნებაში კონცერტი მარტო იუმორინაა?

(ციტატა) (damiane80) - ბოლოს მოდების ჩვენებას ისე ამბობ, თითქოს მოკლე კაბებისა და ბიკინების ჩვენება ყოფილიყოს საპატრიარქოში, როგორც მახსოვს ეროვნული სამოსის თანამედროვე ვარიანტის ჩვენება იყო.

ძველმართლმადიდებელი - ეს გაამსოფლიურების კიდევ ერთი მაგალითია. ვიცი, რომ მოკლე კაბებისა და ბიკინების ჩვენება არ ყოფილა (თუმცა, მინახავს კადრები, თქვენი ეკლესიის "და-ეკლესიებში" მოცეკვავე მოკლეკაბიანი დედაკაცები და პოპულარული ჰიტების შემსრულებელი სემინარისტები და მამაოები):

ვიხილოთ თქვენი ეკლესიის "სულიერი ცხოვრების" სხვა გამოვლინებებიც:

აი, ერთმა "მღვდელმა" სტრიპტიზ-ბარი "აკურთხა" http://www.youtube.com/watch?feature=playe...d&v=971JtTsslYw.

სხვაგან, "დედა-ეკლესიის" "მღვდლები" - Let my people go-ს "სასულიერო", ქავერ ვერსიას ასრულებენ... http://www.youtube.com/watch?feature=playe...d&v=LIwcpxEtwlA

აქ მღერიან და ხუმრობენ "დედა-ეკლესიის" ბატუშკები (ცნობილი ჰიტის In the army now "სასულიერო" ქავერ ვერსიის შესრულებით). http://www.youtube.com/watch?feature=playe...d&v=VgPbNCTNTqI

აჰა, კიდევ ბაიკერების მაკურთხებელი იღუმენი დუდკო: http://www.youtube.com/watch?feature=playe...d&v=TJW7KWosHk4

მაგრამ მოდი ჩვენს თემას დავუბრუნდეთ და ვიკითხოთ: რა საჭიროა თუნდაც ამგვარი მოდების ჩვენება საპატრიარქოში, მხცოვანი პატრიარქის წინაშე? თუ მან არ მოიწონა და არ აკურთხა, თქვენი დედაკაცები ასეთ გრძელ კაბებს არ ჩაიცმევენ? თქვენი ეკლესიის მანდილოსნები კაბებს რომ იყიდიანპატრიარქთან მიდიან ნებართვის ასაღებად? ვერ ხვდებით ამგვარი ღონისძიების უაზრობას; რომ თვით საერო ტანისამოსის ჩვენება არის არასულიერი, არაფრის მომცემი სანახაობა?! შეკერეთ ტანისამოსები ქრისტეანული პრინციპების თანახმად და ჩაიცვით, რად უნდა ამას მოდელების გამოძახება და საპატრიარქოში მათი მირეკვა.
(ციტატა) (damiane80) - მოკლედ როგორც ყოველთვის კონტექსტიდან ამოგლეჯილი ფრაზები ...

ძველმართლმადიდებელი - თუ კონტექსტში თქვენი ეკლესიის ცხოვრებას გულისხმობთ (თითებზე ჩამოსათვლელ იმ სასულიერო პირებს არ ვგულისხმობთ, რომლებიც სხვებთან შედარებით, მეტი სიმკაცრით გამოირჩევიან), მაშინ ჩვენი ფრაზები არანაირად არ არის კონტექსტიდან ამოგლეჯილი... უბრალოდ, ეს პასუხისმგებლობის აცილების და ოპონენტთა "მხილების" თქვენი საყვარელი მეთოდია, რაც არაერთხელ მოგვისმენია თქვენს ფორუმზე.
(ციტატა) (damiane80) - ჯერ ერთი, რომ შენ სხვა ფრაზები არ მოგიტანია, რაც მოიტანე ის ვახსენე, თუ რამე სხვა ფრაზა არის და ამით არ არის შემოფარგლული ახსენე ისიც, ჰაერზე ნუ საუბრობ.

ძველმართლმადიდებელი - მეგონა უფრო დაკვირვებული იყავით. აქაც ემოციები გძალავთ. ჩვენ არასოდეს ვლაპარაკობთ "ჰაერზე", ვფიქრობ ეს თქვენი მხარისთვის უფროა დამახასიათებელი. მკითხველს შევახსენებ, რომ ლაპარაკი იყო წმ. იოანე ოქროპირის ფრაზაზე, სადაც ნათქვამია:

"შეხედესაკუთართავს, - როგორი ხარ შენ ეკლესიიდან დაბრუნების შემდეგ და როგორი, - თეატრიდან გამოსვლისას; შეადარე ეს ორი დღე ერთმანეთს და არ დაგჭირდება ჩვენი განმარტება" (Иоанн Златоуст, свт. Полное собрание творений. Т. 4. Кн. 2. М.: «Златоуст», 1995. С. 857).

თქვენ უნდა მიმხვდარიყავით, რომ წმ. იოანე ოქროპირი, რომელმაც არც კი დაუშვა, რომ შესაძლებელია სამსახიობო ხელოვნებით სულის განმტკიცება (რამდენად მდაბიური და არასულიერია ამის მტკიცება) მის ხატად მეძავობა და სულის გარყვნილება დასახა. წმ. იოანე ოქროპირის ეს სიტყვები აღებულია მისი ჰომილიიდან "რომ წარმწყმედელია სანახაობებზე სიარული, რომელთაც სიძვა-მრუშობამდე მივყავართ და მიზეზი ხდება უთანხმოებისა და განხეთქილებისა". ჰომილია საკმაოდ ვრცელია, შეგიძლიათ მას ხსენებულ ტომში გაეცნოთ, მე მხოლოდ რამოდენიმე ამონაწერს შემოგთავაზებთ.

წმ. იოანე ოქროპირი გვმოძღვრავს: "შეგაგონებთ და გევედრებით, წინდაწინვე განიწმინდოთ სინანულითა და ყოველი სხვა საშუალებით იმ ცოდვისგან, სანახაობაზე დასწრებისას რომ ჩაგიდენიათ და მხოლოდ ამის შემდეგ მოისმინეთ საღმრთო სიტყვა. არცთუ მცირედია ეს შეცოდება და ამას ყოველი იხილავს შემდეგი მაგალითებიდან. რომელიმე მსახურმა თავისი ტილებით მოფენილი და ბინძური სამოსირომ ჩააგდოს იმ ყუთში, სადაც თავისი ბატონის ძვირფასი და მოოქროვილი ტანისამოსი ინახება, მითხარი, ჩაუვლის თუ არა ბატონი გულგრილად ამგვარ შეურაცხყოფას?

ან კიდევ, სკორე და განავალი რომ ჩაასხას ვინმემ ოქროს ჭურჭელში, სადაც კეთილსურნელოვანი მალამო ინახება, ამგვარი დანაშაულისთვის ხომ გაიროზგებოდა? და თუკი ტანისამოსების, სხვადასხვა ძვირფასი ჭურჭლისა და ნელსაცხებლების მიმართ ასეთ მზრუნველობას ვიჩენთ, მეტი მზრუნველობა არ გვმართებს საკუთარი სულის მიმართ? ნუთუ ეშმაკისეული შთაგონებებით, სატანური იგავ-არაკებითა და მრუში სიმღერებით უნდა აღვავსოთ ის ადგილი, სადაც ძვირფასი მირონია ჩასხმული? მითხარი, როგორ მოითმენს ღმერთი ამგვარ უკეთურებას?...

არ გეშინია, ადამიანო, ერთი და იგივე თვალებით უყურო თეატრის სცენას, მრუშობის ბინძური სცენები რომ იმართება და ამ წმიდა ტრაპეზს, სადაც საშინელი საიდუმლო აღესრულება? ერთი და იგივე ყურებით უსმინო მეძავის ბილწსიტყვაობას, რომელიც ცოდვას გაზიარებს და მოციქულის ქადაგებას? ერთი და იგივე გულით მიიღო მომაკვდინებელი შხამი და საშინელი და უწმიდესი მსხვერპლი მაცხოვრისა?...

ამიტომაც ვთხოვ ყველას, გაექეცით სანახაობებს, წარმწყმედელთ სულისა და სხვებიც განაშორეთ მათგან. რადგან, ყოველივეს, რაც იქ ხდება გართობა კი არა, განსჯა, წარწყმედა და ტანჯვა მოაქვს... შეხედე საკუთარ თავს, - როგორი ხარ შენ ეკლესიიდან დაბრუნების შემდეგ და როგორი, - თეატრიდან გამოსვლისას; შეადარე ეს ორი დღე ერთმანეთს და არ დაგჭირდება ჩვენი განმარტება".

შეადარე ეს ორი დღე ერთმანეთს და თვალნათლივ იხილავ რაოდენ სასარგებლოა შენთვის აქ (ეკლესიაში - ძვმ.) დგომა და რამდენად საზიანოა სანახაობებზე ყოფნა" (Иоанн Златоуст, свт. Полное собрание творений. Т. 4. Кн. 2. М.: «Златоуст», 1995. С. 856-857).

ვფიქრობ, ეკლესიურად, მართლმადიდებლურად მოაზროვნე ადამიანს არ გაუჭირდება ჯეროვანი დასკვნების გაკეთება და თქვენსავით არ დაიწყებს მტკიცებას ოქროპირი აქ გარყვნილ სანახაობებს გულისხმობს მხოლოდ და არა ყველასო. ოქროპირისთვის ყველა თეატრალური სანახაობა ამაოება და დროსტარებაა, ეს უკანასკნელნი კი გარყვნილებისა და უდებების საფუძველია, რაც თავის მხრივ ბილწავს სულს და რყვნის მას.

(ციტატა) (damiane80) – ზემოთ მოყვანილი იყო მხოლოდ ჩემი შეხედულება (მოსაზრება) წმინდა მამის კონკრეტულ სიტყვებზე, თუ როგორ ვგებულობ (ან შეიძლება გავიგო) ეს სიტყვები მე, დღეს 21-ე საუკუნეში, პრაქტიკულ ცხოვრებაში.
ძველმართლმადიდებელი - კონკრეტულად, ეს არის სწორედ თქვენი "ადვოკატობა" და ზოგადად, ყოველი გაამსოფლიურებული ადამიანის უბედურება. სულის სიღრმემდე თუ არ შევიგნებთ წმიდა იოანე ოქროპირის სიტყვებს, ვერცერთი ადამიანი, რომელიც გართობას, ტრაგი-კომიკურ და სპორტულ სანახაობებს არის მიძალებული, - ვერ ცხონდება! ამის მოქმედი ყველა ცოდვილია, რადგან ცოდვილია მათი შემოქმედება; მათი "შემოქმედების" წყარო კი ეშმაკია.

"ყოველი ნერგი, რომელიც არ დაურგავს ჩემს ზეციერ მამას, ძირფესვიანად აღმოიფხვრება" (მათე 15:13), - ბრძანა მაცხოვარმა. იქნებ გამცეთ პასუხი, არის თუ არა მსახიობობა მამაზეციერის მიერ დარგული?

რა დარჩება ქრისტეს მეორედ მოსვლის დროს ქვეყანაზე - ეკლესია თუ თეატრი? იქნებ ორივე ერთად?

დარწმუნებული ვარ იცით, რომ მეორედ მოსვლის დროს, რაც მამა ზეციერს არ დაურგავს, ანუ გარდა ეკლესიისა, აღარაფერი არ დარჩება. ყველაფერი წარწყმდება და უფალს შეხვდება მხოლოდ ის, რაც ამქვეყნად ყოველივეზე ღირებულია. ეს არის მისი უბიწო პატარძალი - ეკლესია! სხვა დანარჩენი, როგორც ამაოება, ცოდვა და ხრწნილება, განადგურდება და ცეცხლს მიეცემა.

(ციტატა) (damiane80) – შეიძლება ჩემი მოსაზრება არასწორი იყოს, მაგრამ ნამდვილად არ ვახვებ ამ მოსაზრებას სხვას და მით უფრო არ მივაწერ ამ აზრებს წმინდა მამას (ღმერთმა დამიფაროს). ასე რომ მოგიწოდებ წაიკითხო ის რაც წერია და არა ის რაც შენ გინდა რომ ეწეროს.

ძველმართლმადიდებელი - თქვენი სიტყვებია: "წმ. იოანე ოქროპირის ეს ფრაზაც ადასტურებს, რომ მსახიობობაზე (ფილმზე ანსპექტაკლზე) წარმოდგენა რომ შეგექმნას, უნდა გამოიკვლიოს რაშედეგი გამოიღო მან შენში. თუ შედეგი ნოლია (მინუსებზე) რომ არაფერი ვთქვათ, ესე იგი დრო უქმად დაგიკარგავს. მაგრამ მე როგორც ზემოთ ვახსენე, ყველა ფილმზე ამას ვერ ვიტყვით. არის ფილმები და საკმაოდ ბერვრი, რომელსაც უეჭველია დადებითი გავლენა აქვს ადამიანზე და არა მხოლოდ რელიგიური ხასიათის ფირმები".

აქედან ლოგიკურად გამოდის, რომ თუ გამოიკვლევ და აღმოაჩენ, რომ ესა თუ ის სპექტაკლი თუ ფილმი დადებითად მოქმედებს შენზე, მისი ყურება შესაძლებელი ყოფილა (ცხადია, ამ კუთხით სამსახიობო ხელოვნებაც გამართლებული გამოდის). აი, რა შედეგი მიაწერეთ თქვენ, ბ-ნო დამიანე, წმ. იოანე ოქროპირის გამონათქვამს. ჩვენ პასუხს ვაგებთ წმიდა მამის და ღმრთის წინაშე, არა მარტო იმისთვის, რომ მივაწერთ მას ისეთ სიტყვებს რაც არ უთქვამთ, არამედ იმისთვისაც, რომ მივაწერთ იმას რაც არ შეეძლოთ ეგულისხმათ. ასე, რომ ნუ ცხარობთ.

(ციტატა) (damiane80) – რაც შეეხება მსახიობობას, აქაც ბევრი დაშტაბმული ფრაზები გაქვს, ყველას არ შევეხები, უბრალოდ ერთს კითხვას დაგისვამ, მაგალითისთვის, რადგან ეს ფილმი ზემოთ ნახსენები იყო: სერგო ზაქარიძის ჯარისკაცის მამა - კონკრეტულად ამ ფილმში ნათამაშები როლი ან იგივე ოსტარვში "სტარეცის" როლი კონკრეტულად - ამ მსახიობებს ცოდვად შეერაცხებათ შენი აზრით თუ არა? მარტივად კი თუ არა? სხვა ფილმებს და სპექტაკლებს გთხოვ არ შეეხო.

ძველმართლმადიდებელი - მსახიობობაზე და თამაშზე, როლში შესვლაზე და გარდასახვებზე იმდენი ითქვა, რომ მგონი ზედმეტია განმეორება, ზაქარიაძეს როლზე ჯარისკაცის მამაში კი ოქროპირის ზემოთმოტანილ ერთ ფრაზას დავიმოწმებ: "არ გეშინია, ადამიანო... ერთი და იგივე ყურებით უსმინო მეძავის ბილწსიტყვაობას, რომელიც გაზიარებს ცოდვის საიდუმლოებას და მოციქულის ქადაგებას?"

"ჯარისკაცის მამაში" არის ერთი ადგილი, სადაც შვილის მპოვნელი მამა (ს. ზაქარიაძე) მას დედას აგინებს (сукин сын, этот мой сын) და შემდეგ "შე, ღმერთძაღლოო" შეუკურთხებს (ღმერთო მომიტევე ამ სიტყვების განმეორება!). გეკითხებით, ბ-ნო დამიანე, არ გეშინიათ, "ერთი და იგივე ყურებით უსმინო ბილწსიტყვაობას, თან როგორს, ღმრთის მაგინებელს და შეურაცხმყოფელს, რომელიც გაზიარებს ცოდვას და შემდეგ ეკლესიაში, "ჯარისკაცის მამით" "განსპეტაკებულმა", უსმინოთ სახარებას და სამოციქულოს ქადაგებას?

რაც შეეხება "ოსტროვს", ერთი საინტერესო დეტალი შევნიშნე ამ ფილმში, რომელიც გარკვეულწილად "სტარცობის" ინსტიტუტს ეხება და რომლის არამართლმადიდებლურობაზე საკმაოდ კარგი სტატია დაწერა ძველმოწესე ქრისტეანმა, ანდრია ეზეროვმა (სტატია იხ. აქ. http://www.oldorthodox.ge/sxv_ezerovi_starchestvo.html). თავიდან, "სტარეცი" ანატოლი, რომლებიც ერისკაცებს ღებულობს, მალავს თავის ვინაობას და არარსებულ "მამაოს" მიმართავს (გაიხსენეთ სცენა, სადაც თვით ანატოლი, მასთან მოსული დედაკაცის გასაგონად, თავის კელიაში ოსტატურად ახმოვანებს (თამაშობს) ორ ადამიანს).

კუნძულელი წმინდანის ამგვარი საქციელი მაყურებელმა მის თავმდაბლობად უნდა ჩათვალოს. არავინ იცის მომსვლელთაგან ვინ არის "ანატოლი". მათ არ უწყიან, რომ ეს მადლმოსილი კაცი მათ წინ დგას და თავს იმდაბლებს, ვითომ ანატოლი ვიღაც დაყუდებული ბერია და არა თვითონ, მაგრამ ფილმის შუა ნაწილში, ვგონებ, რეჟსორს დაავიწყდა ანატოლის თავმდაბლური ფუნქცია და უკვე სააშკარაოზე გამოჰყავს მისი სასწაულთმოქმედება და ისიც, რომ ანატოლი სხვა ვინმე, კელიაში დაყუდებული ბერი კი არა ის ადამიანია, ხალხს "ანატოლისთან" შუამავლად რომ ევლინება...

ანატოლი უკვე აღარ მალავს თავის ვინაობას და სასწაულებსაც აშკარად, მომსვლელთა თანდასწრებით ახდენს (დავრდომილი, კოჭლი ბიჭუნას, ივანუშკას, განკურნება და ეშმაკის განდევნა ტიხონის ქალიშვილისგან).

შესაძლოა რეჟისორმა გარკვეული პარალელები აიღო მისი ეკლესიის წმინდანთა ცხოვრებიდან, ყოველ შემთხვევისათვის, ასეთი ლაფსუსები მოსვლია სერაფიმე საროველის ცხოვრების აღმწერელსაც. ისიც ჯერ თავმდაბლობით იწყებს, შემდეგ კი ტოვებს თავმდაბლობის ღვაწლს და სააშკარაოზე გამოდის, რომლის შემდეგაც ძლიერ პოპულარული ხდება (წმინდანთა ცხოვრებაში პირიქითაა, გაპოპულარულებული მოსაგრე, სხვა ქვეყანას აფარებდა ხოლმე თავს, ვერავის ეცნო მისი მადლმოსილება. ერთი რუსი წმინდანი ლოცვით კურნავდა, ხოლო მასთან მომსვლელებს ბალახებს უწერდა, თითქოსდა მათი მკურნალი ბერი კი არა ბალახები ყოფილიყვნენ. ამ წმინდანს არასოდეს გაუმჟღავნებია თავისი სასწაულთმოქმედება. და კიდევ რომელი ერთი ჩამოვთვალო).

გულწრფელად მეცოდებით, ბ-ნო დამიანე, ასეთი მდაბიო ხარისხის (სასულიერო თვალსაზრისით) საშუალებები რომ აღძრავენ თქვენში მოწიწებას და "განსპეტაკების" გრძნობას.

სირცხვილია, მართლმადიდებელ ქრისტეანს ასპეტაკებდეს საერო, წმიდა მამათა მიერ დაგმობილი ხელოვნების პროპაგანდა და არა წმიდა მამათა ცხოვრება, ეკლესიაში სიარული, ზიარება და ყოველივე ის, რაც ქრისტემ ადამიანის სულის ცხოვნებისთვის დააფუძნა. ისინი განასპეტაკებენ სწორედ ადამიანს და მათ შორის, სამსახიობო ხელოვნება არ მოიპოვება.

და ბოლოს, იცით, ბ-ნო დამიანე, რა განსხვავებაა თქვენსა და ჩვენს შორის?

ქრისტეანობას აქვს ერთი მხარე, რომელიც თქვეს ეკლესიაში დიდი ხანია დავიწყებულია და ამას გასული საუკუნეების ნიკონიანელი მოღვაწეებიც კი აღიარებდნენ.

ქრისტეანობის რა მხარეა ეს, რომელიც დავიწყნია თქვენს ეკლესიას? ერთი ქრისტეანის სიტყვებით ვიტყვი: "ეს არის სწავლება ქრისტეანობაზე, როგორც ღვაწლზე, როგორც მუდმივ ჯვარზე ამა სოფლის თავადთან ბრძოლაში. ჩვენ ვამტკიცებთ, რომ თქვენი ეკლესია განძარცულია ღვთისმოსაობისგან, ანუ ქრისტეანობის, როგორც სინანულისა და ღვაწლის სტიქიით განმსჭვალვისგან. მე არ ვიტყვი, რომ მართლმადიდებლობა ამ თვალსაზრისით სრულიად არ არსებობდეს. ის არის ხალხში, არის სამღვდელოებაშიც, მაგრამ მთლიანად ეკლესიაში გაქრა, არ არის ის მის ხელმძღვანელ წრეებში, რომლებიც საქმის ამ მხარესთან დაკავშირებით მორწმუნეებთან, "ქვემოთ" მოაქვთ არა "სრულყოფა", არამედ გახრწნილება..." თქვენი ეკლესიის მმართველთა უმეტესობას "არ გააჩნია მართლმადიდებლობის, როგორც ასკეტური ღვაწლის, როგორც ეკლესიური ცხოვრებით ღმრთისშემეცნების პროცესის გაგება" (Правда Православия. 1908. № 24-25. С. 5). (ციტ. ფ. მელნიკოვი. გზააბნეული ღვთისმეტყველება).

იქ სადაც არსებობს ქრისტეანობის ამგვარი გაგება; იქ სადაც სწამთ რომ ქრისტეანული ცხოვრება არის ჯვარი, ღვაწლი, სათნოებათა მოხვეჭა, ღმრთის ჭვრეტა და ზეციური სასუფევლისკენ ლტოლვა, რომელსაც ხელს უწყობს უფლის მიერ დაფუძნებული ეკლესია, არ მიელტვიან ისეთ უვარგის "განმასპეტაკებელ" საშუალებებს, როგორიც სპორტი და სამსახიობო ხელოვნებაა.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

damiane80 – (ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): ასე რომ იყოს მაშინ, თქვენ მე კი არა, საკუთარ ეკლესიას უნდა დაპირისპირებოდით. თქვენი ნათქვამიდან გამოდის, რომ თქვენი ეკლესიისგან განსხვავებით, სხვა აზრი გაგაჩნიათ და ამ შემთხვევაში კერძო აზრს გამოთქვამთ. ე. ი. მე და თქვენს ეკლესიას ერთი და იგივე მიდგომა გვქონია მოცემული საკითხისადმი და თქვენ, რატომღაც მე მედავებით. ძალიან სასაცილოა!

აი ხომ გითხარი, ყველაფერს უკუღმა კითხულობ-მეთქი, უფრო ზუსტად ისე, როგორც შენ გინდა. არადა საკიტხის მარტივადაა. მე ვინ მომცა უფლება საქართველოს ეკლესიის (საპატრიარქოს) სახელით ვისაუბრო. ამიტომაც გეუბნები, ჩემი ნათქვამი ჩემი ნათქვამი და არა საპატრიარქოსი, მეორეც, ვინ გითხრა, რომ მე არასწორად მივიჩნევ საკუთარ მოსაზრებას და შენ გეთანხმები, ან საიდან მოიტანე, რომ ამ საკითხში თქვენი ეკლესია და საპატრიარქო ერთნაირი პოზიციისაა, საპატრიარქოს პოზიცია სად მოისმინე ამაზე. ზედა პოსტში შენ თვითონ აქილიკებდი საპატრიაქრსო, ეხლა ამბობ, ერთ აზრზე ვართო, მოკლედ...ვერ გაიგებს კაცი რა გინდა.

საკითხი კი მარტივადაა, მე გამოვხატე ჩემი მოსაზრება და თუ რამეს თქმა გინდა უშუალოდ ამ საკითხზე თქვი, თავი გაანებე ჩემი ნათქვამების გაიგივებას ან დაპირისპირებას საპატრიარქოს პოზიციასთან, მით უფრო, რომ ეს პოზიციაც კი არ იცი როგორია. თავად საკითხზე თქვი თუ რამეს თქმა გინდა.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): აქედან ლოგიკურად გამოდის, რომ თუ გამოიკვლევ და აღმოაჩენ, რომ ესა თუ ის სპექტაკლი თუ ფილმი დადებითად მოქმედებს შენზე, მისი ყურება შესაძლებელი ყოფილა (ცხადია, ამ კუთხით სამსახიობო ხელოვნებაც გამართლებული გამოდის). აი, რა შედეგი მიაწერეთ თქვენ, ბ-ნო დამიანე, წმ. იოანე ოქროპირის გამონათქვამს.

damiane80 – აქედან ლოგიკურადაც და არალოგიკურადაც გამოდის, რომ ის რაც ვთქვი ეს არის ჩემი აზრი, "მიწერა" კი ნიშნავს იმას, რომ მეთქვა ეს კაცი ამას ამბობდა-თქო ან ასე განმარტავდა-თქო, რაც მოგესხენება არ მითქვამს. მე უბრალოდ ვამბობ, რომ დღევადნელ პრაქტიკულ ცხოვრებაში, მე ესე მესმის ეს სიტყვები.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): რომ წარმწყმედელია სანახაობებზე სიარული, რომელთაც სიძვა-მრუშობამდე მივყავართ და მიზეზი ხდება უთანხმოებისა და განხეთქილებისა". ჰომილია საკმაოდ ვრცელია, შეგიძლიათ მას ხსენებულ ტომში გაეცნოთ, მე მხოლოდ რამოდენიმე ამონაწერს შემოგთავაზებთ.

damiane80 – და თუ სანახაობა სიძვა-მრუშობითი არ არის? ამაზე ვსაუბრობ, თორემ სიძვა მრუშობის ყურება, სულს რომ არაფერს ავნებს, მაგაზე დაობს ვინმე? კარგად დაუკვირდი მე რაზე ვსაუბრობ.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): დაბადების დღის გადახდა ტრადიციაში არ არის (იხდიან ანგელოზის დღეს).

damiane80 – კიდევ ერთი მარაზმი, ანგელოზის დღე უნდა გადაიხადო რა ტქმა უნდა, მაგრამ შენი დაბადების დღე, როდესაც უფალმა ტავისი უდიდესი წყალობით ინება არარსებობიდა არსებობაში შენი მოვლინება შენი აზრით აღსანიშნი არ არის, ეს ხომ ელემენტარული უმადურობა იქნებოდა შემოქმედის მიმართ.

შემდეგ ტექსტებში მოდის შენი მორიგი მცდელობა და მჩხრეკელობა გლობალური ქსელის მაშტაბით გამოძებნო ვინმე უღირსი მღვდელი, რომ ამით ჩირქი მოსცხო მთლიანად მართლმადიდებლურ ეკლესიას - ამაზე ერთი კომენტარი მექნებოდა, სირცხვილი შენ. იგივე და ასჯერ მეტი წარმატებით შეგეძლო ღირსეულ მოძრვრებზე ინფორმაციის მოზიება, მაგრამ ლანძღვის გზას შეგნებულად ირჩევ, რაც ააშკარავებს შენს მოწოდებას და მეორეც, მიუხედავად იმისა, რომ მოდეტორი არ ვარ, შეგახსენებ, რომ ეს ფორუმი მართლმადიდებლურია და აქ შენ სტუმარი ხარ და კეთილი ინებე და მოიქეცი შესაფერისად. შეგიძლია საკუთარ ძველმართლმადიდებლურ საიტზე გახსნა ფორუმი და წერე და იკითხე იქ რამდენიც გინდა. და მესამეც, შენი ეს ვრცელი სამარცხვინო ისტორიები უღირს მღვდლებზე, თემასთან საერთოდ არ არის შეხებაში, თუმცა შენ არცერთ თემაში შანს არ უშვებ რომ მაღლმადიდებლური ეკლესია, რომლის წევრიც მე ვარ, არ გალანძღო თითიდან გამოწოვილი თემების მოტანით.

მოკლედ, ფიგურალულად რომ ვთქვა, ყური გაქვს ასაწევი კარგი ხანია.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): "ჯარისკაცის მამით" "განსპეტაკებულმა"...

damiane80 – ეს რაღაც ახალია.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): რაც შეეხება "ოსტროვს", ერთი საინტერესო დეტალი შევნიშნე ამ ფილმში, რომელიც გარკვეულწილად "სტარცობის" ინსტიტუტს ეხება და რომლის არამართლმადიდებლურობაზე საკმაოდ კარგი სტატია დაწერა ძველმოწესე ქრისტეანმა, ანდრია ეზეროვმა. (სტატია იხ. აქ. http://www.oldorthodox.ge/sxv_ezerovi_starchestvo.html)

"სტარეცი" ანატოლი, რომლებიც ერისკაცებს ღებულობს, მალავს თავის ვინაობას და არარსებულ "მამაოს" მიმართავს (გაიხსენეთ სცენა, სადაც თვით ანატოლი, მასთან მოსული დედაკაცის გასაგონად, თავის კელიაში ოსტატურად ახმოვანებს (თამაშობს) ორ ადამიანს). კუნძულელი წმინდანის ამგვარი საქციელი მაყურებელმა მის თავმდაბლობად უნდა ჩათვალოს. არავინ იცის მომსვლელთაგან ვინ არის "ანატოლი". მათ არ უწყიან, რომ ეს მადლმოსილი კაცი მათ წინ დგას და თავს იმდაბლებს, ვითომ ანატოლი ვიღაც დაყუდებული ბერია და არა თვითონ, მაგრამ ფილმის შუა ნაწილში, ვგონებ, რეჟსორს დაავიწყდა ანატოლის თავმდაბლური ფუნქცია და უკვე სააშკარაოზე გამოჰყავს მისი სასწაულთმოქმედება და ისიც, რომ ანატოლი სხვა ვინმე, კელიაში დაყუდებული ბერი კი არა ის ადამიანია, ხალხს "ანატოლისთან" შუამავლად რომ ევლინება... ანატოლი უკვე აღარ მალავს თავის ვინაობას და სასწაულებსაც აშკარად, მომსვლელთა თანდასწრებით ახდენს (დავრდომილი, კოჭლი ბიჭუნას, ივანუშკას, განკურნება და ეშმაკის განდევნა ტიხონის ქალიშვილისგან).

შესაძლოა რეჟისორმა გარკვეული პარალელები აიღო მისი ეკლესიის წმინდანთა ცხოვრებიდან, ყოველ შემთხვევისათვის, ასეთი ლაფსუსები მოსვლია სერაფიმე საროველის ცხოვრების აღმწერელსაც. ისიც ჯერ თავმდაბლობით იწყებს, შემდეგ კი ტოვებს თავმდაბლობის ღვაწლს და სააშკარაოზე გამოდის, რომლის შემდეგაც ძლიერ პოპულარული ხდება (წმინდანთა ცხოვრებაში პირიქითაა, გაპოპულარულებული მოსაგრე, სხვა ქვეყანას აფარებდა ხოლმე თავს, ვერავის ეცნო მისი მადლმოსილება. ერთი რუსი წმინდანი ლოცვით კურნავდა, ხოლო მასთან მომსვლელებს ბალახებს უწერდა, თითქოსდა მათი მკურნალი ბერი კი არა ბალახები ყოფილიყვნენ. ამ წმინდანს არასოდეს გაუმჟღავნებია თავისი სასწაულთმოქმედება. და კიდევ რომელი ერთი ჩამოვთვალო).

damiane80 – ამის დამწერი მე მეუბნება მეცოდებიო , დალოცვლილო ვერ ხედავ ფილმსაც უკუღმა უყურებ. მაგ ფილმის ნახვის მერე რომელ ჭკუათმყოფელს შეუზლია თქვას, რომ "თავდაბალ ანატოლის ბოლო ამპარტავნება შეეპარაო":), საოცარია პირდაპირ. აი კიდევ ერთი მაგალითი, რომ ყველაფერი წაიკითხო და უყურო კიდეც ისე, როგორც შენ გინდა და არა ისე როგორც ეს არის სიმადვილეში.

ეს არის ტიპიური სექტანტური აზროვნება და მეგობარო შენ ამ მხრივ, სერიოზულად წინ ხარ და დამკას უახლოვდები. აი ამის ყურება კი ნაღდად საცოდაობაა და სულაც არ მიხარია სიმართლე გითხრა.

და ბოლოს, უშუალოდ თემას რაც შეეხება, რადგან ოსტროვი და ჯარისკაცის მამა არ მოგწონს, კითხვას სხვანაირად დავსვამ (არა მარტო შენთვის, ზოგადად): არსებობს თუ არა თქვენთვის მხატვრული ფილმი (არა დოკუმენტური), რომელიც ტქვენ როგორც მაყურებელს არ გაბრკოლებთ და მიგაჩნიათ, რომ მასში განსახიერებული როლი მსახიობს ცოდვად არ ეთვლება.

ძველმართლმადიდებელი - (ციტატა) (damiane80): აი ხომ გითხარი, ყველაფერს უკუღმა კითხულობ-მეთქი, უფრო ზუსტად ისე, როგორც შენ გინდა. არადა საკიტხის მარტივადაა.

ვნახოთ.

(ციტატა) (damiane80): მე ვინ მომცა უფლება საქართველოს ეკლესიის (საპატრიარქოს) სახელით ვისაუბრო. ამიტომაც გეუბნები, ჩემი ნათქვამი ჩემი ნათქვამი და არა საპატრიარქოსი, მეორეც, ვინ გითხრა, რომ მე არასწორად მივიჩნევ საკუთარ მოსაზრებას და შენ გეთანხმები, ან საიდან მოიტანე, რომ ამ საკითხში თქვენი ეკლესია და საპატრიარქო ერთნაირი პოზიციისაა, საპატრიარქოს პოზიცია სად მოისმინე ამაზე. ზედა პოსტში შენ თვითონ აქილიკებდი საპატრიაქრსო, ეხლა ამბობ, ერთ აზრზე ვართო, მოკლედ...ვერ გაიგებს კაცი რა გინდა.

ძველმართლმადიდებელი - ნორმალური კაცი გაიგებს, მაგრამ გაბოროტებული ვერა. ჩემი სიტყვები გამომდინარეობდა არა იქიდან, რომ ეს თქვენ ბრძანეთ სადმე (ასეთი რამ მე არ დამიწერია), არამედ თქვენეული "ლოგიკიდან". თუ თქვენ ამბობთ, რომ სამსახიობო ხელოვნებაზე თქვენს მიერ გამოთქმული შეხედულება თქვენია და არა საპატრიარქოსი (ანუ ის არ ადგას ასეთ პოზიციას), მაშინ გამოდის მეთქი, რომ ჩვენ და საპატრიარქოს ერთი, თქვენი საწინააღმდეგო პოზიცია გვქონია და მე რას მედავებით მეთქი. იქვე აღვნიშნე და ფაქტები მოვიტანე, რომ თქვენი პოზიცია, მარტო თქვენი არ არის. საპატრიარქოც იმავე აზრზეა, რასაც მისი უმაღლესი იერარქების მოღვაწეობა ადასტურებს. ასე, რომ გასარკვევია არა ის მე რა მინდა, არამედ ის თქვენ რა გნებავთ.

(ციტატა) (damiane80): საკითხი კი მარტივადაა, მე გამოვხატე ჩემი მოსაზრება და თუ რამეს თქმა გინდა უშუალოდ ამ საკითხზე თქვი, თავი გაანებე ჩემი ნათქვამების გაიგივებას ან დაპირისპირებას საპატრიარქოს პოზიციასთან, მით უფრო, რომ ეს პოზიციაც კი არ იცი როგორია. თავად საკითხზე თქვი თუ რამეს თქმა გინდა.

ძველმართლმადიდებელი - მე კი არ ვაიგივებ თქვენს ნათქვამს თქვენი საპატრიარქოს პოზიციასთან, მე თქვენ თქვენი საპატრიარქოს პოზიციის დამცველად მიმაჩნიხართ. თქვენ საპატრიარქოსგან განსხვავებული პოზიცია არ გაგაჩნიატ (ან პირიქით, საპატრიარქოს არ გააჩნია თქვენგან განსხვავებული პოზიცია). ეს ფაქტებითაც დასტურდება.

(ციტატა) (damiane80): კიდევ ერთი მარაზმი, ანგელოზის დღე უნდა გადაიხადო რა ტქმა უნდა, მაგრამ შენი დაბადების დღე, როდესაც უფალმა ტავისი უდიდესი წყალობით ინება არარსებობიდა არსებობაში შენი მოვლინება შენი აზრით აღსანიშნი არ არის, ეს ხომ ელემენტარული უმადურობა იქნებოდა შემოქმედის მიმართ.

ძველმართლმადიდებელი - იქნებ ტონი შეარჩიოთ მეგობარო. მარაზმები თქვენსკენ მოიკითხეთ (არ დამაწყებინოთ "ჯვარი ვაზისა"-დან და თქვენი ეკლესიის სხვა გამოცემებიდან ეკუმენისტური მოღვაწეობის "მარგალიტების" ციტირება). თანაც, ჩანს ძალიან დაბოღმილი კითხულობთ ჩემს ნაწერს (გირჩევთ ცოტა დაისვენოთ და მერე, დაწყნარებულმა წაიკითხოთ), რაც შესაძლებლობას არ გაძლევთ ჩასწვდეთ ნათქვამის აზრს. მე დავწერე, რომ დაბადების დღის გადახდა მართლმადიდებლური ტრადიცია არ არის მეთქი, უფრო ანგელოზის დღეს იხდიან. აქედან აბსოლუტურად არ გამომდინარეობდა ის დასკვნა თქვენ რომ გააკეთეთ. გადაიხადეთ ბატონო დაბადების დღეც, ვინ გიშლით, მაგრამ ხორციელი დაბადების დღეზე უფრო უპირატესი, მარადიული ცხოვრებისთვის დაბადების დღეა. ამაზე იყო ლაპარაკი. თანაც არ შეჰფერის ეს ეკლესიის პირველიერარქს, რომელიც ყოველივეში მაგალითი უნდა იყოს ერისთვის. ძალიან გთხოვთ ნუ ართულებთ და აბუნდოვანებთ ჩემს ნათქვამს.

(ციტატა) (damiane80): შემდეგ ტექსტებში მოდის შენი მორიგი მცდელობა და მჩხრეკელობა გლობალური ქსელის მაშტაბით გამოძებნო ვინმე უღირსი მღვდელი, რომ ამით ჩირქი მოსცხო მთლიანად მართლმადიდებლურ ეკლესიას - ამაზე ერთი კომენტარი მექნებოდა, სირცხვილი შენ.

ძველმართლმადიდებელი - ჩათვალეთ, რომ ის რაც დავიმოწმე ერთი წვეთია თქვენი ეკლესიის მღვდელმსახურთა თავნებობისა.

(ციტატა) (damiane80): იგივე და ასჯერ მეტი წარმატებით შეგეძლო ღირსეულ მოძრვრებზე ინფორმაციის მოზიება, მაგრამ ლანძღვის გზას შეგნებულად ირჩევ, რაც ააშკარავებს შენს მოწოდებას.

ძველმართლმადიდებელი - ღირსეული მოძღვრები მე ვახსენე და ვთქვი, რომ ისინი თითზე ჩამოსათვლელნი არიან. თუმცა, მათ დადებითში არ ჩაეთვლებათ დუმილი იმ უკანონობაზე, რაც მათ ეკლესიაშია გამეფებული (ვგულისხმობ არა მარტო გაამსოფლიურებას...). როცა ადამიანი უყრუებს მის თვალწინ მიმდინარე ეკუმენისტურ, სეკულარულ და უბრალოდ უზნეო პროცესებს, მათი პატიოსნებას ჩირქი ეცხება.

რაც შეეხება ჩვენს მოწოდებას, ის სავსებით არასწორად გაგიგიათ. ეს ნაწყენი კაცის წარმოდგენაა და არა ობიექტური რეალობა. არავისი შეურაცხყოფა არ არის და არც შეიძლება იყოს ჩვენი მოწოდება. კიდევ ერთხელ გთხოვთ კორექტულობას. შეგიძლიათ მძაფრად კრიტიკული იყოს, მაგრამ ცრუ ბრალდებები, რომელთაც არანაირი დამამტკიცებელი არგუმენტი არ მოჰყვება, არასაკადრისია.

(ციტატა) (damiane80): მეორეც, მიუხედავად იმისა, რომ მოდეტორი არ ვარ, შეგახსენებ, რომ ეს ფორუმი მართლმადიდებლურია და აქ შენ სტუმარი ხარ და კეთილი ინებე და მოიქეცი შესაფერისად.

ძველმართლმადიდებელი - ბსოლუტურად შესაფერისად (კორექტულად) ვიქცევით თქვენს ფორუმზე. ჩვენ ვებმებით ზოგიერთ საეკლესიო საკითხთა განხილვაში და როდესაც ვერ გვპასუხობენ ან არ აწყობთ ჩვენი პასუხები, გადადიან შეურაცხყოფაზე, გვაძლევენ შენიშვნებს (ჩვენთვის დღემდე არ მოუხსნიათ გაფრთხილების 40%, და არც ვიცით ეს "ეპითიმია" როდემდე გაგრძელდება), გვიხურავენ თემებს და ა. შ. კონკრეტულად არავისთვის შეურაცხყოფა არ მიგვიყენებია, ჩვენ ვლაპარაკობთ და კანონიკურ შეფასებებს ვაძლევთ იმ ფაქტებს, რომელთაც თქვენი საპატრიარქო თვითონაც არ მალავს და რატომ არის ეს შეურაცხყოფა არ გვესმის. თუ შეფასებებში ვცდებით, მაშინ დაგვიმტკიცეთ ჩვენი შეცდომა და თუ შეიძლება შეეშვით მუქარებსა და შეურაცხყოფებს, მაგალითად ასეთს:

(ციტატა) (damiane80): ფიგურალულად რომ ვთქვა, ყური გაქვს ასაწევი კარგი ხანია.

ძველმართლმადიდებელი - ძველმართლმადიდებლობასა და ძველმართლმადიდებლებს "ყურს უწევენ" სამი საუკუნეა. რა არ გადაუტანია ამ ხალხს და რისი გულისთვის? ან ჩვენ რატომ დავიმსახურეთ "ყურის აწევა"? იმიტომ ხომ არა სჯულისკანონს და ძველ გადმოცემებს რომ ვიცავთ და მოვუწოდებთ თქვენი ეკლესიის წევრებსაც იგივე ქნან?

ეს უკვე მერამდენედ გვესმის ასეთი მუქარები. არასოდეს დავმუქრებივართ არავის. მართლმადიდებელი ქრისტეანისთვის ეს შეუფერებელია. თანაც მოგმართავთ თქვენობით, პატივისცემის ნიშნად, და რატომღაც ვერ გრძნობთ, რომ მთელი ამ ხნის განმავლობაში ერთი შეურაცხყოფა არ მიგვიყენებია თქვენთვის (არა მარტო ამ თემის, სხვა თემების განხილვის დროსაც).

(ციტატა) (damiane80): შენ არცერთ თემაში შანს არ უშვებ რომ მაღლმადიდებლური ეკლესია, რომლის წევრიც მე ვარ, არ გალანძღო თითიდან გამოწოვილი თემების მოტანით.

ძველმართლმადიდებელი - არც ერთი თემა არ არის "თითიდან გამოწოვილი". თანაც ეს თქვენი გახსნილი თემებია და მე რა შუაში ვარ? მე მხოლოდ ერთი თემა გავხსენი და მაშინ არ გითქვამთ ასეთი რამ. ახლა რამ გათქმევინათ?
(ციტატა) (damiane80): დალოცვლილო ვერ ხედავ ფილმსაც უკუღმა უყურებ. მაგ ფილმის ნახვის მერე რომელ ჭკუათმყოფელს შეუზლია თქვას, რომ "თავდაბალ ანატოლის ბოლო ამპარტავნება შეეპარაო").

ძველმართლმადიდებელი - ბ-ნო დამიანე. ამ საკითზე მგონი გასაგებად დავწერე, რატომ ჩანს ასე. ფაქტია, რომ თავიდან ანატოლი, ფილმში "კუნძული" მალავს თავის ვინაობას, შემდეგ კი აშკარად სასწაულმოქმედებს. ჩემის აზრით, რასაც წმიდა მამათა ცხოვრება ამაგრებს, ასეთი მოქმედება ამპარტავნების გამოხატულებაა. თანაც ვთქვი, რომ ეს რეჟისორის იდეაა მეთქი. არ ვიცი რა გეწყინათ.

(ციტატა) (damiane80): ეს არის ტიპიური სექტანტური აზროვნება და მეგობარო შენ ამ მხრივ, სერიოზულად წინ ხარ და დამკას უახლოვდები. აი ამის ყურება კი ნაღდად საცოდაობაა და სულაც არ მიხარია სიმართლე გითხრა.
ძველმართლმადიდებელი - რა არის ტიპიური სექტანტობა? ჯერ სექტა და სექტანტობა რა არის გავარკვიოთ და მერე ის, ჩემი ნათქვამი არის თუ არა სექტანტობა. ნუ გადაამლაშებთ, ბ-ნო დამიანე. იცით თქვენ, რომ პირადად მე პატივისცემით ვარ გამსჭვალული თქვენს მიმართ და ეს ერთხელ აღმინიშნავს კიდეც.
(ციტატა) (damiane80): და ბოლოს, უშუალოდ თემას რაც შეეხება, რადგან ოსტროვი და ჯარისკაცის მამა არ მოგწონს

ძველმართლმადიდებელი - დამიანე, უკვე მეცინება. ტას ჩააცივდით ამ ჯარისკაცის მამას, და ოსტროვს, უკვე მერამდენედ მიწევს იმის აღნიშვნა, რომ ვლაპარაკობ ზოგადად სამსახიობო ხელოვნებაზე და არა კონკრეტულ ნაწარმოებებზე. ასევე იმაზე, რომ ეს ფორმა ქრიტეანობის ქადგებად ვერ გამოდგება. თქვენ კი ეს გწყინთ.

(ციტატა) (damiane80): არსებობს თუ არა თქვენთვის მხატვრული ფილმი (არა დოკუმენტური), რომელიც ტქვენ როგორც მაყურებელს არ გაბრკოლებთ და მიგაჩნიათ, რომ მასში განსახიერებული როლი მსახიობს ცოდვად არ ეთვლება.

ძველმართლმადიდებელი - თუ გახსოვთ, წინა პოსტებში მოგწერეთ, რომ იდეაში ზოგიერთი ფილმი (რადგან ფილმებს შეიძლება იდეოლოგიური დატვირთვა ჰქონდეთ) შესაძლოა დადებით აზრს ავრცელებს და მან შესაძლოა დადებიდათ იმოქმედოს ადამიანზე, მაგრამ მე ვწერდი, რომ ეს ფორმა, რადგან ის არ არის კურთხეული ფორმა ეკლესიის მიერ (და სრულიად სამართლიანად) არ შეიძლება სულისთვის სასარგებლოდ იქნას მიჩნეული.
მინდა მოგიყვეთ ერთი ამბავი ღირ. პაისი დიდის ცხოვრებიდან.

(გადმოგცემთ საკუთარი სიტყვებით, ამიტომ სიზუსტეს გადმოცემაში ნუ მომთხოვთ): ერთხელ ეშმაკი ანგელოზის სახით გამოეცხადა ერთ მდიდარ ადამიანს და შეაგონა მას აეღო ფული და უდაბნოში მამა პაისისთვის მიეტანა, რადგან მაშინ, პაისი დიდი უდაბნოში მონასტრების მშენებლობას აპირებდა. მდიდარმა ვერაფერი ცუდი იგულვა "ანგელოზის" გამოცხადებაში, აიღო ფული და პაისისკენ გაეშურა. არ უწყოდა მდიდარმა, რომ ეშმაკს, მისი მეშვეობით ვერცხლისმოყვარეობაში პაისის ჩაგდება სურდა.

პაისიმ, ღმრთის მადლით, იგრძნო მდიდარი კაცის მოახლოვება და მასთან შესახვედრად თვითონ გაეშურა. მიუახლოვდა რა მას, აუწყა მისი მოსვლის მიზეზი და ურჩია წამოღებული თანხა უკან წაეღო და ღარიბებისთვის დაერიგებინა. გაკვირვებულმა მდიდარმა ასეც ქნა. ხოლო პაისიმ, მოგვიანებით, ღმრთის შეწევნითა და წყალობით მონასტრები უდაბნოში მაინც გააშენა.

ვიცი იკითხავ ეს ისტორია რა შუაშიაო? კითხვას შეგიბრუნებ პასუხის ნაცვლად: გარეგნულად რა იყო ცუდი ეშმაკის მოწოდებაში (თუ არ გავითვალისწინებთ მის განზრახვას, რომელიც შეუძლებელია მდიდარ ადამიანს ცოდნოდა) ფული მისვლოდა პაისის ტაძრების გასაშენებლად? მდიდრის პოზიციიდან ამაში ცუდი არაფერი იყო, მაგრამ ამ გარეგნულად კეთილ განზრახვას შორს მიმავალი ბოროტი მიზნები ჰქონდა.

ასეა ჩვენს შემთხვევაშიც, შეიძლება გარეგნულად ერთი და ორი ფილმი მოსაწონიც იყოს, შეიძლება მათი ავტორები და მსახიობები აღძრულნი იყვნენ კეთილი მიზნებით, მაგრამ აქ მხოლოდ გარეგნული მხარე და ცალკეული შემთხვევებია გასათვალისწინებელი? ცხადია, არა! ერთი ჯარისკაცის მამა და ოსტროვი გამოაკეთილშობილებს მთელს სამსახიობო ხელოვნებას?

ბ-ნო დამიანე, არის ფილმები, რომლებიც მეც მომწონებია, მაგრამ მიუხედავად ამისა, მე მაინც ვამტკიცებ, - სამსახიობო ხელოვნება არ არის ქრისტეანის საქმე და მისით ნაქადაგები ჭეშმარიტება მას დამსახურებაში არ უნდა ჩავუთვალოთ. ამ ხელოვნების უკან დგას არა მამა ზეციერი, არამედ ეშმაკი და იქნებ გავითვალისწინოთ ეს ჭეშმარიტება.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

damiane80 – (ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): ნორმალური კაცი გაიგებს, მაგრამ გაბოროტებული ვერა.

შენ პოსტებს გადახედე ზემოთ და ნახავ გაბოროტებული ვინ არის.

damiane80 – თუ თქვენ ამბობთ, რომ სამსახიობო ხელოვნებაზე თქვენს მიერ გამოთქმული შეხედულება თქვენია და არა საპატრიარქოსი (ანუ ის არ ადგას ასეთ პოზიციას), მაშინ გამოდის მეთქი, რომ ჩვენ და საპატრიარქოს ერთი, თქვენი საწინააღმდეგო პოზიცია გვქონია და მე რას მედავებით მეთქი.

დაანებე თავი ჩემი სიტყვების უკუღმა კითხვას. აი ნახე რას ამბობ:

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი):თქვენს მიერ გამოთქმული შეხედულება თქვენია და არა საპატრიარქოსი (ანუ ის არ ადგას ასეთ პოზიციას)

damiane80 – გაოცებული ვარ ასეთ დასკვნებს როგორ აკეთებ, აი ნახე შეცდომები:

1) მე არ გამიკეთებია ჩემი სიტყვების დაკავშირება საპატრიარქოს პოზიციასთან და რატომ აკეთებ ამას შენ?

2) შენ ამბობ "შეხედულება თქვენია და არა საპატრიარქოსი (ანუ არ დგას ასეთ პოზიციაზე), წინადადების პირველი ნაწილიდან ეს უკანასკნელი დასკვნა როგორ გამოგავს საოცარია ანუ შენი მსჯელობით მე თითქოს ვთქვი, რომ რადგან "შეხედულება ჩემია და არა საპატრიარქოსი, ეს ნიშნავს რომ საპატრიარქო არ დგას ამ პოზიციაზე" - ცდები აქაც, გიმეორებ კიდევ ერთხელ, მე ჩემი პოზიციის შედარება საპატრიარქოსთან საერთოდ არ გამიკეთებია. სადმე ვთქვი რომ საპატრიარქო დგას ამ პოზიციაზე ან პირიქით?. ამიტომაც გწერდი, რომ მე არ ვახმოვანებ საპატრიარქოს პოზიციას და საერთოდ ამ თემაში არ იხილებოდა საპატრიარქოს რაიმე ოფიციალური პოზიცია მსახიობობაზე, თემაში დასმული იყო საკითხი, როგორ ვფიქრობთ ჩვენ.

ამდენად, შენ თუ გინდა ჩემი ნათქვამის შინაარსზე ისაუბრე, ჩემს ნათვქვამს საპატრიარქოს პოზიციასთან ნურც აიგივებ და ნურც უპირისპირებ, რადგან ეს საკითხი საერთოდ არ დასმულა.

აი ჩემი პირველი პოსტის დასაწყისი: "მოდი შევეცდები საწინააღმდეგო პოზიცია გავაჟღერო, თქვენგან უფრო მეტი არგუმენტი წამოვა" და აი ბოლო: "ეს არის ჩემი მოსაზრება და წავიკითხავ სიამოვნებით თქვენს შენიშვნებს". რა შუაშია შედარება საპატრიარქოსთან, პოსტში სიტყვა საპატრიარქოსც კი არ მაქვს ნახსენები. რატო გიღეჭავ ახლა ამ საკითხის იცი, იმიტომ რომ აქ მოყვანილი მაგალითი ნიშანდობლივია და წარმოაჩენს, თუ როგორ არასწორად კითხულობ ელემენტარულ პოსტებს და წარმომიდგენია რა გაქანება გაქვს ამ კუთხით სხვადასხვა დოგმატური საკითხის ინტერპრეტაციაში.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი):ძველმართლმადიდებლობასა და ძველმართლმადიდებლებს "ყურს უწევენ" სამი საუკუნეა. რა არ გადაუტანია ამ ხალხს და რისი გულისთვის? ან ჩვენ რატომ დავიმსახურეთ "ყურის აწევა"? იმიტომ ხომ არა სჯულისკანონს და ძველ გადმოცემებს რომ ვიცავთ და მოვუწოდებთ თქვენი ეკლესიის წევრებსაც იგივე ქნან?

damiane80 – ოხ როგორ გინდა დევნილის იმიჯი, მაგრამ სად არის?, საქართველოს ეკლესიას ხო არ საყვედურობთ დევნაში ? ყურის აწევას რაც შეეხება, ეს დაიმსახურე არა შენი აღმსარებლობის გამო, არამედ შენს მიერ ჩემი ეკლესიის შეურაცხყოფისათვის. მით უფრო, რომ ჩვენს ვსაუბრობთ თემაზე "არის თუ არა მსახიობობა ცოდვა", შენ კი საუბრობ თუ რა უღირსია ჩვენი სამღვდელოება და როგორ აკურთხა თითქოს ვიღაც მღვდელმა, სადღაც რუსეთში თუ სხვაგან "სტრიპტიზ კლუბი" ანუ შანს არ უშვებ, რომ შეურაცხყოფა არ გააჟღერო. შემდეგ ამბობ, რომ ეს მაგალითები ზღვაში წვეთია (ანუ ბევრია ასეთი უღირსი მღვდელი), ხოლო ღირსეული - თითზე ჩამოსათვლელი. ამაზე ცხონებული ბებიაჩემი გეტყოდა: "ისე დაიბანე შენ პირი, რავაც ეგ მართალი იყოს"-ო, უბრალოდ თვალების გახელაა საჭირო და სურვილი, მაგრამ...

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი):არც ერთი თემა არ არის "თითიდან გამოწოვილი". თანაც ეს თქვენი გახსნილი თემებია და მე რა შუაში ვარ?

damiane80 – იმ შუაში ხარ, რომ თემა ეხება თუ არა თითქმის ყველა თემაში აკვეხებ ოფიციალური ეკლესიის შეურაცხმყოფელ ტექსტებს, რისი მაგალითიც ზემოთ მოგიყვანე. ამ გვერდით საკითხებზე, რომელიც თემის გადახვევაა მე მეტს აღარ დავწერ, გამგები გაიგებს, რაც შეეხება თავად კითხვაზე ენს პასუხს, ეხლა მეტის დრო აღარ მაქვს და დავწერ ჩემს მოსაზრებას მოაგვიანებით.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): თუ ეკლესიის მიხედვით არ განისაზღვრება რა არის ცოდვა და რა არა,აბა ვისი მიხედვით უნდა გამნისაზღვროს?თეატრების?

damiane80 – ვეთანხმები ამ აზრს, რა თქმა უნდა ეკლესიის მოძღვრება განსაზღვრავს რა არის ცოდვა და რა არა. ამასთან, მე ვფიქრობ, რომ თავისთავად მსახიობობა (რპგპრცვ პროფესია) ცოდვა არ არის, ცოდვა ჩემი აზრით შეიძლება იყოს, კონკრეტული მსახიობის კონკრეტული არჩევანი ითამაშოს თუ არა მან ესა თუ ის გმირი. თუ მსახიობი თამაშობს ფილმში, რომელიც თავისი არსით ცოდვისკენ უბუძგებს ადამიანს, რა თქმა უნდა ეს იქნება ცოდვა, თუ პირიქით - მე მგონი ცოდვად არ უნდა ჩაითვალოს.

კანონისტი - (ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): ბოლოს, თუ ვიტყვით, რომ კაცისკვლა მსახიობობაზე უფრო დიდი ცოდვაა, ამით რა შეღავათი ეძლევა მსახიობობის ცოდვას?

შეღავათი ამით არ ეძლევა. შენი აზრით: კაცისკვლის ცოდვას რატომ უთვლის ნაკლებ ცოდვად (და ზოგი მამის მოსაზრებით, საერთოდ არ უთვლის) კაცს, რომელიც ომში იბრძვის? მე ვკითხულობ მიზეზს და არა საფუძველს. შესაბამისად, პასუხი უნდა სცემდეს კითხვას – რატომ? და არა – როგორ?

ძველმართლმადიდებელი: (ციტატა) (კანონისტი): შენი აზრით: კაცისკვლის ცოდვას რატომ უთვლის ნაკლებ ცოდვად (და ზოგი მამის მოსაზრებით, საერთოდ არ უთვლის) კაცს, რომელიც ომში იბრძვის? მე ვკითხულობ მიზეზს და არა საფუძველს. შესაბამისად, პასუხი უნდა სცემდეს კითხვას – რატომ? და არა – როგორ?

ბ-ნო კანონისტო, შემეძლო გვერდი ამევლო თქვენი შეკითხვისთვის, რადგან ვხედავ რაღაცაში ჩვენს "გამოჭერას" ესწრაფვით და ისეთ საკითხზე, რომელსაც ბრწყინვალე პასუხს სცემს ათანასე დიდი (რაც შეუძლებელია თქვენ არ გცოდნოდათ), გამომძიებელივით გვეკითხებით. თქვენ შეგეძლოთ პირდაპირ, წმ. ათანასეს პასუხის რეზიუმირებით დაგეწყოთ და მარტივად აგეხსნათ რისი თქმა გსურდათ, მაგრამ, როგორც ჩანს, თქვენ ჩვენი "დაკითხვა" გაქვთ გადაწყვეტილი. გთხოვთ, შეეშვათ ჩვენთან დიალოგის ამგვარ მეთოდს და თუ პოლემიკა გსურთ, უფრო კონსტრუქციულ დისპუტზე გადახვიდეთ; ხომ არ ფიქრობთ, რომ საბავშვო ბაღის აღსაზრდელებთან გაქვთ საქმე?
ახლა კი რაც შეეხება თქვენს კითხვას. წმ. ათანასე დიდი ბრძანებს: "ამ ცხოვრებაში ქმედება ორადაა გაყოფილი: უჯეროა კაცის კვლა, მაგრამ ბრძოლაში მოწინააღმდეგეთა ამოწყვეტა კანონიერია და ქების ღირსი... ერთი და იგივე საქმე ზოგი მიზეზით და ზოგ დროს უჯეროა, ხოლო ზოგი საფუძვლიანია, საპატიებელია და საქებარიც კი" (წმ. ათანასე ალექსანდრიელის ეპისტოლედან ამონ მონაზვნის მიმართ. დიდი სჯულისკანონი. საქართველოს საეკლესიო კალენდარი. გვ. 396).

"ამგვარად, ერთი და იგივე საქმე, ზოგჯერ აკრძალულია, ზოგჯერ კი ნებადართული და დამოკიდებულია შემთხვევათა, პირთა და ხერხთა სხვადასხვაობაზე" (ზონარა).

ცნობილია, რომ წმიდა მამები ადამიანის საქციელს განზრახვის მიხედვით გასჯიან და არა მოქმედების მიხედვით. ვთქვათ, თუ მკვლელობაზეა ლაპარაკი განიხილება განზრახვა (ანუ "რატომ?" - რაც თქვენ გაინტერესებთ), და არა მხოლოდ გარეგნული ფორმა ან საშუალება მკვლელობისა (ანუ - "როგორ?").

შედარებისთვის მოვიტან ლოტისა და მისი ქალიშვილების ამბავს. როდესაც სოდომი და გომორა დაიწვა, ლოტის ქალიშვილებმა დაათვრეს მამა და მასთან რიგ რიგობით იცხოვრეს, რათა კაცობრიობისთვის შთამომავლობა შეენარჩუნებინათ. წმ. იოანე ოქროპირის განმარტებით, ღმერთმა, რომელმაც ეს ესაა სქესობრივი აღვირახსნილობისა და გარყვნლებისთვის დაწვა სოდომი და გომორა, მამასთან თანაცხოვრების ცოდვა მიუტევა ლოტის ქალიშვილებს, რადგან მათ ეგონათ, რომ კაცობრიობა მოისპო.

ამრიგად, ფაქტია, ღმერთმა გაითვალისწინა განზრახვა ("რატომ?") და არ მიაქცია ყურადღება ცოდვის სახეს ("როგორ?"). თანაც, უნდა გავითვალისწინოთ, რომ განზრახვა მხოლოდ იმ პირობითაა მისაღები, როდესაც ის საღმრთო და კეთილშობილურ მიზანს ისახავს. ასეთ შემთხვევაში, აშკარად ცოდვილი ქმედება, წმიდა წერილის მიხედვით, მიეტევათ ლოტის ქალიშვილებს, მათი განზრახვისა და მიზანდასახულობის გამო.

ამიტომაც, ომში მონაწილე ჯარისკაცები, რომლებიც სახელმწიფოს და ოჯახს იცავენ და სხვათა დასაცავად საკუთარ თავს საფრთხეში იგდებენ, არ მიიჩნევიან ჩვეულებრივ კაცისმკვლელებად (ანუ, თანამედროვე ენით რომ ვთქვათ, კრიმინალებად). მეტიც, იყო ეპისკოპოსთა შორის აზრი, რომ ომში დაღუპული ჯარისკაცები პირდაპირ წმინდანებადაც კი შეერაცხათ, რაც ზოგიერთმა არ მიიღო.

ამდენად, სხვათა კეთილდღეობისთვის ომში ბრძოლა და საკუთარი თავის საფრთხეში ჩაგდება, განსხვავდება კაცისკვლის კრიმინალური დანაშაულისგან. ომში ბრძოლა კეთილშობილური საქციელია, კრიმინალისგან განსხვავებით.
ახლა კი დაგვდეთ პატივი და გვითხარით, საითკენ მიგყავთ ლაპარაკი და რა კავშირშია განზრახვის მომენტი მსახიობობის ცოდვასთან? და რაკიღა თქვენ, როგორც ამბობთ, კითხულობთ მიზეზს და არა საფუძველს, იქნებ გაგვარკვიოთ, რა არის მსახიობობის მიზეზი? (გთხოვთ ილაპარაკოთ მსახიობობაზე, როგორც ზოგად მოვლენაზე, და არა კონკრეტულ მსახიობებსა და როლებზე).

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

კანონისტი - (ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): ახლა კი დაგვდეთ პატივი და გვითხარით, საითკენ მიგყავთ ლაპარაკი და რა კავშირშია განზრახვის მომენტი მსახიობობის ცოდვასთან? და რაკიღა თქვენ, როგორც ამბობთ, კითხულობთ მიზეზს და არა საფუძველს, იქნებ გაგვარკვიოთ, რა არის მსახიობობის მიზეზი? (გთხოვთ ილაპარაკოთ მსახიობობაზე, როგორც ზოგად მოვლენაზე, და არა კონკრეტულ მსახიობებსა და როლებზე).

უპირველესად, რომ დამშვიდდეთ (რაღაც აგრესიული მეჩვენება თქვენი პოსტის დასაწყისი), მინდა გითხრათ, რომ არც მსახიობი ვარ, არც ვაპირებ და სხვათა შორის, არც თეატრალურ წარმოდგენაზე ვყოფილვარ ჯერჯერობით.
მერე მეორე, თუ ჩემი ტონი არ მოგწონთ, აუცილებელი არ არის ყველაფერზე პასუხი დაწეროთ. ,,ეკლესიას", რომელსაც მართლმადიდებლობაზე პრეტენზია აქვს, კითხვების არ უნდა ეშინოდეს.

მესამე, რაც თემას შეეხება:

თუ ერთი მსახიობისთვის ამ პროფესიის მიზეზი არის ადამიანის ჭეშმარიტებაზე დაყენება, მასში ადამიანური თანაგრძნობის, სიბრალულის, მოყვასისადმი თავგანწირვის, ერთგულების სწავლება, ხოლო მეორესთვის – აღვირახსნილობა, მეძავობისა და სოდომური ცოდვის მორევში ჩათრევა, ერთნაირ ცოდვად მიგაჩნიათ?

P.S. ძალიან გთხოვთ, არ დამიწყოთ ისევ – საითკენ მიგყავს საუბარი, დაკითხვა და მსგავსი ბავშვური გამოხტომები. მგონია, რომ ზრდასრული ბრძანდებით. თუ ხვდებით საითკენაც მიმყავს და იმასაც ხვდებით, რომ ფინალი ფატალური იქნება და ამაზე გამწარდით, უკაცრავად, მაგრამ ეს თქვენი ,,ეკლესიის" პრობლემაა. თუ არა და, მემგონი არც ცენზურა დამირღვევია და არც ზრდილობა.

ძველმართლმადიდებელი - (ციტატა) (კანონისტი): უპირველესად, რომ დამშვიდდეთ (რაღაც აგრესიული მეჩვენება თქვენი პოსტის დასაწყისი).

ჩემი თქვენდამი მიწერილი პოსტი აბსოლუტურად მშვიდად არის დაწერილი. საკუთარ გრძნობებს და "მოჩვენებებს" არ უნდა აჰყვეთ.

(ციტატა) (კანონისტი): მინდა გითხრათ, რომ არც მსახიობი ვარ.

ძველმართლმადიდებელი: ეგ ვიცი... თქვენ ხომ კანონისტი ბრძანდებით?

(ციტატა) (კანონისტი): არც ვაპირებ.

ძველმართლმადიდებელი: შეგეწიოთ ღმერთი!

(ციტატა) (კანონისტი): და სხვათა შორის, არც თეატრალურ წარმოდგენაზე ვყოფილვარ ჯერჯერობით.

ძველმართლმადიდებელი: ეს ალბათ ამ წელიწადში, არა? თუ საერთოდ?

(ციტატა) (კანონისტი): მერე მეორე, თუ ჩემი ტონი არ მოგწონთ, აუცილებელი არ არის ყველაფერზე პასუხი დაწეროთ.

ძველმართლმადიდებელი: როგორ არ გინდათ რომ პასუხები ვწერო! მაგრამ, რას იზამ, თუ ფორუმს გახსნი, იმისთვისაც უნდა იყო მზად, რომ პოსტებს მოგწერენ და შეიძლება ბევრ რამეშიც არ დაგეთანხმონ.

(ციტატა) (კანონისტი): "ეკლესიას", რომელსაც მართლმადიდებლობაზე პრეტენზია აქვს, კითხვების არ უნდა ეშინოდეს.

ძველმართლმადიდებელი: და ვინ თქვა რომ ეშინია? შიშის რა შეგვატყვეთ?

(ციტატა) (კანონისტი):მესამე, რაც თემას შეეხება: თუ ერთი მსახიობისთვის ამ პროფესიის მიზეზი არის ადამიანის ჭეშმარიტებაზე დაყენება, მასში ადამიანური თანაგრძნობის, სიბრალულის, მოყვასისადმი თავგანწირვის, ერთგულების სწავლება, ხოლო მეორესთვის – აღვირახსნილობა, მეძავობისა და სოდომური ცოდვის მორევში ჩათრევა,ერთნაირ ცოდვად მიგაჩნიათ?

P.S. ძალიან გთხოვთ, არ დამიწყოთ ისევ – საითკენ მიგყავს საუბარი, დაკითხვა და მსგავსი ბავშვური გამოხტომები. მგონია, რომ ზრდასრული ბრძანდებით. თუ ხვდებით საითკენაც მიმყავს და იმასაც ხვდებით, რომ ფინალი ფატალური იქნება და ამაზე გამწარდით, უკაცრავად, მაგრამ ეს თქვენი ,,ეკლესიის" პრობლემაა. თუ არა და, მემგონი არც ცენზურა დამირღვევია და არც ზრდილობა.

ძველმართლმადიდებელი: მე ვხვდები საითკენაც მიგყავთ ლაპარაკი, მაგრამ, ვგონებ ის ფატალური თქვენთვის უფრო იქნება ვიდრე ჩემთვის. გამწარებით, კარგა ხანია გამწარებულები ხართ ჩვენი აქ ყოფნით, მაგრამ უნდა შეურიგდეთ ამ ფაქტს. თუ რატომ, სულ ახლახან მოგახსენეთ.

ჩვენს ეკლესიას რაც შეეხება (რომელსაც, რატომღაც ბრჭყალებში სვამთ, ვითომ ეკლესია არ არის? და რა არის ეკლესია? ან რატომ უწოდებთ, ვთქვათ, ანგლიკანურ, კათოლიკურ, გრიგორიანულ და სხვა მწვალებლურ თემებს "ეკლესიას", ძველმართლმადიდებლურს კი არა, და ამ ტერმინისთვის შეუფერებლობის ნიშნად ბრჭყალებში სვამთ?), ღმერთმა იმაზე მეტი პრობლემა არ მისცეს, რაც მსახიობობის არსის გარკვევაა...

(ციტატა) (კანონისტი): თუ ერთი მსახიობისთვის ამ პროფესიის მიზეზი არის ადამიანის ჭეშმარიტებაზე დაყენება, მასში ადამიანური თანაგრძნობის, სიბრალულის, მოყვასისადმი თავგანწირვის, ერთგულების სწავლება, ხოლო მეორესთვის – აღვირახსნილობა, მეძავობისა და სოდომური ცოდვის მორევში ჩათრევა,ერთნაირ ცოდვად მიგაჩნიათ?

ძველმართლმადიდებელი: მეგონა, ამ საგანზე გარკვეული პასუხი (წმ. ათანასეს განმარტებიდან დაწყებული) უკვე მოცემული მქონდა. სიმართლე გითხრათ, პირველად მესმის, რომ მსახიობობამ თურმე შესაძლოა ადამიანი "ჭეშმარიტების გზაზე დააყენოს" და ლამის მთელი რიგი სახარებისეული ფუნქციებიც კი იტვირთოს. რატომ გამორჩათ ეს წმ. მოციქულებს და წმ. მამებს, გაუგებარია... აი, რას ნიშნავს, სასულიერო სემინარია და აკადემია რომ გაქვს კაცს... შესაშურია, პირდაპირ!

(ციტატა) (კანონისტი): თუ ერთი მსახიობისთვის ამ პროფესიის მიზეზი არის ადამიანის ჭეშმარიტებაზე დაყენება, მასში ადამიანური თანაგრძნობის, სიბრალულის, მოყვასისადმი თავგანწირვის, ერთგულების სწავლება, ხოლო მეორესთვის – აღვირახსნილობა, მეძავობისა და სოდომური ცოდვის მორევში ჩათრევა, ერთნაირ ცოდვად მიგაჩნიათ?

ძველმართლმადიდებელი: როგორც ჩანს თქვენ არ გსურთ ჩემს მიერ მოცემული პასუხების არსს ჩასწვდეთ (რომლებიც სრულიად გასაგებად გამოვთქვი და ცდილობთ აზრის წარმართვას ჩვენთვის "ფატალური" დასასრულისკენ. თქვენ გმართებთ ერთადერთი მარტივი და სრულიად სწორი ნაბიჯის გადადგმა - აღიაროთ, რომ მსახიობობა არის ცოდვა (უკიდურეს შემთხვევაში, ცოდვილი პროფესია); არაღვთიური ნერგი; ხენეში ხე, რომელმაც შეუძლებელია მოგვცეს ის სახარებისეული სათნოებანი, თქვენ რომ მას მიაწერთ. ალბათ ეს ამპარტავნებით მოგდით, - არ გსურთ ერთხელ ნათქვამის გადათქმა. ფიქრობთ, რომ ამით დავას წააგებთ. არ წააგებთ, ეს მსჯელობაა და საკითხის სწორი გააზრება ყოველთვის მოგება იქნება და არა წაგება. ასე, რომ თქვენ ახლა წამგებიან მდგომარეობაში იმყოფებით და რაც უფრო გაჯიუტდებით ამ ყოფაში, მით უფრო მიუახლოვდებით "ფატალურ" ფინალს, ჯობია დროზე შემობრუნდეთ და საკითხს სახარებისა და წმიდა მამათა სწავლების შუქზე შეხედოთ.

და მაინც, რას ელოდებით ჩემგან? ალბათ იმას, რომ გეტყვით, - არა, ერთნაირი ცოდვა არ არის, როცა ერთი მსახიობობს "ჭეშმარიტებისკენ ადამიანის მოსაქცევად" (თუმცა, როგორ უნდა მოხერხდეს ეს ისეთი სამარცხვინო პროფესიით, როგორიც მსახიობობაა, მე არ მესმის), ხოლო მეორე - პირიქით, აღვირახსნილობისთვის. და რა "ფატალური" დარტყმა უნდა მოჰყვეს ამ აღიარებას თქვენი მხრიდან? ალბათ ასეთი: "აჰა, ხედავთ, თურმე, მსახიობობა არ ყოფილა ცოდვა?". თუ ვცდები?

ზემო პოსტებში მე დაგიწერეთ, რომ ჩვენ თვით პროფესიას ვეხებით და არა იმას, რომელი მსახიობი როგორ უდგება ამ საკითხს და რა მიზანს ისახავს თავისი მსახიობობით (უმჯობესი იქნებოდა მეთვა - პირმოთნეობით. ეს არის მსახიობობის სახელწოდება, წმ. მამათა და დიდი რჯულისკანონის მიხედვით).

ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, მსახიობობა არის გართობა. ის არის ამსოფლიური ამაოების ის სფერო, რომელსაც, რაგინდ კეთილი მიზანი ამოძრავებდეს, არ ძალუძს, ადამიანის სულის ცხოვნება, მისი მოქცევა ჭეშმარიტებისკენ, რადგან მას არ ძალუძს, ადამიანის სულის სირღმეებში წვდომა. ასე, რომ არ ყოფილიყო, მაშინ წმიდა მამები უდაბნოში კუჭს არ გაიხმობდნენ მარხვით, და შუბლს არ გადაიტყავებდნენ მიწაზე თავპირისცემით. მისი ზემოქმედება ადამიანზე ექსტატიურია, ემოციურია, მშვინვიერია. ამიტომ, დროებითი და წარმავალია. მას არ ძალუძს ღრმა და წარუხოცელი კვალი დატოვოს ადამიანის სულიერებაზე. თუ დღემდე ვერ გაგიგიათ რატომ, მაშინ გირჩევთ, კიდევ ერთხელ თავიდან გადაიკითხოთ ჩემს მიერ დადებული ყველა პოსტი ამ თემაზე.

და ბოლოს, მინდა გულწრფელად გითხრათ. მაქვს ერთგვარი პატივისცემა თქვენს მიმართ. ჩემი თქვენდამი მოწერილი პირდაპირი პასუხები არ ჩამითვალოთ სიძულვილის ნიშნად. თემა ითხოვს პირდაპირობას და გულახდილობას. სირცხვილია, ბ-ნო დავით, თქვენი სტატუსისა და მოწოდების კაცისგან მსახიობობის ამდენი დაცვა. მართალია კანონისტი ბრძანდებით, მაგრამ ყველაფერს იურიდიული თვალთახედვით კი არ უნდა მიუდგეთ. მიუდექით მას ზნეობრივი ღვთისმეტყველების კუთხით. სახარებისა და მამათა სწავლების კუთხით, და ყველაფერი მარტივად გაირკვევა.

მე ვფიქრობ, რომ თქვენ ცოტათი გაგიტაცათ პოლემიკამ, ვგონებ, ცოტათი აზარტშიც შეხვედით და ახლა უკან დახევა არ ძალგიძთ.

თუ გიჭირთ გაჩერება, ბ-ნო დავით, თქვენს რჩევას შეგიბრუნებთ და გეტყვით: არ არის სავალდებულო პასუხი გამცეთ. დადუმდით და ეს დუმილი, როგორც იესუ ზირაქის ძე ამბობს, "სიბრძნედ შეგერაცხებათ".

გულწრფელი პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

კანონისტი - (ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): ეს ალბათ ამ წელიწადში, არა? თუ საერთოდ?

საერთოდ.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): როგორ არ გინდათ რომ პასუხები ვწერო! მაგრამ, რას იზამ, თუ ფორუმს გახსნი, იმისთვისაც უნდა იყო მზად, რომ პოსტებს მოგწერენ და შეიძლება ბევრ რამეშიც არ დაგეთანხმონ.
კანონისტი - ძალიან მინდა, მაგრამ მართლმადიდებლური პასუხები მინდა და არა ცრუმოღვაწეობის იარლიკით შემატებული, რაც ისეთივე მწვალებლობაა, როგორც გამოკლებული.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): მე ვხვდები საითკენაც მიგყავთ ლაპარაკი, მაგრამ, ვგონებ ის ფატალური თქვენთვის უფრო იქნება ვიდრე ჩემთვის. გამწარებით, კარგა ხანია გამწარებულები ხართ ჩვენი აქ ყოფნით, მაგრამ უნდა შეურიგდეთ ამ ფაქტს. თუ რატომ, სულ ახლახან მოგახსენეთ.

კანონისტი - შეგუებული ვარ, რა ვქნა მეტი.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): ჩვენს ეკლესიას რაც შეეხება (რომელსაც, რატომღაც ბრჭყალებში სვამთ, ვითომ ეკლესია არ არის? და რა არის ეკლესია? ან რატომ უწოდებთ, ვთქვათ, ანგლიკანურ, კათოლიკურ, გრიგორიანულ და სხვა მწვალებლურ თემებს "ეკლესიას", ძველმართლმადიდებლურს კი არა, და ამ ტერმინისთვის შეუფერებლობის ნიშნად ბრჭყალებში სვამთ?), ღმერთმა იმაზე მეტი პრობლემა არ მისცეს, რაც მსახიობობის არსის გარკვევაა...
კანონისტი - თქვენ ბრჭყალებში იმდენად გსვამთ, რამდენად მართლმადიდებლობას იბრალებთ და ასეთი ეკლესია ერთია. თუკი აღიარებთ, რომ მართლმადიდებელი არ ხართ, მაშინ არაა პრობლემა, ფორმალურად მოგიხსენიებთ ეკლესიად, უბრჭყალებოდ.

(ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): მეგონა, ამ საგანზე გარკვეული პასუხი (წმ. ათანასეს განმარტებიდან დაწყებული) უკვე მოცემული მქონდა. სიმართლე გითხრათ, პირველად მესმის, რომ მსახიობობამ თურმე შესაძლოა ადამიანი "ჭეშმარიტების გზაზე დააყენოს" და ლამის მთელი რიგი სახარებისეული ფუნქციებიც კი იტვირთოს. რატომ გამორჩათ ეს წმ. მოციქულებს და წმ. მამებს, გაუგებარია... აი, რას ნიშნავს, სასულიერო სემინარია და აკადემია რომ გაქვს კაცს... შესაშურია, პირდაპირ!

კანონისტი - სასულიერო სემინარია ვის აქვს დამთავრებული არ ვიცი. მსახიობობას რაც შეეხება, მე პირადად სამშობლოს სიყვარული ,,ბაში-აჩუკმა" გამიღვივა, მღვდლის პატივისცემა - "მამლუქმა"... არ მესმის, რატომ უნდა ჩაეთვალოს ეს ცოდვად ოთარ კობერიძეს.

ძველმართლმადიდებელი - თუ გკითხავთ "არის თუ არა მეძავობა ცოდვა", დარწმუნებული ვარ მიპასუხებთ, რომ ცოდვაა. მაგრამ თუ გკითხავთ, რომ "ერთი მეძავობს ადამიანის გადასარჩენად, მეორე კი ხორციელი სიამოვნებისა და ვნებების დაკმაყოფილებისთვის და აქედან, რომელია უფრო ცოდვილი", ასევე მჯერა, მეორეს უფრო ცოდვილად მიიჩნევთ. მაგრამ აქ იბადება ერთი შეკითხვა (კორექტულობისთვის სიტყვას შევცვლი): რა განსხვავებაა დიდ ღომსა და პატარა ღომს შორის? განა ორივე ღომი არ არის?

ასეა ჩვენს მიერ განსახილველ საკითხშიც.

კანონისტი – განსხვავება სახარებაშია: "რომელმან წარიწყმიდოს სული მოყვასისათვის, მან აცხოვნოს იგი". ძალიან კარგი, რომ განსხვავებაზე დამემოწმეთ, როგორც იქნა.

ახლა, ასეთი კითხვა: ერთი ადამიანის მიერ მეორის მოკვლა, ყოველთვის ერთნაირად ფასდება ეკლესიის პოზიციიდან? თუ კი, რის საფუძველზე? თუ არა, რის საფუძველზე?

ძველმართლმადიდებელი - მართალია კანონისტი ბრძანდებით, მაგრამ ყველაფერს იურიდიული თვალთახედვით კი არ უნდა მიუდგეთ. მიუდექით მას ზნეობრივი ღვთისმეტყველების კუთხით. სახარებისა და მამათა სწავლების კუთხით, და ყველაფერი მარტივად გაირკვევა.

კანონისტი – მე რაც ვიცი, იმ თემაზე გესაუბრებით. კი ხედავთ, ამ ფორუმს ღმრთისმეტყველების განყოფილებაც აქვს, მაგრამ იქ არ ვაქტიურობ ძალიან, ერთი მარტივი მიზეზის გამო: არ მიყვარს დილეტანტური საუბარი, არც სექტანტური, მხოლოდ რომ ამოვიკითხო ერთი წინადადება და მერე გაუაზრებლად ვამტკიცო. ამიტომ, შეიძლება ვიღაცაზე მეტი ვიცოდე თეოლოგიაში, მაგრამ არ მიმაჩნია საჭიროდ, ამ თემაზე ბევრი ვისაუბრო. მოსმენა/წაკითხვა უფრო მირჩევნია. მართლმადიდებლური პასუხები მინდა და არა ცრუმოღვაწეობის იარლიკით შემატებული, რაც ისეთივე მწვალებლობაა, როგორც გამოკლებული.

ძველმართლმადიდებელი - არ ვიცი ვის გულისხმობთ "ცრუმოღვაწეში", თუ მე მგულისხმობთ, მინდა გითხრათ არასოდეს გამომითქვამს დიდი მოღვაწის პრეტენზია, ბ-ნო დავით, უბრალოდ, გულწრფელი მართლმადიდებელი ვარ და ყოველივე, რაც მართლმადიდებლობის გარშემო ხდება, და მითუმეტეს, როცა კონტექსტში ძველმოწესეებს მოიხსენიებენ, ყველაფერს მტკივნეულად აღვიქვამ. აქედან გამომდინარე, გვაქვს დიდი სურვილი, ყველა ადამიანს, აინტერესებს ეს თუ არა, რამენაირად თუ შეგვეხება, განვუმარტოთ ჩვენი პოზიციაც და ზოგადმართლმადიდებლური დამოკიდებულებაც ამ საკითხზე. ასე, რომ იმედია, თქვენი სიტყვები ჩვენი მისამართით არ იყო ნათქვამი. ხოლო თუ მე მგულისხმობდით, იმედია უფრო დამიკონკრეტებთ ჩემი "ცრუმოღვაწეობის" ფაქტებს.

(ციტატა) (კანონისტი): თქვენ ბრჭყალებში იმდენად გსვამთ, რამდენად მართლმადიდებლობას იბრალებთ და ასეთი ეკლესია ერთია. თუკი აღიარებთ, რომ მართლმადიდებელი არ ხართ, მაშინ არაა პრობლემა, ფორმალურად მოგიხსენიებთ ეკლესიად, უბრჭყალებოდ.

ძველმართლმადიდებელი - ორიგინალური პასუხია. მე აქცენტირება ეკლესიაზე გავაკეთე. ანუ, გკითხეთ, რატომ არის თქვენთვის ანგლიკანური, სომხური, პაპისტური და სხვა "ეკლესიები" ეკლესია, - ძველმართლმადიდებლური არა და თანაც სულ ბრჭყალებშია ჩასმული. რაც შეეხება მართლმადიდებლობას, თქვენთვის თუ ძველმოწესეობა განხეთქილებაა, მაშინ ჩვენს მართლმადიდებლურობაზე არც უნდა გქონდეთ ეჭვი (წმ. ბასილი დიდის 1-ლი და სხვა კანონებიდან გამომდინარე). ხოლო, თუ რამე გვაქვს მწვალებლური, იმედია გვაცნობებთ. ჩვენ ამის შესახებ არაფერი ვიცით. არც ოფიციალური ეკლესიის ღვთისმეტყველთაგანაც გვსმენია. თქვენი ბრალდება, რომ "მართლმადიდებლობას ვიბრალებთ" ასევე პირველად გვესმის. იმედია უფრო დაკონკრეტდებით.

ამრიგად, ჩვენ ვართ მართლმადიდებლები და ეს არავის ეეჭვება. თქვენი პოზიცია უფრო ოფიციალური ეკლეიის პოლიტიკის გაგრძელებას მაგონებს.

(ციტატა) (კანონისტი):სასულიერო სემინარია ვის აქვს დამთავრებული არ ვიცი. მსახიობობას რაც შეეხება, მე პირადად სამშობლოს სიყვარული ,,ბაში-აჩუკმა" გამიღვივა, მღვდლის პატივისცემა - "მამლუქმა"... არ მესმის, რატომ უნდა ჩაეთვალოს ეს ცოდვად ოთარ კობერიძეს.

ძველმართლმადიდებელი - ბ-ნო დავით, ნამდვილად არ მიმაჩნიხართ გულუბრყვილო და მიამიტ ადამიანად. მითუმეტეს ხარისხს იცავთ კანონიკის დარგში. სამართლის (თუნდაც საეკლესიო) დარგში განათლებულ ადამიანს უნდა გესმოდეთ (და მჯერა რომ გესმით), - ერთია ფილმში წარმოდგენილი იდეა, რასაც მსახიობები ასახიერებენ და მეორეა თვით მსახიობობის პროფესია. როგორ დავიჯერო რომ ეს თქვენთვის მიუწვდომელი ცნებებია.

რაც შეეხება ოთარ კობერიძეს, ბავშვობიდან გამიგია მისი ცხოვრების შესახებ და მოდი ამაზე არ ვილაპარაკოთ, თორემ სხვაგან გადავიჭრებით. მთლად 20 წლის ღლაპი არ ვარ... ბევრი რამ გამიგია ოთარ კობერიძეზეც და სხვა მსახიობებზეც...

გარდა ამისა, ყველა როლი როლია; კობერიძის დამსახურება სულაც არ არის "ბაში-აჩუკი", ეს უფრო რეჟისორის და სცენარისტს უნდა დავუფასოთ, მსახიობები კი ამ როლებს ან კარგად ასრულებენ ან ცუდად. ისე, მათ წრეში ასეა მიღებული, რაც უფრო მეტი გარდასახვის უნარი გაქვს (ანუ, რაც უფრო მეტი სხვადასხვა ტიპაჟის შესრულება ძალგიძს, მ. შ. კახპის, მამათმავლის, მკვლელის, ქურდის, და ა. შ.) მით უფრო კარგი მსახიობი ხარ. აბა გავიხსენოთ, ამ ბოლო დროის ქართული ტელესერიალები, სადაც ზოგიერთი მსახიობი მეტად სასაცილოდ და ზედმიწევნით ზუსტად ასახიერებდა მამათმავლის როლს, ზოგი კი მსუბუქი ყოფაქცევის დედაკაცისას... იგივე მსახიობები, შემდეგ ტრაგიკული და "ეროვნული" როლების შემსრულებლებადაც გვევლინებიან და ასევე კარგად ასრულებენ ამ როლებს.

ნუთუ ამდენი ხანი ვერ მიმიხვდით რაზეა ლაპარაკი ბ-ნო დავით?... მსახიობობაზე, ამ პროფესიაზე და არა იმ იდეაზე, სცენარისტმა და რეჟისორმა რომ შეიძლება ფილმის სახით იქადაგონ... (და ეს არ არის ქრისტეანული ფორმა ქადაგების).

სიტყვამ მოიტანა და პატრიოტული გრძნობები მე უფრო "უიარაღოს" მამლუქმა მომგვარა, ვიდრე ოთარ კობერიძის მიერ შესრულებულმა როლმა.

თუ ვინმე მეტყვის, რომ ბაპტისტების (ან ნებისმიერი აღმსარებლობის) წარმომადგენელთა მიერ გადაღებული ფილმი იესოზე უფრო აღუძრავს რელიგიური გრძნობას, ვიდრე თვით სახარება, ამ პიროვნების სულიერი დონე უფრო დაიხატება, ვიდრე ის "სინამდვილე" ფილმები რომ გადმოსცემენ.

ამაწინათ "ოსტროვზე" მქონდა დავა დამიანესთან. იგივე მინდა გითხრათ. "ოსტროვი" რეჟისორის ჩანაფიქრია და მსახიობები მას უბრალოდ თამაშობენ ... ჩვენ კი, თუ მართლმადიდებლური კატეგორიებით ვმსჯელობთ, უფრო წმიდა და ამაღლებული, ღვთაებრივი კრიტერიუმები გვჭირდება სულის გასაწმენდად... და იმედი მაქვს ამაში დამეთანხმებით.

(ციტატა) (კანონისტი): განსხვავება სახარებაშია: ,,რომელმან წარიწყმიდოს სული მოყვასისათვის, მან აცხოვნოს იგი". ძალიან კარგი, რომ განსხვავებაზე დამემოწმეთ, როგორც იქნა.

ძველმართლმადიდებელი - ძალიან გთხოვთ, ამ სიტყვების წმიდა მამებისეული განმარტებებს გაეცნოთ... თქვენ ნახავთ, რომ ის ადამიანი, რომელიც ქრისტეანულად არ ცხოვრობს, მისდაუნებურად სხვა რომც აცხოვნოს, თვითონ ვერ ცხონდება.

ებრაელებმა ჯვარს აცვეს იესუ, რითაც აღასრულეს საღმრთო განგებულება (მათდა უნებურად), ასევე პილატემ გაწირა ქრისტე, მაგრამ განა უცნობია თქვენთვის, რომ მათ ეს ქმედება დამსახურებაში კი არა ცოდვაში ეთვლებათ და წარწყმდნენ?!...

მსახიობობასაც ასე უნდა მივუდგეთ... მოდი განვასხვავოთ ერთმანეთისგან იდეა, ქადაგების ფორმა და შემსრულებლის ცხოვრება და პიროვნება, შემდეგ კი ეს ყოველივე სახარებისა და წმიდა მამათა სწავლებას შევადაროთ...
(ციტატა) (კანონისტი): ერთი ადამიანის მიერ მეორის მოკვლა, ყოველთვის ერთნაირად ფასდება ეკლესიის პოზიციიდან? თუ კი, რის საფუძველზე? თუ არა, რის საფუძველზე?

ძველმართლმადიდებელი - ამ შეკითხვაზე მე უკვე გიპასუხეთ და არ ვიცი განმეორებით რატომ მეკითხებით. გთხოვთ, იხილოთ ჩემი ადრინდელი პოსტები, სადაც მომყავს წმ. ათანასე დიდის ბრწყინვალე განმარტება.
damiane80 – (ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): ამაწინათ "ოსტროვზე" მქონდა დავა დამიანესთან. იგივე მინდა გითხრათ. "ოსტროვი" რეჟისორის ჩანაფიქრია და მსახიობები მას უბრალოდ თამაშობენ . ანუ რეჟისორის ჩანაფიქრი მოგწონთ, თუ არც ეგ?
ძველმართლმადიდებელი - მართლმადიდებლური კატეგორიებით თუ ვმსჯელობთ, უფრო წმიდა და ამაღლებული, ღვთაებრივი კრიტერიუმები გვჭირდება სულის გასაწმენდად.

damiane80 – კინოს - "ღვთაებრივი კრიტერიუმების" რანგში არავინ აფასებს, პირიქით არის აქ საუბარი, ცოდვა თუ არისო??? კინოს ყურებით რომ კაცი ვერ ცხონდება მაგაზე არავინ დაობს. მე ფიქრობ, რომ თავისთადავ მსახიობობა ცოდვა არ არის, გააჩნია რა როლს შეასრულებ, თუ ითანმაშე მამლუქში მღვდლის როლი (როგორ კანონისტმა აღნიშნა) არა მგონია ეს ცოდვა შეერაცხოს მსახიობს, თუმცა იგივეს ვერ ვიტვით მღვდლის როლზე - "არ დაიდარდოში".
ძველმართლმადიდებელი - (ციტატა) (damiane80): ანუ რეჟისორის ჩანაფიქრი მოგწონთ, თუ არც ეგ?

ადრე დავწრე, რომ იდეის ქადაგება შეიძლება სხვადასხვა სახით განხორციელდეს-თქო. მე ამ იდეათა ქადაგების ფორმებზე ვლაპარაკობ. იდეა თავისთავად კარგი შეიძლება იყოს. თქვენ თუ მაინც და მაინც "ოსტროვის" იდეა გაინტერესებთ, ცხადია, ცუდი ამ იდეაში არაფერია. მაგრამ მე ხომ ამაზე არ ვდავობ.

(ციტატა) (damiane80): კინოს - "ღვთაებრივი კრიტერიუმების" რანგში არავინ აფასებს, პირიქით არის აქ საუბარი, ცოდვა თუ არისო???

ძველმართლმადიდებელი: ცოდვაა იმდენად, რამდენადაც ის ემსახურება გართობის ინდუსტრიას. "ქრისტეანული" კინემატოგრაფი არ არსებობს (გთხოვთ, კინემატოგრაფიის მეშვეობით გადმოცემული ცალკეული ქრისტეანული თუ პატრიოტული იდეები "ქრისტეანულ" კინემატოგრაფში არ ჩათვალოთ).

(ციტატა) (damiane80): კინოს ყურებით რომ კაცი ვერ ცხონდება მაგაზე არავინ დაობს.

ძველმართლმადიდებელი: დიდება ღმერთს! მეც მაგას არ ვამბობ? და თუ ვერც ცხონდება, მაშინ რამდენად სასარგებლო შეიძლება იყოს ის (თუ უარესი არა), რაც ვერ აცხოვნებს?

(ციტატა) (damiane80): მე ფიქრობ, რომ თავისთადავ მსახიობობა ცოდვა არ არის, გააჩნია რა როლს შეასრულებ, თუ ითანმაშე მამლუქში მღვდლის როლი (როგორ კანონისტმა აღნიშნა) არა მგონია ეს ცოდვა შეერაცხოს მსახიობს, თუმცა იგივეს ვერ ვიტვით მღვდლის როლზე - "არ დაიდარდოში".

ძველმართლმადიდებელი: ცხადია, ასეთ შემთხვევაში (როცა ვიღაცის როლს განასახიერებენ) ცოდვა-არცოდვის საკითხი იმის მიხედვითაც გადაწყდება თუ რა კონტექსტში აჩვენებენ გათამაშებულ როლს (მაგ. მღვდელს). მაგრამ, ხომ მეთანხმებით, რომ ყველა ფილმი, როგორც იდეა, ეკუთვნის სცენარისტს ან რეჟისორს, და ნაკლებად მსახიობს. მსახიობი "დაქირავებული აგენტივითაა". ეტყვიან ამას ითამაშებს, ეტყვიან - იმას. ასე, რომ ეს პროფესია, როგორც უძველესი და არაქრისტეანული ქრისტეანთათვის მისაღები არ არის.

damiane80 – (ციტატა) (ძველმართლმადიდებელი): ადრე დავწრე, რომ იდეის ქადაგება შეიძლება სხვადასხვა სახით განხორციელდეს-თქო. მე ამ იდეათა ქადაგების ფორმებზე ვლაპარაკობ. იდეა თავისთავად კარგი შეიძლება იყოს. თქვენ თუ მაინც და მაინც "ოსტროვის" იდეა გაინტერესებთ, ცხადია, ცუდი ამ იდეაში არაფერია. მაგრამ მე ხომ ამაზე არ ვდავობ.

ცოდვაა იმდენად, რამდენადაც ის ემსახურება გართობის ინდუსტრიას. "ქრისტეანული" კინემატოგრაფი არ არსებობს (გთხოვთ, კინემატოგრაფიის მეშვეობით გადმოცემული ცალკეული ქრისტეანული თუ პატრიოტული იდეები "ქრისტეანულ" კინემატოგრაფში არ ჩათვალოთ).

დიდება ღმერთს! მეც მაგას არ ვამბობ? და თუ ვერც ცხონდება, მაშინ რამდენად სასარგებლო შეიძლება იყოს ის (თუ უარესი არა), რაც ვერ აცხოვნებს?

ცხადია, ასეთ შემთხვევაში (როცა ვიღაცის როლს განასახიერებენ) ცოდვა-არცოდვის საკითხი იმის მიხედვითაც გადაწყდება თუ რა კონტექსტში აჩვენებენ გათამაშებულ როლს (მაგ. მღვდელს). მაგრამ, ხომ მეთანხმებით, რომ ყველა ფილმი, როგორც იდეა, ეკუთვნის სცენარისტს ან რეჟისორს, და ნაკლებად მსახიობს. მსახიობი "დაქირავებული აგენტივითაა". ეტყვიან ამას ითამაშებს, ეტყვიან - იმას. ასე, რომ ეს პროფესია, როგორც უძველესი და არაქრისტეანული ქრისტეანთათვის მისაღები არ არის.

ჯამში ამას ვამბობ მეც, მხოლოდ 2 რაღაცას დავაზუსტებ:

1) კინო ვერ აცხოვნებს კაცს თავისთავად როგორც ესეთი, მაგრამ მე ზემოთ მაგალითიც მოვიყვანე, რომ ზოგიერთი (შეიძლება უმცირესი ოდენობა ფილმისა) შეიძლება იდგეს სიკეთის ანუ შესაბამისად სულის ცხონების სამსახურში. და ამის მაგალითი ჩემი აზრით, არის სწორედ ზემოთნახსენები "ოსტრავი" (თუმცა რა თქმა უნდა, არც ამ და არც სხვა ფილმს გადაჭარბებულ მნიშვნელობა არ უნდა მივანიჭოთ);

2) სწორია შენი მითითება, რომ რეჟისორია ფილმში მთავარი და მსახიობის პროფესია, როლის "თამაშია" (უნდა ითამაშოს რასაც ეტყვიან), მაგრამ დამემოწმები აქაც მსახიობს ყოველთვის აქვს არჩევანის უფლება, აირჩიოს ითამაშოს თუ არა ესა თუ ის როლი. ამის მიხედვით არის, როგორც ნებისმიერ სხვა საქმეშიც, ცოდვას ჩაიდენს თუ არა.

ძველმართლმადიდებელი - (ციტატა) (damiane80): 2) სწორია შენი მითითება, რომ რეჟისორია ფილმში მთავარი და მსახიობის პროფესია, როლის "თამაშია" (უნდა ითამაშოს რასაც ეტყვიან), მაგრამ დამემოწმები აქაც მსახიობს ყოველთვის აქვს არჩევანის უფლება, აირჩიოს ითამაშოს თუ არა ესა თუ ის როლი. ამის მიხედვით არის, როგორც ნებისმიერ სხვა საქმეშიც, ცოდვას ჩაიდენს თუ არა.

რა თქმა უნდა, არჩევანის უფლება ყველას აქვს, და სწორედ იმაშია საქმე, რომ მსახიობები მარტო "ქრისტეანულ" როლებს როდი სჯერდებიან... და კიდევ, მგონი დამეთანხმებით, დამიანე, რომ, რაღაცნაირად უხერხულად ჟღერს "ქრისტეანული" "როლის" თამაში. ჩვენთვის ხომ ქრისტეანობა უპირველეს ყოვლისა ცხოვრებაა. ეს ცხოვრება კი მომავალ, დაუსრულებელ ცხოვრებაში გარდამავალი პერიოდია და აქ თამაშობით ვერ მიუდგები და შორსაც ვერ წახვალ კაცი.

თქვენს ნათქვამთან ამჯერად სადავო არაფერი მაქვს, უბრალოდ მეც ერთ რამეს დავამატებდი. მხატვრული კინო მართლაც შეიცავს ძლიერ ხიბლს. საყურებლად მომხიბლავია, გიპყრობს, როლში, მოვლენაში გითრევს, განგაცდევინებს ფილმის პერიპეტიებს და ა. შ. მითუმეტეს თუ იდეაც დადებითია. ამაზე მე არც ვდავობ. მაგრამ, მსახიობი თუ სულის ცხოვნებაზე ფიქრობს, ალბათ დამეთანხმები, ის ამ საქმიანობით "შორს ვერ წავა" და მან თავისი ცხოვრების წესი რადიკალურად უნდა შეცვალოს. ამიტომაც, არის წმმ. მოციქულთა პეტრეს და პავლეს განწესებებში (არაკანონიკურში) ნათქვამი, რომ მსახიობი, თუ მას ნათლობა და ქრისტეანული ცხოვრება სურს, ან თავისი საქმიანობისგან უნდა დაცხრეს და მოინათლოს, ან უკან გაბრუნდეს. და ეს სავსებით სწორი გადაწყვეტილებაა.

იმედია, დამეთანხმები.

damiane80 - არსებითად გეთანხმებით, უბრალოდ იმის დაფიქსირება მინდოდა, რომ მსახიობობა ავტომატურად ცოდვას არ განაპირობებს, ცოდვას განაპირობებს კონკრეტული როლი. თუმცა რეალობის გათვალისწინებით, უნდა დაგეთნხმოთ, რომ დღევანდელი კინოროლებით მსახიობები სულის ცხონების საქმეში შორს ვერ გაფრინდებიან .

და ერთიც, მაინც არსებობს განსხვავება პეტრე-პავლეს დროის მსახიობობასა და დღევანდელს შორის. როგორც ზემოთ ითქვა, იმ დროის მსახიობობა თითქმის მეტ წილად ქრისტიანობის გამასხარავებასთან ასოცირდებოდა. მაშინ არ არსებობდა სპექტაკლი, რომელიც რაიმე, თუნდაც უმნიშვნელო სახით დადებითი კუთხით წარმოაჩენდა ქრისიტიანობას ან ქრისტიანულ ღირებულებებს, უფრო პირიქით, იმ მარტივი მიზეზის გამო, რომ იმ დროის საზოგადოებაში ქრისტიანობა თავად ითვლებოდა დასაგმობ საქმედ (ნუ იყოფინ).

სწორედ ამ მიზეზით უნდა ყოფილიყო ერთმნიშვნელოვნად მიუღებელი წმინდა მოციქულებისათვის მაშინდელი სანახაობები, დღევანდელობაში კი როცა შენც აღნიშნე, იშვიათად, მაგრამ მაინც შეიძლება იყოს ქრისტიანული ღირებულებების მატარებელი ფილმი ან სპექტაკლი. მაგალითად, ამას წინათ ვიყავი ილიას მგზავრის წერილებზე, უფრო ადრე გახლდით "ქაქუცაზე" და ვფიქრობ სულისათვის სავნო არაფერი მიმიღია. ორივე სპექტაკლი პატრიოტული მოტივებზეა, გასაგებია, მაგრამ მაინც არ იწვევს თუნდაც რუსებისადმი სიძულვის, უფრო საკუთარი ქვეყნის ბედ-დამწვრობა შეგძრავს კაცს, შეგიყვარდება შენი ქვეყანა, ლოცვა მოგინდება მისთვის. მე ასეთი განცდა დამეუფლა და ამიტომ არა მგონია, რომ ასეთი სპექტაკლი სულისათვის სავნოდ ჩაითვალოს.

ჯამში, მე არ ვემხრობი ფორმალურ მიდგომას ამ საკითხისადმი ისტორიული რეალობისა და სხვა ფაქტორის გათვალისწინების გარეშე. მსახიობობა თავისთავად ცოდვა არ არის ჩემი აზრით, ცოდვაა მსახიობის გაკეთებული არასწორი არჩევანი (ცუდი როლი).

ამერიკელი მსახიობი ქალი - შერონ სტოუნი




შერონ სტოუნი საპატრიარქოში

afxazi - ძველმართლმადიდებელო, ფაქტი ცუდად ჩანს და მეც ვერ დამეუფლა კარგი შეგრძნება, მაგრამ შენ არ უნდა იყო აქ ამ ამბის განხილვის შემომთავაზებელი. ასე რომ პოსტი იშლება. არა იმიტომ, რომ ვერიდები ამ ფაქტის კრიტიკას, არამედ, კვლავ ვიმეორებ, არ არის ნორმალური შენთან ამის განხილვა.

ჩემს აზრს კი დავაფიქსირებ (ალბათ ძალიან გაგახარებს), რომ ეს ყოველივე ვერ იყო სიჯანსაღის მაჩვენებელი.

ძველმართლმადიდებელი - ვერ გავიგე, მე რატომ არ უნდა ვიყო ამ ამბის განხილვის შემომთავაზებელი? იქნებ გამარკვიოთ, პრიორიტეტები თქვენთან როგორ არის გადანაწილებული?

(ციტატა) (afxazi): ასე რომ პოსტი იშლება. არა იმიტომ, რომ ვერიდები ამ ფაქტის კრიტიკას, არამედ, კვლავ ვიმეორებ, არ არის ნორმალური შენთან ამის განხილვა.

ძველმართლმადიდებელი - გაუგებარია ჩემთვის თქვენი აგრესია და ისიც, რატომ იყენებთ აქ სიტყვას "ნორმალური"? რატომ არ არის ამ საკითხის განხილვა ჩვენთან "ნორმალური"? ან "არანორმალური" ამაში რა იქნებოდა?

თუ თქვენ მიგაჩნიათ, რომ ეს მკაცრად თქვენი ეკლესიის შიდა საქმეა და მას ჩვენთან არ უნდა განიხილავდეთ, მაშინ გასაგები იქნება თქვენი განწყობა და სურვილი სხვა ეკლესიის წევრთან არ განიხილოთ თქვენი ეკლესიის შიდა საქმეები, მაგრამ როდესაც სხვადასხვა ეკლესიები ერთმანეთს მართლმადიდებლობის სიწმინდეს ედავებიან, ვგონებ მათ წარმომადგენლებს აქვთ უფლება იკითხონ მაინც: იქ, სადაც სიწმინდეზე და მართლმადიდებლურობაზე პრეტენზიები აქვთ, შენ კი გეძახიან "სექტანტს", "რასკოლნიკს", "ძველმოწესეს", ყოველმხრივ ეჭვ ქვეშ აყენებენ შენს მართლმადიდებლურობას და ეკლესიურობას და ა. შ. რატომ ხდება ისეთი მოვლენები, რომელსაც ასეთ საზოგადოებაში ადგილი არ უნდა ჰქონდეს?

ეს იყო ჩემი შეკითხვის დასმის მიზეზიც და მიზანიც. თქვენი შეურაცხმყოფელი კი არაფერი მიკითხავს (ჩემს ყოველ კითხვასა და შენიშვნაში შეურაცხყოფა ნუ გელანდებათ).

(ციტატა) (afxazi): ჩემს აზრს კი დავაფიქსირებ (ალბათ ძალიან გაგახარებს), რომ ეს ყოველივე ვერ იყო სიჯანსაღის მაჩვენებელი.

ძველმართლმადიდებელი - თუ სწორად გავიგე თქვენს მიერ ფრჩხილებში ჩასმული სიტყვების აზრი, თქვენი შეხედულებით მე გამარჯვებულის ყიჟინა უნდა დავცე თქვენი ამ აღიარების გამო. მინდა გითხრათ, რომ ამ შემთხვევაშიც ცდებით. ცხადია, მახარებს ის, რომ თქვენზეც (და შესაძლოა ბევრზეც) იმოქმედა ამ ფაქტმა, მაგრამ თქვენ მე ბოროტი ადამიანი ნუ გგონივართ.

მართალია, თქვენი პატრიარქი ჩემი პატრიარქი არ არის, მე ძველმართლმადიდებლური ეკლესიის წევრი ვარ, მაგრამ, ის, ასეა თუ ისე, პრეზიდენტთან, პოლიტიკურ მოღვაწეებთან და სხვა გამოჩენილ ადამიანებთან ერთად, ჩვენი ქვეყნის სახეა. საქართველოზე მსჯელობენ იმ ადამიანების ცხოვრებისა და პოზიციების მიხედვით, რომლებსაც ამ სახელმწიფოში წამყვანი ადგილები უპყრიათ და ერის ცხოვრებაში მნიშვნელოვან როლს თამაშობენ.

აქედან გამომდინარე, თქვენი პატრიარქის ეს ქმედება, ჩვენთვისაც გულსატკენი იყო. სხვათა შორის, ამერიკელი მსახიობების ჩამოსვლას მრავალი გულსატკენი გარემოება ახლდა თან, რაც გადაჭარბებულ მლიქვენლობასა და ზედმეტობაში გამოვლინდა. პოლიტიკოსებისთვის (მაგ. პრეზიდენტისთვის) შესაძლოა ეს გამართლებული იყოს (თუმცა, მე არ ვამართლებ, მეტი თავდაჭერილობა ნამდვილად მართებს თუნდაც ისეთი პატარა ქვეყნის პრეზიდენტს, როგორიც საქართველოა. ეს თავმოყვარეობის და ქართული კდემამოსილების საქმეა). ვთქვათ, საჭიროა მეტი ინფორმაციის გავრცელება აგვისტოს მოვლენების გამო, საჭიროა საზოგადოების ყველა ფენის (არა მარტო პოლიტიკოსების) ჩართვა ამ საქმეში, და ა. შ. ამ მხრივ შეიძლება გავუგოთ პრეზიდენტსაც და სხვა პოლიტიკოსებსაც.

მაგრამ ასეთი თავისუფლება არ ეკადრება ისეთი დაწესებულების მეთაურს, რომელმაც ქრისტეანული მორალი და ჭეშმარიტება უნდა იქადაგოს, და იყოს მამხილებელი ტრიბუნა ნებისმიერი ადამიანისთვის.

რაც შეეხება ჩვენს შეკითხვებს და შენიშვნებს, თქვენი ეკლესიის წევრებმა და სასულიერო პირებმა უნდა იცოდნენ, - შეუძლიათ გააჩუმონ (სხვადასხვა მეთოდებით) საკუთარი ეკლესიის წევრები და ხმა არ ამოაღებინონ თავიანთ არასასურველ საქციელებზე, მაგრამ მათ მიმართ ოპოზიციურად განწყობილ ეკლესიებთან ამას ვერ მოახერხებენ. შედით ფეისბუკში და ნახეთ რა ხდება ამ ფაქტების გამო. ამ მხრივ, შემიძლია თამამად გითხრათ, რომ ზოგჯერ ჩვენ თქვენს სათქმელსაც ვლაპარაკობთ (ამისთვის იმედია მადლიერი დამრჩებით).

საკუთარი ეკლესიისა და მრევლის პატივისმცემელი მოძღვარი უნდა გაუფრთხილდეს თავისი ერის გულსა და სულს, მის რწმენასა და სასოებას, მის სიყვარულს ღმრთისა და სახარებისეული ჭეშმარიტებებისადმი და იმ ჩარჩოებში იცხოვროს, რასაც წმ. სახარება და ეკლესის წმ. მამები გვთავაზობენ.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.

afxazi - ძველმართლმადიდებელო, კვლავ ვიმეორებ, შენთან არ მსურს ამ ფაქტის განხილვა. არ ვიცი გახარებს თუ არა ეს ყველაფერი (ეჭვი კი მაქვს რომ ასეა), მაგრამ ნებისმიერ შემთხვევაში ეს შენი საქმე არაა. რაც შეეხება ფეისბუკს ან სხვა ადგილებს ინტერნეტ სივრცეში, არ მახარებს ეს ყველაფერი და განვიცდი კდიეც, მაგრამ არ მაგდებს ასე ვთქვათ სასოწარკვეთილებაში. ის რაც საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიაში ხდება ეს ჩემი პირადი ტკივილია და არ ვაპირებ იმ ადამიანებთან განვიხილო ეს და ამის მსგავსი ფაქტები, რომლებსაც მხოლოდ კრიტიკის ობიექტად ჭირდებათ ეკლესია და მას უყურებენ, როგორც ერთ-ერთ რაღაც ამქვეყნიურ დაწესებულებას.

მოკლედ როგორც გინდა ისე გაიგე, მაგრამ არ მიმაჩნია სწორად ამ და ამის მსგავსი ფაქტების განურჩევლად ყველასთან გარჩევა. თუმცა არის ფაქტები, რომლებსაც ვიწრო ჩარჩოებში ვერ მოაქცევ და ის ზოგადი მნიშვნელობისაა, მაგრამ ამ შემთხვევაში არა მგონია სწორი იყოს ყველას უზიარებდე საკუთარ განცდებს.

ძველმართლმადიდებელი - (ციტატა) (afxazi): კვლავ ვიმეორებ, შენთან არ მსურს ამ ფაქტის განხილვა

კეთილი ბატონო, ნება თქვენია, არც არავინ გაძალებთ. მე უბრალოდ შეკითხვა დავსვი და პასუხს გასცემდით თუ არა ეს თქვენზე იყო დამოკიდებული.

(ციტატა) (afxazi): არ ვიცი გახარებს თუ არა ეს ყველაფერი (ეჭვი კი მაქვს რომ ასეა), მაგრამ ნებისმიერ შემთხვევაში ეს შენი საქმე არაა.

ძველმართლმადიდებელი - თქვენი ეჭვი გამომდინარეობს იმ სტერეოტიპებიდან ჩვენზე რომ შეგექმნათ (ან შეგიქმნეს), სასიხარულო აქ არაფერია და როგორ ვუდგებით ამ საკითხს უკვე წინა პოსტში მოგახსენეთ.
ისე, სხვათა შორის, არ ვიცი, მაგრამ ცოტა უხერხულად ხომ არ მიგაჩნიათ უცნობ ადამიანებს ელაპარაკოთ "შენობით"? მეგობრები ჩვენ არ ვართ და დიდი ხნის ნაცნობები რომ ამგვარი უშუალობით მოგვმართოთ (მითუმეტეს, რომ არაერთხელ გამოგივლენიათ თქვენი პირადი ანტიპათია ჩემს და ჩემი თანამოაზრეების მიმართ), ამიტომ თქვენი ჩვენდამი "შენობით" მომართვა უფრო კადნიერ, შეურაცხმყოფელ და დამაკნინებელ შინაარსს იძენს. ამას იმიტომ ვამბობ, რომ ეს ვითარება ააშკარავებს თქვენს სულიერ მდგომარებას, იმას, რომ მგონი მთლად ქრისტეანულ პოზიციაზე ვერ დგეხართ როდესაც ადამიანს (თუნდაც ოპონენტს) ესაუბრებით. ჩვენ არავის ვავალდებულებთ "თქვენობით" მოგვმართოს, უბრალოდ ქრისტეანული ცხოვრებისა და სწავლების პრიზმაში თუ განვიხილავთ პირადად ჩემსა და თქვენს შორის არსებულ პოლემიკას, ძალიან გაღიზიანებული ადამიანის შთაბეჭდილებას ტოვებთ. გულწრფელად გისურვებთ დამშვიდებას.

(ციტატა) (afxazi): ნებისმიერ შემთხვევაში ეს შენი საქმე არაა.

ძველმართლმადიდებელი - როგორ გეკადრებათ! რას ნიშნავს ჩემი საქმე არაა?!... ჩემი საქმეა (ნებისმიერი ადამიანის საქმეა) საკუთარი სულის ცხოვნება და როდესაც ვხედავთ, რომ ადამიანები, ვინც ამ საქმეში უნდა დაგვეხმარონ, თვითონ არიან დასახმარებელნი და თანაც საკმაოდ სერიოზულად, უამრავი კითხვები ჩნდება... განმარტებისთვის კითხვით მივმართავთ იმ ინსტანციას რომელზეც ხელი მიგვიწვდება, პასუხად კი გვესმის: "ეს შენი საქმე არაა"!

სხვაგვარ პასუხს არც საპატრიარქოდან ველით...

თუმცა, მაინც გმადლობთ, ესეც ხომ პასუხია!..

(ციტატა) (afxazi): რაც შეეხება ფეისბუკს ან სხვა ადგილებს ინტერნეტ სივრცეში, არ მახარებს ეს ყველაფერი და განვიცდი კდიეც, მაგრამ არ მაგდებს ასე ვთქვათ სასოწარკვეთილებაში.

ძველმართლმადიდებელი - ღმერთს დიდება! ნუმც ჩაგაგდებთ! მე გაძლიერებას გისურვებთ!

(ციტატა) (afxazi): ის რაც საქართველოს მართლმადიდებელ ეკლესიაში ხდება ეს ჩემი პირადი ტკივილია და არ ვაპირებ იმ ადამიანებთან განვიხილო ეს და ამის მსგავსი ფაქტები, რომლებსაც მხოლოდ კრიტიკის ობიექტად ჭირდებათ ეკლესია და მას უყურებენ, როგორც ერთ-ერთ რაღაც ამქვეყნიურ დაწესებულებას.

ძველმართლმადიდებელი - არ ვიცი რამდენი წლის ბრძანდებით, მაგრამ შესაძლოა მე თქვენზე უფრო ადრე ვიყავი ამ ეკლესიის წევრი... ეს ტკივილი, თქვენ რომ ახლა განიცდით, მე ბავშვობიდან დღემდე მომყვება...

თქვენს ეკლესიას ნამდვილად ვუყურებ, როგორც ამქვეყნიურ დაწესებულებას, ამაში სიმართლეს ბრძანებთ, აბა სხვაგვარად როგორ ვუყურო?... ეს ეკლესიაა?... რომელ კანონს იცავენ თქვენს ეკლესიაში?... მაქსიმალურად თავის ნებაზე მიშვებული სამღვდელოება და ერისკაცთა ერთობა არ არის ეკლესია... ეკლესია სულ სხვა რამეა... მაგრამ ეს საუბრის სხვა თემაა... ამიტომაც, როგორმე სხვა დროს ვილაპარაკოთ ამაზე,... როცა ჩვენთან საუბრის ხასიათზე დადგებით...

სულ ამასწინათ, თქვენმა პატრიარქმა თავის რეზიდენციაში მიიღო მომღერალი თამარ გვერდწითელი და ქართული შოუ ბიზნესის სხვა წარმომადგნელები... მომღერალი გვერდწითელი ბედნიერი იყო მით (სიტყვებს ძლივს აბამდა ერთმანეთს მღელვარებისგან), რომ მისი კონცერტი "აკურთხა" თვით პატრიარქმა... მე არაფერი დამიწერია თქვენს ფორუმზე ამის შესახებ... მართლაცდა ვინმეს არ ეგონოს, რომ ჩვენ ჩასაფრებულები ვართ როგორმე რამეში გამოვიჭიროთ თქვენი ეკლესიის მოძღვრები და შემდეგ ამაზე ფორუმზე გეკამათოთ... ჩვენ ბევრი ამგვარი ფაქტები ვიცით, მაგრამ თავს ვიკავებთ... ჩვენი დავა მსახიობობის ავკარგობაზე თავისთავად არის ყოველი მსგავსი ფაქტის შემფასებელი და კონკრეტული მაგალითების დახვავება არც გვაინტერესებს, უბრალოდ, ამერიკელი სექს-ვარსკვლავის შემთხვევა გასცდა ყოველგვარ საზღვრებს...

თანაც, რა წესია ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის ხატების ჩუქება ნებისმიერი გამვლელ-გამომვლელი პოლიტოსის, მომღერლის თუ მსახიობისთვის? ღვთისმშობლის ხატი იაფფასიანი, გასასტუმრებელი საჩუქარია თუ რა? იქნებ შეახსენოთ სადაც ჯერ არს და ვისაც ჯერ არს, ხატის დანიშნულება?! იქნება ღირდეს დაფიქრება, ხატმებრძოლეობის ერთგვარ ფორმასთან ხომ არ გვაქვს საქმე?...

ჰოდა, რადგან ამ საკითხებზე ჩემთან ლაპარაკს არ აპირებთ, გისურვებთ ძალას და სიმტკიცეს, საკმაოდ მკაცრად ილაპარაკოთ ამის შესახებ იქ, სადაც საჭიროა... მე წარმატებას გისურვებთ...

(ციტატა) (afxazi): მოკლედ როგორც გინდა ისე გაიგე, მაგრამ არ მიმაჩნია სწორად ამ და ამის მსგავსი ფაქტების განურჩევლად ყველასთან გარჩევა. თუმცა არის ფაქტები, რომლებსაც ვიწრო ჩარჩოებში ვერ მოაქცევ და ის ზოგადი მნიშვნელობისაა, მაგრამ ამ შემთხვევაში არა მგონია სწორი იყოს ყველას უზიარებდე საკუთარ განცდებს.

ძველმართლმადიდებელი - თქვენი განცდებით ჩვენ არ დავინტერესებულვართ. ჩვენ საკითხი დავსვით კანონიკური და ზნეობრივი თვალსაზრისით. მგონი ყველაფერი გასაგებად იყო ნათქვამი.

პატივისცემით: ძველმართლმადიდებელი.