რჯულისკანონი - წმიდა მოციქულთა კანონები_6_11 - oldorthodox

დიდი სჯულისკანონი

მოციქულთა კანონები

რჯულის კომენტატორთა:
იოანე ზონარას († 1159 წ.), ალექსი არისტინესა († 1166 წ.) და პატრიარქ ბალსამონის (†1199 წ.) განმარტებებით

მოციქულთა კანონების შესახებ

აღმოსავლეთის მართლმადიდებლური ეკლესიის კანონთა ყველა კრებულში უპირველესი ადგილი უჭირავს წმიდა მოციქულთა კანონებს.

კანონთა სახელწოდებიდან ჩანს, რომ ისინი მიეწერება წმიდა მოციქულებს. თუმცა, ჩვენ არ გვაქვს არავითარი მოწმობა ვამტკიცოთ, რომ ეს კანონები, იმ სახითა და შემადგენლობით, როგორადაც ისინი არსებობენ კრებულებში, წერილობითად, მოციქულთა ეპისტოლეების დარად, გადმოცემულ იყო რომელიმე მოციქულის მიერ. მოციქულთა თხზულებების კოდექსშიც მოციქულთა კანონებს არ ათავსებდნენ.

ცნობილია, რომ წმიდა მოციქულთა მოღვაწეობა ქრისტეანობის დანერგვისა და ქრისტეს ეკლესიის მოწყობის საქმეში არ შემოიფარგლებოდა მხოლოდ წერილობითი დარიგებებითა და ადგილობრივ ეკლესიათა დაფუძნებით. მოციქულებმა სიტყვიერად იმაზე უფრო მეტი გადასცეს მათ მიერ დაფუძნებულ ეკლესიებსა და მათ წინამძღვრებს, ვიდრე წერილობით. თავის მხრივ, ადგილობრივ ეკლესიათა წინამძღვრები და ეპისკოპოსები (იგივე მოციქულთა მემკვიდრეები), მოვალენი იყვნენ მოციქულთაგან მიღებული სწავლებანი გადაეცათ თავიანთი მემკვიდრეებისთვის (2 ტიმ. 1:2). ამ დაუწერელ, მაგრამ სიტყვიერად გადმოცემულ მოციქულთა მცნებებსა და დარიგებებს, ჩამოყალიბებულს კანონების სახით, წარმოადგენს სწორედ მოციქულთა კანონები, რომლებსაც უპირველესი ადგილი უპყრიათ მართლმადიდებლური ეკლესიის კანონთა კრებულებში.

ყოველივე ამას უპირველეს ყოვლისა ადასტურებს:

1) მოციქულთა კანონების თემატური და არსობრივი თანხმობა იმ საგნებზე რაც ახალი აღთქმის წიგნებშია გადმოცემული მოციქულთა მიერ.

მოციქულთა კანონებიდან მრავალი თითქმის იდენტურია სახარებისეული სწავლებისა და მოციქულთა ეპისტოლეებისა არა მარტო სულითა და არსით, არამედ გამოთქმის ფორმებითაც. მხოლოდ სახარებებსა და ეპისტოლეებში არის გადმოცემული მცნებები მწყობრად, კანონებში კი განსაკუთრებული, ცალკეული განსაზღვრებების სახით. ასე მაგალითად, მაცხოვარი ამბობს: "ხოლო მე გეტყჳ თქუენ, რამეთუ ყოველმან რომელმან განუტეოს ცოლი თჳსი თჳნიერ სიტყჳსა სიძვისა, მან ამრუშა იგი; და რომელმან განტევებული შეირთოს, მანცა იმრუშა" (მათე 5:32). მოციქულთა 48-ე კანონი კი განაწესებს იმას, რაც ამგვარ ქმედებას მოსდევს: "თუ ერისკაცმა თავისი ცოლი განიშოროს და შეირთოს ან მეძავი, ან სხვისგან გაშვებული ქალი, უზიარებლობით დაისაჯოს" და ა. შ. ან კიდევ, მოციქულ პავლეს ეპისტოლეში ტიმოთეს მიმართ (1 ტიმ. 3:2-13) და ტიტესადმი (1:5-9), ასევე მოციქულ პეტრეს ეპისტოლეებში (1 პეტრე 5:1-4) და მოციქულ იოანეს ეპისტოლეებში (3 იოანე 1-10) გადმოცემულია ის პირობები, რომელსაც უნდა აკმაყოფილებდეს კლერიკოსთა დასში ჩასარიცხი პიროვნება, გადმოცემულია კლერიკოსთა ზნეობრივი, ოჯახური და სამსახურებრივი მოვალეობანი. იგივე მოთხოვნებია გადმოცემული მოციქულთა კანონებში: 17, 25, 42, 43, 44, 61, 80, რომლებშიც ან იკრძალება კლერიკოსთა დასში მათი მიღება, ვინც მოციქულთა ეპისტოლეებში გადმოცემულ პირობებს ვერ აკმაყოფილებს, ან განაწესებს მათ პატივაყრას და სასულიერო დასიდან დამხობას, ვისაც ზემოთთქმულ პირობათა საწინააღმდეგოს ხელდასხმის შემდეგ შეამჩნევენ.

მოციქულთა საქმეებში (8:18-25) ლაპარაკია სიმონ მოგვზე, რომელიც სულიწმიდის ნიჭთა სასყიდლით (ფულით) მიღების მცდელობისთვის დაგმო მოციქულმა პეტრემ. მოციქულთა 29-ე კანონი კი სასულიერო პატივიდან სამუდამოდ დაამხობს მღვდელმსახურს, რომელმაც სასულიერო ხარისხი ქრთამით მიიღო, თანაც კანონი პირდაპირ სიმონ მოგვზე მიუთითებს (ამიტომაც უწოდებენ ამ ცოდვას "სიმონიას" - მთარგმნ.).

მოციქული პავლე ტიმოთესადმი მიწერილ თავის პირველ ეპისტოლეში (5:19-21) ამ ეპისკოპოსს აძლევს დარიგებას პრესვიტერთან დაკავშირებული ბრალდების შესახებ. მოციქულთა 32-ე კანონი კი ლაპარაკობს ეპისკოპოსის მიერ პრესვიტერისა და დიაკვნის განკვეთის შედეგებზე. მოციქულის ეპისტოლეში დადებულია საფუძველი, კანონში კი მის შემდგომ განვითარებაზე უთითებენ.

2) ამავე დასკვნამდე მივყავართ მოციქულთა კანონების თანხმობას ქრისტეანობის პირველი საუკუნეების საეკლესიო პრაქტიკასთან. მოციქულთა კანონებს პირველი საუკუნეების საეკლესიო პრაქტიკას თუ შევადარებთ, შეუძლებელია არ დავინახოთ, რომ ამ უკანასკნელში მოქმედებდა და აღესრულებოდა მრავალი ისეთი რამ, რაც მოციქულთა კანონებშია განწესებული.

მოციქულთა კანონებში ყველგან შესამჩნევია განსხვავება იერარქიის სამ უმთავრეს ხარისხს (ეპისკოპოსი, პრესვიტერი და დიაკვანი) შორის. წმ. კლიმენტი რომაელი, ეგნატე ღმერთშემოსილი, ტერტულიანე და ირინეოსი მოწმობენ, რომ მათი დროის ეკლესიაში, ანუ პირველ და მეორე საუკუნეებში, ასეთი დაყოფა უკვე არსებობდა.

მოციქულთა კანონებში განწესებულია კლერიკოსთა დასში არ მიიღონ ორჯერ დაქორწინებულნი და მძიმე ცოდვებში დაცემულნი, მართლმადიდებელ ქრისტეანებს ამცნებენ არ თანაეზიარონ მწვალებლებს და ეკლესიიდან განკვეთილებს, არ გაიმეორონ ჭეშმარიტი ნათლობა და ხელდასხმა, ნათლობა აღასრულონ სამჯერადი შთაფვლვით წყალში მამის, ძის და სულიწმიდის სახელით და არ ცნონ მწვალებელთა ნათლობები, დაიცვან ოთხშაბათისა და პარასკევის მარხვები, ასევე დიდი მარხვა, მაგრამ უფლებას იძლევიან გაიხსნილონ (გარკვეული ზომით - მთარგმნ.) კვირა დღეები და დღესასწაულები, არ შეიძულონ ქორწინება, ხორცის ჭამა და ღვინო. ყველა ამ დაწესებაზე, როგორც ეკლესიურზე, პირველი სამი საუკუნის საეკლესიო მწერლები უთითებენ.

3) წმიდა მამები, ადგილობრივი და მსოფლიო საეკლესიო კრებები ადასტურებენ მოციქულთა სახელით წარწერილ კანონთა სამოციქულო წარმომავლობასა და ავტორიტეტს. მამები და კრებები იმოწმებენ ამ კანონებს, როგორც მოციქულებისგან გადმოცემულს, მათზე ამყარებენ თავიანთ გადაწყვეტილებებს და უარყოფენ მათ საწინააღმდეგო საეკლესიო წეს-ჩვეულებებს.

ასე მაგალითად, წმ. ბასილი დიდი (კან. 3, 12), ანტიოქიის ადგილობრივი კრება (3, 9, 21, 23), ღანგრის (21), კონსტანტინოპოლის (394 წ.) და კართაგენის (60) ადგილობრივი კრებები თავიანთ განსაზღვრებებში მოციქულთა კანონებს ზოგჯერ "საეკლესიო დადგენილებებს", "წმიდა მამათაგან გადმოცემულ ძველ ჩვეულებებს", "მოციქულთა გადმოცემებს", "ძველ წეს-განგებებს", "კანონებს" და პირდაპირ "მოციქულთა კანონებსაც" უწოდებენ.

მიუხედავად იმისა, რომ კონკრეტულად არ იმოწმებენ მოციქულთა კანონებს, საეკლესიო კრებები ზოგჯერ, თავიანთ გადაწყვეტილებებში მისდევენ მოციქულთა კანონებში მოცემულ განსაზღვრებებს. I, II, III, IV, V, VI და VII მსოფლიო საეკლესიო კრებები არა მარტო მრავალგზის იმოწმებენ მათ, არამედ ამცნებენ მართლმადიდებელ ქრისტეანებს მიიღონ ეს კანონები როგორც სამოციქულონი.

ასე, მაგალითად, I მსოფლიო საეკლესიო კრება განსაზღვრავს შეწყდეს მოციქულთა კანონების საწინააღმდეგო ჩვეულება და ქალაქიდან ქალაქში არც ეპისკოპოსი, არც პრესვიტერი და არც დიაკვანი არ გადავიდეს (I მსოფლ. კრების 15, შეად. მოც. კან. 14, 15).

საჭურისთა, ახალმოქცეულთა, განკვეთილთა, კლერიკოსთა დასში ჯერ გამოუკვლევლად და გამოუკითხავად არჩეულთა, შემდეგ კი მძიმე ცოდვებში მხილებულთა, ასევე სარწმუნოებიდან განდგომილთა შესახებ არსებულ თავის განსაზღვრებებში (I მსოფლ. კრებ. 1, 2, 4, 9, 10) ნიკეის კრება მისდევს ამ საკითხებზე უადრეს არსებულ განწესებებს; ხოლო ამგვარი დადგენილებები, დასახელებულ საგანთა შესახებ, არსებობს მხოლოდ მოციქულთა კანონებში (21, 80, 32, 25, 61).

II მსოფლიო საეკლესიო კრება უკრძალავს ეპისკოპოსებს თვითნებურ გადასვლას თავიანთი ეპარქიიდან სხვის ეპარქიაში და ნიკეის კრების დადგენილებათა გარდა სხვა დადგენილებებსაც იმოწმებს; მაგრამ ნიკეაზე უძველესი დადგენილებები ამ საკითხებზე ცნობილია მხოლოდ მოციქულთა კანონებში.

III მსოფლიო კრება (კან. 8) ადასტურებს რა თითოეული ეკლესიის უფლებების ხელუხლებლობასა და უპირატესობებს, პირდაპირ წმიდა მოციქულთა კანონებს იმოწმებს.

IV მსოფლიო კრებამ, თავისი განსაზღვრება ეპისკოპოსის სიკვდილის შემდეგ მისი პირადი ქონების ხელუხლებლობის შესახებ (იხ. კან. 22), დააფუძნა ძველ დადგენილებებს, მაგრამ ამ საკითხზე  მოციქულთა მე-40 კანონზე უძველესი დადგენილება არ არსებობს.

VI მსოფლიო საეკლესიო კრება, გარდა იმისა, რომ ადასტურებს და განმარტავს მოციქულთა ზოგიერთ კანონს (შეად. VI მსოფლ. კრების 2, 3, 30, 55-ე კანონები, მოციქულთა 85, 17, 18, 26, 5, 64-ე კანონებს), თავის მეორე განწესებაში ყველას ავალდებულებს დაურღვევლად დაიცვან წმ. მოციქულთა კანონები, ხოლო ამ განწესების დამრღვევთ ასე ამუნათებს: "ფრიად კეთილად და ყოვლად სასწრაფოდ ადგენს ეს წმიდა კრება, რათა ამიერიდან მტკიცედ და შეუცვლელად დარჩეს ჩვენი სულისა და ვნებათა საკურნებლად ჩვენს წინამორბედ წმინდა და ნეტარ მამათა მიერ შეწყნარებული და ჩვენთვის მოციქულთა სახელით მოცემული ოთხმოცდახუთი კანონი... ხოლო ზემოთ მოხსენებულ კანონთა დამახინჯების ან უარყოფის ნება არავის აქვს. აკრძალულია სიმართლის მტრებისა და ჭეშმარიტების ვაჭრებისგან ცრუ სახელით წარწერილი სხვა კანონების შეწყნარება. ხოლო თუ ვინმემ ზემოთჩამოთვლილ კანონთაგან რომელიმეს დაშლას და დარღვევას მიჰყოს ხელი, იგი უნდა დაისაჯოს კანონის განჩინების შესაბამისად და რაც განსაზღვრულია, ის სასჯელი მიიღოს და მისგანვე მოიპოვოს მან კურნება იმისა, რაშიც ცდება".

VII მსოფლიო საეკლესიო კრება, რომელმაც ასევე დაიმოწმა მოციქულთა რამდენიმე განწესება (შეად. VII მსოფლ. კრების 3, 5, 11-ე და მოც. 30, 29, 38-ე კანონები), ადასტურებს და ითხოვს მოციქულთა ყველა კანონის დაცვას ასეთი სიტყვებით: "მხიარულებით განვმტკიცდებით საღვთო კანონებში და ყოველმხრივ შეურყევლად განვამტკიცებთ იმ კანონების განწესებას, რომლებიც არიან დასხმულნი სულის საყვირთა, ყოვლად ქებულ მოციქულთა, წმიდა მსოფლიო კრებებისა, განჩინებების დადგენისათვის შეკრებილი ადგილობრივი კრებებისა და წმიდა მამების მიერ, ვინაიდან ერთი და იმავე სულის მიერ იყვნენ ყველა ისინი განათლებულნი და დაადგინეს, რაც უმჯობესი იყო. ვინც მათ შეაჩვენეს, ჩვენც შევაჩვენებთ, ვინც განკვეთეს - ჩვენც განვკვეთთ, ვინც უზიარებელ ყვეს, უზიარებელ ვყოფთ, ვინც განაკანონეს, ჩვენც აგრეთვე განვაკანონებთ მათ" (VII მსოფლ. კრ. 1-ლი კანონი).

ამგვარად, თავისი არსით (ზოგჯერ კი ბუკვალურადაც) უეჭველია მოციქულთა კანონების თანხმობა ახალაღთქმისეულ სწავლებასთან და პირველი საუკუნეების ქრისტეანულ ეკლესიის პრაქტიკასთან. ეჭვს არ იწვევს ისიც, რომ დადგენილებები, რომლებიც სადღეისოდ ჩვენთვის ცნობილია მოციქულთა კანონების სახელით, წმ. მამათა და ადგილობრივ თუ მსოფლიო საეკლესიო კრებების მიერ  სრულიად მკაფიოდ არის აღიარებული, როგორც მოციქულთა გადმოცემა.

როგორი სახით არსებობდა თავდაპირველად მოციქულთა კანონები?

მოციქულთა კანონები, როგორც მცნებები და დადგენილებები, რომლებიც მოციქულებმა სხვადასხვა ეკლესიებს გადასცეს, ყველა ეკლესიაში როდი იყო ცნობილი იმ შემადგენლობით, როგორიც ჩვენ დღეს ვიცით. მტკიცებულებად იმისა, რომ მოციქულთა კანონები პირველ საუკუნეებში სრულად როდი იყო მიღებული ყველა ადგილობრივი ეკლესიის მიერ, გამოდგება ამ საუკუნეთა საეკლესიო პრაქტიკის მითითებები, რომლებიდანაც ჩანს, რომ ზოგიერთ ეკლესიაში მოქმედებდა ჩვეულება, რომელიც არ იყო მოციქულთა ზოგიერთი კანონის თანხმიერი; ძნელია ეს სხვაობანი შევათანხმოთ იმ აზრს, თითქოსდა პირველ ორ საუკუნეში არსებობდა მოციქულთა კანონების სრული კრებული და ის დაცული იყო უკლებლივ ყველა ეკლესიაში.

შედეგად, მთელი თავისი შემადგენლობით, მოციქულთა კანონები არ უნდა წარმოვიდგინოთ როგორც კანონთა კრებული, რომლებიც ერთდროულად და თავისი სრული შემადგენლობით იყო გამოცემული მოციქულთა მიერ. პირიქით, ეს არის კანონები, რომლებიც მოციქულებმა სიტყვიერად გადასცეს მათ მიერ დაფუძნებულ ეკლესიებს ან თავიანთ სულიერ მემკვიდრეებს.

მაშ, ვინ და როდის შეკრიბა ეს კანონები და მისცა მას დღევანდელი სახე?

ამ საკითხის გადასაწყვეტად შესაძლოა დაიმოწმონ შემდეგი ისტორიული ცნოებები და მათზე დაფუძნებული შეხედულებები: VI საუკუნის დასაწყისში ჩვენ უკვე გვაქვს მოციქულთა კანონების ორი კრებული: დიონისე მცირისა (დასავლეთში) და იოანე სქოლასტიკოსის (აღმოსავლეთში). მოციქულთა კანონები ცნობილი იყო V საუკუნის პირველ ნახევარშიც, რასაც ადასტურებენ ქალკედონის (451), კონსტანტინოპოლის (448) და ეფესოს (431) საეკლესიო კრებები. ამ კრებათა საქმეებსა და კანონებში არსებობენ უეჭველი მოწმობები იმისა, რომ იმ დროს უკვე არსებობდა მოციქულთა კანონები.

ქალკედონის კრების სამი განწესება ძალზედ წააგავს მოციქულთა კანონებს (შეად. ქალკიდ. 7, 2, 3. მოც. 83, 30, 81 კანონებს) და უეჭველია, რომ ქალკედონის კრების დადგენილებათა შედგენისას მხედველობაში ჰქონდათ მოციქულთა ხსენებული განწესებები. აქედან, უეჭველია, რომ ქალკედონის კრების გამოთქმები: "ღვთაებრივი კანონები", "დამტკიცებული კანონები", "კანონთა მიმდევრობა", "წმიდა კანონები" და ა. შ., მოციქულთა ხსენებულ გადმოცემებზე უთითებენ.

ასეთივე ხასიათი და მნიშვნელობა აქვთ ეფესოს კრების მოწმობებს საეკლესიო მსახურებაზე, დადგენილებებსა და საეკლესიო წეს-განგებებზე, ისევე როგორც კონსტანტინოპოლის 448 წლის კრების მოწმობებს საღმრთო განწესებებზე. ყველა ამ შემთხვევაში მხედველობაში აქვთ მოციქულთა კანონები, თანაც, უეჭველად, მათი სრული კრებული, რომელიც 85 კანონისგან შედგება, რადგან მოწმობები თანაბრად ეხება როგორც პირველ, ასევე ბოლო განწესებებს.

მოციქულთა კანონების კრებული ცნობილი იყო IV საუკნის მიწურულშიც, როგორც ეს ჩანს 394 წლის კონსტანტინოპოლის კრების მოწმობიდან, რომელიც გამოთქმულია შემდეგი სიტყვებით: "როგორც მოციქულთა კანონებით არის დადგენილი".

მეტიც, მოციქულთა კანონები ცნობილია IV საუკუნის პირველ ნახევარშიც, რადგან ამ დროის კრებები მოციქულთა მრავალ კანონს იმოწმებენ. მაგალითად, ანტიოქიის კრება თავის დადგენილებებში იმეორებს მოციქულთა ოცი კანონის შინაარსს. ნიკეის პირველი მსოფლიო კრებაც მოციქულთა ზოგიერთ კანონს იმეორებს, თანაც კრებულის სხვადასხვა ადგილიდან. საერთოდ კი, უეჭველია, რომ მოციქულთა კანონების კრებული არსებობდა ყველა საეკლესიო კრებაზე ადრე. კრებები იმოწმებენ მათზე უადრეს არსებულ ძველ განწესებებს; მოციქულთა კანონებში კი არსად ვხვდებით მოწმობას რომელიმე სხვა, მანამდე არსებულ განწესებაზე, გარდა წმიდა წერილისა. მიუხედავად იმისა, რომ არ არსებობს პირდაპირი მითითება იმაზედ თუ როდის არის შედგენილი მოციქულთა კანონები, ყველაზე სავარაუდო დროდ აღიარებულია II საუკუნის მიწურული და III საუკუნის დასაწყისი.

ვინ არის მოციქულთა კანონების შემდგენელი?

ამ საკითხზე არ არსებობს სავარაუდო პასუხიც კი. ბევერეგის აზრი კლიმენტ ალექსანდრიელზე, როგორც მოციქულთა კანონების შემკრებზე, მტკიცე საფუძველს მოკლებულია და შეუვალი მტკიცებულებებით ვერ დასტურდება.

რაც შეეხება მოციქულთა კანონების რიცხვს, უნდა აღინიშნოს, რომ დასავლეთის ეკლესია, რომელიც მისდევს ამ კანონთა დიონისე მცირისეულ ლათინურ თარგმანს, აღიარებს მხოლოდ 50 კანონს, აღმოსავლეთის მართლმადიდებლური ეკლესია კი 85 კანონს. ეს განსხვავება თავიდანვე აღმოცენდა იმიტომ, რომ იმ ბერძნულ ხელნაწერში, რომლიდანაც არის შესრულებული დიონისე მცირის თარგმანი, დაცული იყო მხოლოდ 50 კანონი. მაშინ როდესაც აღმოსავლეთში არსებობდა კოდექსები, რომლებშიც გადმოცემული იყო მოციქულთა კანონების სრული კრებული (85 განწესება), როგორც ამას იოანე სქოლასტიკოსი ადასტურებს.

ამ რიცხვთან ახლოსაა (კონკრეტულად, 82, 83 კანონი) მოციქულთა კანონების სირიული, არაბული და ეთიოპიური კოდექსები. VI მსოფლიო კრებამ (კან. 2) განაწესა, რათა "მტკიცედ და შეუცვლელად დარჩეს ჩვენი სულისა და ვნებათა საკურნებლად ჩვენს წინამორბედ წმინდა და ნეტარ მამათა მიერ შეწყნარებული და ჩვენთვის მოციქულთა სახელით მოცემული ოთხმოცდახუთი კანონი..."

მოციქულთა კანონები ძირითადად შეიცავენ განწესებებს, რომლებიც ეხება კლერიკოსებს. 85 კანონიდან 76 ეხება სასულიერო პირებს და მათგან მხოლოდ 4, მათთან ერთად, ერისკაცებს.

6

ეპისკოპოსი, მღვდელი, დიაკონი ნუ შეუდგება ამქვეყნიურ საზრუნავს, თუ არადა განიკვეთოს.

ზონარა: კანონში ჩამოთვლილ პირებს საერო საქმეებზე ზრუნვა ეკრძალებათ; რადგან კანონს სურს, რომ ისინი თავისუფლად ეწეოდნენ ღვთისმსახურებას და საერო საქმეებსა თუ სახალხო მღელვარებებში ჩარევის უფლება არ მისცენ საკუთარ თავს; თუ არა და, კანონის განწესებით, უნდა დაემხონ თავიანთი პატივისგან. იგივეს განაწესებენ კრებათა სხვადასხვა დადგენილებანი. სასულიერო პირებს სამოქალაქო კანონებითაც ეკრძალებათ საერო საქმეებზე ზრუნვა. მათ მხოლოდ ობოლ ბავშვებზე ზრუნვის უფლება ეძლევათ, ისიც თუკი სჯულიერად იქნებიან მოწოდებულნი ამ საქმისთვის.

არისტინე: საერო საქმეებს შემდგარი მღვდელი, დაემხოს პატივისგან.

არა აქვს უფლება ეპისკოპოსს ან პრესვიტერს, ან დიაკონს შეუდგნენ საერო საზრუნავს სამარცხვინო შემოსავლების მისაღებად, გარდა იმ შემთხვევისა, როდესაც ვინმე კანონის საფუძველზე მოწოდებული იქნება იზრუნოს არასრულწლოვნებზე ან ქვრივებზე, ობლებზე და ავადმყოფებზე. თუ გაფრთხილების შემდეგაც არ დატოვებენ საერო საქმეებს ხსენებული პირები და გააგრძელებენ თავიანთ საქმიანოას, დაემხონ.

ბალსამონი: მღვდელმსახურთა შესახებ, რომლებიც დასაქმებულნი არიან საერო საზრუნავით, საკმარისად ვილაპარაკეთ მოცემული კრებულის მე-8 ტიტლოსის მე-13 თავში (იგულისხმება ბალსამონის განმარტებები პატრ. ფოტის ნომოკანონზე). მაგრამ, რადგან მოციქულთა ეს კანონი განაწესებს საერო საზრუნავს შემდგარ კლერიკოსთა დამხობას, ასევე მოციქულთა 81-ე და სხვა კანონებიც იგივეს განაწესებენ: ანუ, სასულიერო პირებმა ან უნდა შეწყვიტონ ან დაემხონ თავიანთი პატივისაგან, შეიძლება ვინმემ გვკითხოს: რომელი განწესება დავიცვათ? მე ვფიქრობ, უნდა მივსდევდეთ იმას, რაც უფრო კაცთმოყვრული და შემწყნარებლურია; რადგან, არისტენს, ამ უწმიდეს და დიდ ეკონომოსს, წმიდა სინოდი ოცდაათი დღის განმავლობაში სთხოვდა თავი შეეკავებინა მოსამართლის საერო თანამდებობისგან.

7

თუ ეპისკოპოსი, ხუცესი ან დიაკონი აღდგომის წინა დღეს, გაზაფზულის ბუნიაობის წინ, ურიებთან (იუდეველებთან) ერთად იდღესასწაულებს, განიკვეთოს.

ზონარა: ზოგიერთები გაზაფხულის ბუნიაობად მიიჩნევენ 25 მარტს, სხვანი კი 25 აპრილს. მე კი ვფიქრობ, რომ კანონი არც ერთზე ლაპარაკობს და არც მეორეზე. რადგან ხშირად პასექი იდღესასწაულება 25 აპრილამდე და ზოგჯერ 25 მარტამდეც დგება. ასე, რომ (თუ ამგვარად გავიგებთ გაზაფზულის ბუნიაობას) პასექის აღინიშვნა ამ კანონის თანხმიერი არ იქნება. როგორც ჩანს, ღირსპატივსაცემი მოციქულები გაზაფხულის ბუნიაობად სხვა რამეს მიიჩნევდნენ. კანონის მთელი მცნება კი შემდეგშია: ქრისტეანებმა არ უნდა იდღესასწაულონ პასექი იუდეველებთან ერთად, ანუ ერთსა და იმავე დღეს. რადგან ჯერ უნდა გაიაროს მათმა არასადღესასწაულო ზეიმობამ, შემდეგ კი აღესრულოს ჩვენი პასექი. მღვდელმსახური, რომელიც ამას ასე არ ასრულებს უნდა დაემხოს თავისი პატივისგან. იგივე განაწესა ანტიოქიის კრებამ თავის პირველ კანონში, სადაც ამბობს, რომ პასექის შესახებ დადგენილება არის პირველი მსოფლიო კრების განწესება, თუმცა ნიკეის კრების კანონებში ასეთი რამ არ მოიპოვება.

არისტინე: ვინც პასექს აღნიშნავს ებრაელებთან ერთად დაემხოს. ნათელია.

ბალსამონი: ღვთაებრივ მოციქულებს არ სურთ პასექი ვიზეიმოთ ჰურიებთან ერთად, ამიტომაც განსაზღვრავენ, რომ უფლის პასექი ჩვენში აღესრულოს იუდეველთა სჯულიერი პასექის შემდეგ. იუდეველნი თავიანთ პასექს ზეიმობენ გაზაფზულის ბუნიაობის (დღისა და ღამის თანასწორობა - ადმ.) წინ, ხოლო გაზაფხულის ბუნიაობა დგება არა 25 მარტს, როგორც ზოგიერთი ფიქრობს, ან 20 მარტს ან რომელიმე განსაზღვრულ დღეს, არამედ სხვადასხვაგვარად. რადგან მზისა და მთვარის წრებრუნვათა დაანგარიშებიდან გამომდინარე გაზაფზულის ბუნიობა სხვადასხვა დროს უწევს. ებრაელებს მოსემ დაუწესა ყოველწლიურად აღენიშნათ პასექი, - ბოროტებიდან, ეგვიპტის მონობიდან გათავისუფლების დღე, და ისიც უცილობლივ გაზაფხულის ბუნიაობის დადგომამდე, ანუ მარტის თოთხმეტამდე. უფლის პასექს, ანუ ეშმაკის მონობისგან გათავისუფლებას, რომელიც უფალმა და ღმერთმა ჩვენმა იესუ ქრისტემ თავისი ჯვარცმით მოგვანიჭა, ჩვენც ვზეიმობთ, მაგრამ მაშინ კი არა, როდესაც ჰურიათა პასექი აღსრულდება, არამედ მის შემდეგ, კერძოდ, გაზაფზულის ბუნიაობის სავსემთვარეობის შემდეგ, როდესაც მოხდა სწორედ ჯვარზე ვნება და მკვდრეთით აღდგომა უფლისა ჩვენისა იესუ ქრისტესი. იხილე აგრეთვე წმიდათა შორის მამისა ჩვენისა იოანე ოქროპირის ჰომილია პასექზე. ასევე კართაგენის კრების 73-ე განწესება.

8

თუ ეპისკოპოსი, ხუცესი ან დიაკონი, ან სხვა სამღვდელო დასისაგანი, წმიდა მსხვერპლის შეწირვის დროს არ ეზიარება, უნდა თქვას მიზეზი. თუ სწორი იქნება მიზეზი, შენდობა მიეცეს, თუ არ იტყვის, თავი უნდა დაანებოს მღვდლობას, რომ არ გახდეს ერისთვის ვნების მიზეზი და შემწირველში არ აღძრას ეჭვი.

ზონარა: უფალმა, ასწავლა რა თავის მოწაფეებს უსისხლო მსხვერპლის აღსრულება, ამცნო მათ შეესრულებინათ იგი პურითა და ღვინით. ამიტომაც, მოციქულებმა აკრძალეს პურისა და ღვინის ნაცვლად საკურთხეველში სასმელის სხვა რომელიმე სახეობის გამოყენება, მაგალითად, თაფლუჭისა. თაფლუჭად კი იწოდება ყოველივე, რაც ათრობს, გარეშე ღვინისა. ასეთია ადამიანების მიერ ხელოვნურად წარმოებული სასმელები, მაგალითად, არაყი, ან სხვა მსგავსი რამ. მოციქულებმა ნება დართეს მწიფე ყურძნის, ახალმოწეული ხორბლის თავთავებისა და მომწიფებული, ანუ საჭმელად ვარგისი ბოსტნეულის მოტანაც (რადგან ამაზე მიანიშნებს გამოთქმა: "თავის დროზე"); თუმც, ამათი შეწირვა ნებადართულია არა როგორც მსხვერპლისა, არამედ, როგორც პირველმოწეული ნაყოფისა. ნებადართულია ზეთის შეწირვაც, ასანთებად ნათლისა ჭეშმარიტი ნათლისა მიმართ და საკმევლისა წმიდა შესაწირავის დროს. წაიკითხე აგრეთვე ტრულის კრების კანონები 28, 32, 57.

არისტინე: მღვდელი, რომელიც საკურთხეველში შესწირავს რძეს, თაფლს ან თაფლუჭს ან ცხოველებს და ბოსტნეულს - გარდა ახალმოწეული თავთავებისა, ყურძნისა, ზეთისა და საკმევლისა, დაემხოს თავისი პატივისგან.

ყოველივე ზემოთჩამოთვლილიდან ზოგიერთის შეტანა საკურთხეველში აკრძალულია იმიტომ, რომ ასეთია ელინური ჩვეულება, ზოგისა კი იმიტომ, რომ წესია იუდეველთა. ხოლო ახალი ნაყოფის, ბოსტნეულისა და ყურძნის შეწირვა უფლის მიმართ, როგორც სამადლობელისა, ნებადართულია.

ბალსამონი: ღვთაებრივმა მოციქულებმა, რომლებმაც აკრძალეს ძველაღთქმისეული სისხლიანი მსხვერპლი, როდესაც პირუტყვი იკვლებოდა, ყველას ამცნეს უფლის მიერ მოცემული უსისხლო მსხვერპლის აღსრულება და განაწესეს იმ მღვდლის დამხობა, რომელიც ამის საწინააღმდეგოს მოიმოქმედებს. თაფლუჭად კი იწოდება ყოველივე, რომელიც ღვინის გარეშე იწვევს თრობას. როდესაც კანონი ამბობს: "ხორბლის თავთავის კონისა და ყურძნის გარდა", არ იფიქრო, რომ მათი შეწირვაც ნებადართულია, არამედ, ესეც აკრძალულია. მაგრამ, ეს ნიშნავს, რომ შეიძლება მათი ეკლესიაში მიტანა ვითარც შეწირულობისა და მიეცემა მღვდელს, როგორც მოწეული პირველნაყოფი, რათა გვიკურთხოს და ვმადლობდეთ უფალს, რომელიც გვაძლევს პურს ჩვენი არსობისა და ყოველივეს რაც ჩვენი სიცოცხლისთვის საჭიროა. ამიტომაც, ჩვეულებისამებრ პატრიარქთანაც მიაქვთ ყურძენი ვლაქერნის ღვთაებრივ ტაძარში ყოვლადწმიდა ღვთისმშობლის მიძინების დღესასწაულის დასრულების შემდეგ. მე ვიცნობდი ერთ-ერთი მონასტრის პატიოსან იღუმენს, რომელიც დაამხეს თავისი პატივისგან იმისათვის, რომ ბოროტი ადამიანის შეგონებით ყველი და ხორცი შეიტანა საკურთხეველში, თითქოსდა მათით შესაძლებელი იყო მრავალ დაავადებათა განკურნება. ზეთი და საკმეველი საკურთხეველში მიაქვთ არა სამსხვერპლოდ, არამედ ტაძრის გასანათებლად და ჭეშმარიტი ნათლისა და ღმრთისადმი მადლობის აღსავლენად. წაიკითხე აგრეთვე VI მსოფლიო კრების 28 და 32-ე კანონები.

9

ყველა მორწმუნე, რომელიც შედის ეკლესიაში, ისმენს წიგნის კითხვას, მაგრამ არ ელოდება ლოცვასა და წმინდა ზიარებას, როგორც უწესობის მოქმედი, უნდა დაისაჯოს უზიარებლობით.

ზონარა: წინამდებარე კანონი ითხოვს, რათა წმიდა მსხვერპლშეწირვის დროს ყველა ბოლომდე დაესწროს ლოცვასა და მორწმუნეთა ზიარებას. იმ დროს (ანუ მოციქულთა დროს - ადმ.) ერისკაცთ მოეთხოვებოდათ გამუდმებული ზიარება. სარდიკიისა და ტრულის კრებების განწესებები, ასევე ანტიოქიის კრების პირველი კანონი, განსაზღვრავენ იმ ერისკაცის განკვეთას, ვინც სამი კვირის განმავლობაში ეკლესიაში ივლის და არ ეზიარება. ამიტომაც, წინამდებარე კანონი, როგორც მოქმედთ უწესოებისა, განკვეთს იმათ, ვინც ბოლომდე არ ესწრება ლოცვასა და მორწმუნეთა ზიარებას. ანტიოქიის კრების მეორე კანონიც იგივეს განაწესებს.

არისტინე: განკვეთე ის, ვინც ბოლომდე არ ესწრება ლოცვასა და ზიარებას.

უნდა განვიკვეთოთ ის, ვინც ბოლომდე არ რჩება ეკლესიაში, არამედ ჯერ კიდევ წმიდა ლიტურგიის აღსრულების დროს გადის ტაძრიდან; რადგან ასეთი ტაძარში წარმოშობს უწესობას.

ბალსამონი: წინამდებარე კანონის ეს განწესება მეტად მკაცრია, რადგან ეკლესიაში მყოფთაგან განკვეთს იმათ, ვინც ლოცვისა და ზიარების დასრულებამდე ტაძარში არ დარჩება. სხვა კანონებიც მსგავსადვე განსაზღვრავენ, რომ ყველანი ღირს უნდა იყვნენ ზიარებად და განკვეთენ მათ, ვინც სამი კვირის განმავლობაში ერთხელაც არ ეზიარებიან.

10

თუ ვინმე ილოცებს უზიარებელთან ერთად, თუნდაც სახლში, ისიც უზიარებელი უნდა გახდეს.

ზონარა: ვინც განიკვეთება, ცხადია ცოდვათა გამო განიკვეთება. ამიტომაც, არავის უნდა ჰქონდეს მათთან ერთობა. რამეთუ თანამოზიარეობა ცოდვილის განმკვეთელისადმი ზიზღის, ან მისი დადანაშაულების მაჩვენებელი იქნებოდა, თითქოსდა უსამართლოდ განიკვეთა. ამრიგად, თუ ვინმე უზიარებელთან  ერთად ილოცებს, თუნდაც ეკლესიის გარეთ ან სახლში, თვითონაც უზიარებელ უნდა იქმნას. იგივეს ბრძანებს კართაგენის კრების მე-9 კანონი.

არისტინე: ვინც განკვეთილებთან ერთად ილოცებს, თვითონაც განკვეთილ იქმნას. ვინც მწვალებელთა ლოცვებს თანაეზიარება, სადაც უნდა იყოს ეს, ეკლესიაში თუ სახლში, მათსავით განკვეთილ უნდა იქნას.

ბალსამონი: გამოთქმაში "უზიარებელი" ეკლესიიდან განკვეთილი იგულისხმება. ამრიგად ვინც განკვეთილებთან ლოცულობს, სადაც უნდა იყოს და ვისთანაც უნდა იყოს, თვითონაც განიკვეთება. ეს დაიწერა მათ საყურადღებოდ, ვინც ამბობს, რომ ეკლესიიდან განდევნილებთან (განკვეთილებთან) ლოცვა არ შეიძლება ეკლესიაში, თუმცა სახლში, ან მინდორში  შესაძლებელია და ამგვარად მლოცველი არ ჩადის ცოდვას. მაგრამ, ეკლესიაში ილოცებ განკვეთილთან ერთად თუ სხვაგან, სულერთია. ხოლო დალაპარაკება განკვეთილებთან არ იკრძალება. წაიკითხე აგრეთვე კართაგენის კრების მე-9 კანონი.

11

თუ ვინმე (სამღვდელო პირი) განკვეთილ სამღვდელო პირთან ერთად ილოცებს, როგორც მღვდელთან, ისიც უზიარებელი უნდა განიკვეთოს.

ზონარა: ზოგიერთ დამხობილ მღვდელმსახურს მხოლოდ მღვდელმსახურება ეკრძალება. მაგრამ არ არის არკძალული მასთან ზიარება და ეკლესიაში ყოფნა. სხვები კი, პატივის აყრასთან ერთად, ეკლესიიდანაც განიკვეთებიან. ამრიგად, ეს კანონი უნდა განიმარტოს ასე: ვინც პატივაყრილთან და ეკლესიიდან განკვეთილთან ერთად ილოცებს, თვითონაც უნდა დაემხოს პატივისგან. გამოთქმაში "ერთად ლოცვა" უნდა ვიგულისხმოთ "ერთად მსახურება". ამიტომაც, ვინც პატივაყრილთან ერთად ჩაატარებს რაიმე მღვდელმსახურებას, თუნდაც ის არ ყოფილიყო განკვეთილი, თვითონაც დაემხობა პატივისგან.

არისტინე: ვინც პატივაყრილთან ერთად ჩაატარებს ღვთისმსახურებას, დაემხოს.

პატივაყრილთან ერთად მლოცველი ან ღვთისმსახურების აღმასრულებელი თვითონაც უნდა დაემხოს სასულიერო პატივისგან.

ბალსამონი: ზოგიერთი "ერთად ლოცვაში" გულისხმობდა "ერთად მსახურებას". მაგრამ მე ასე არ ვფიქრობ. ეს კანონი ყველა კლერიკოსს ეხება და არა მარტო მღვდელმსახურებს. სხვები კი ამბობდნენ, რომ აქ დამხობილი განკვეთასაც იმსახურებს და ამიტომაც არისო აკრძალული მასთან ლოცვა. მე კი მიმაჩნია, რომ კანონს აქ ისა აქვს მიზნად, რათა დაისაჯოს ყოველი კლერიკოსი ვინც, სადაც უნდა იყოს და ვისთანაც უნდა იყოს ეს, ილოცებს ნებისმიერ, პატივაყრილ კლერიკოსთან, რომელიც მიუხედავად ამისა მაინც აგრძელებს მსახურებას. ამიტომაც პატივის აყრას დაიმსახურებს ისიც, ვინც ამდაგვართან ილოცებს. მაშინ, როდესაც განკვეთილთან მლოცველი ექვემდებარება არა დამხობას, არამედ განკვეთას, როგორც ამას განაწესებს მე-10 კანონი.