წერილები - ტრადიციების არქონის შესახებ - oldorthodox
Главное меню:
ლადო გოგიაშვილი
ტრადიციების არქონის შესახებ
ბოლო ხანს კვლავ აქტუალური გახდა რელიგიური პრობლემები, უფრო სწორედ, ფსევდორელიგიური პრობლემები! რასაკვირველია, საუბარია საქართველოს მართლმადიდებელი ეკლესიის წიაღზე!
ბევრი დაიწერა და ითქვა მედიის ყველა საშუალებით!
მინდა არ გადავღალო მკითხველი და მაქსიმალურად კომპაქტურად აღვწერო ამ პრობლემის რამოდენიმე უმნიშვნელოვნესი ასპექტი.
ყველა იმ პრობლემას, რომლის გამოც წუხს საზოგადოების გარკვეული ნაწილი და რომელიც მეტასტაზებივით მოედო ცხოვრების თითქმის ყველა ასპექტს, აქვს ერთი საერთო მახასიათებელი -
პირველი და უმთვრესი: არ გვაქვს რელიგიური სწავლების და სასწავლებლების ტრადიცია!!!
უფრო შორიდან რომ დავიწყოთ, 1811 წელს ოფიციალურად გაუქმდა სმე და იგი გადაიქცა რმე-
რა მდგომარეობა იყო 1811 წლამდე საქართველოში ზოგადად განათლების და კერძოდ რელიგიური განათლების კუთხით, ცალკე თემაა, თუმცა მოკლედ შეიძლება ითქვას, რომ ასეთი განათლების მიღება საქართველოში პარქტიკულად შეუძლებელი იყო!
1917 წელს აღადგინეს სმე-
თემას რომ არ ავცდეთ-
1921 წელს საქართველოს გასბჭოებამ კიდევ ერთხელ შეცვალა სიტუაცია საქართველში, მათ შორის რელიგიური კუთხითაც.
1917-
საბჭოთა ხელისუფლების პირველ წლებში კი არსებული მონასტრები და ტაძრების უმრავლესობა დაიხურა, ზოგი დაანგრიეს... სასულიერო სასწავლებელზე საუბარიც ზედმეტი იყო, თუმც მცდელობები იყო-
მხოლოდ 40-
მთელ ამ არც თუ მცირე პერიოდში, ანუ 1917 წლიდან 40-
ასევე, ქართულ ენაზე არ არსებობდა სახელმძღვანელოები შესაბამის დისციპლინებში, ხოლო საეკლესიო მოხმარების წიგნები ძირითადად ბიბლიოთეკებში მოხვდა, ან განადგურდა, აგრეთვე, იმ დრომდე მოღწეული ქართულად დასტამბული კონდაკები და სხვა, ან ვახტანგისა და სოლომონის დროინდელი იყო, და შესაბამისად ქარაგმებიც კი განსხვავებული იყო, ან და სინოდალური გამოცემები -
და რადგან შესაბამის სასულიერო დისციპლინებს არავინ და არსად ეუფლებოდა, შესაბამისად, იმ კურსებზეც ვის და რა უნდა ესწავლებინა? ნესტორ ყუბანეიშვილის გამოცემული კატეხიზმო, და მეტი არც არაფერი... კიდევ რამოდენიმე ლოცვა და ზეპირსიტყვიერების სხვა ნიმუშები!
60-
შიოლაშვილის გარდა კიდევ რამოდენიმე სამღვდელომ მოახერხა რუსეთში განათლების მიღება, თუმც აქ სიტყვათ შეთანხმება-
ასე მოვედით 70-
ლოგიკურია, რომ სასულიერო დისციპლინების პედაგოგების არ არსებობის პირობებში სემინარიაში სწავლების ხარისხზე და დონეზე საუბარი არც შეიძლება!
აქვე გასათვალისწინებელია სემინარაში შემსვლელთ განათლების ცენზიც-
შემდეგ ეს სემინარია თბილისში გადმობარგდა და დაემატა სასულიერო აკადემია.
ამან განათლების ცენზის დონეზე ვერ იმოქმედა, რადგან ამ ორივე სასწავლო დაწესებულებაში ზოგად დისციპლინებს მოწვეული პროფესურა ასწავლიდა, ხოლო სასულიერო და საეკლესიო მინიმალურ დისციპლინებს სმე-
მნიშვნელოვანია, რომ არ არსებობდა და არ არსებობს სასწავლო პროგრამები, არ არსებობს სახელმძღვანელოები და სხვა საჭირო ლიტერატურა ქართულ ენაზე(მოსწავლეთა აბსოლუტურმა უმრავლესობამ არც ერთი უცხო ენა არ იცის, მათ შორის არც რუსული).
სასულიერო დისციპლინის პედაგოგები ძირითადად იყენებენ რუსულ სახელმძღვანელოებს, ან ამ სახელმძღვანელოების ძალიან დაბალი ხარისხის თარგმანებს.
სხვა დანარჩენ სასულიერო სასწავლებლებზე, სემინარიებსა და გელათის აკადემიაზე საერთოდ არც ღირს მსჯელობა!
განათლების მიღების არქონის პირობებში დაიკარგა სხვა ტრადიციაც-
შემდეგი -
ზემოთ აღწერილმა რეალურმა დრომ და მოვლენებმა გამოიწვია ბერული ცხოვრების წყვეტა. ტრადიცია გაწყდა!
მხოლოდ 70-
მე მგონი, ამ ტრადიციების არქონა, და პირველ რიგში განათლების არქონის პრობლემა წარმოშობს ნოყიერ ნიადაგს რელიგიური ექსტრემიზმის, რელიგიური ფაშიზმის, შეუმწყნარებლობის და სხვა სიმახინჯეების აღმოსაცენებლად!
ამ პრობლემების მოგვარების გარეშე პრაქტიკულად შეძლებელია რაიმე პოზიტიური ძვრები!
P. S. ჯერ უნდა შეიქმნას კონცეფცია, ტრადიცია შეისწავლოს კომპეტენტურმა, სწავლულ კაცთა კომისიამ და ეს ტრადიცია თანამედროვე ქრისტიანულ-
